DeletedUser48278
Guest
Religie komt voort uit macht. Religie mag dus soms een concrete reden voor conflicten zijn maar uiteindelijk is macht altijd de onderliggende reden.
Concreet voorbeeld: de Palestijnse onbereidheid om de heilige Tempelberg (Haram al-Sharif) af te staan aan Israël en de Israelische onbereidheid om de Tempelberg af te staan aan de Palestijnen heeft niet een direct religieus verband? Belangrijk overigens om te benadrukken dat dit een belangrijk onderdeel is waar het vredesproces vastloopt.
Macht als motief of oorzaak aanduiden, vertelt je over het algemeen bijzonder weinig.
Dat hangt ervan af wat je als oorzaak onder de noemer religie plaatst. Zoals ik in één van mijn berichten in een ander topic al eens heb gezegd, is religie in sommige regio's zo doordrongen in het politieke spel dat het lastig is om religie van politiek te scheiden. Dit schreef ik hier daarover:
Dan kunnen we toch veilig stellen dat je eerdere uitspraak 'uiteindelijk is macht altijd de onderliggende reden' niet klopt, want zoals wij nu hebben gesteld is het hoofdzakelijke motief religieus. Natuurlijk kun je de structuren van religie nader bestuderen en kom je uiteindelijk terug op de menselijke behoefte aan controle, veiligheid, zekerheid en aanzien (dus macht), maar dat lijkt me vrij onzinnig voor een terminologische discussie als deze. Anders wordt het maken van onderscheid wel heel erg onmogelijk gemaakt.
Stel dat ik een God was,
Stel dat ik een God was, liet ik iedere mens creperen van het zeer Ik had allang de mensheid enorm zwaar gestraft. We zijn bang dat aliens vijandig zijn, maar eerlijk gezegd zijn wij het ook.
Als er een God bestaat, dan is die heel vredelievend en vergeefzaam want veel mensen verdienen een "hiernamaals" niet, en eigenlijk op enkelingen na niemand.
Een God is trouwens ook het toonbeeld van een dictatorschap?
2. Ik geloof niet in Goden die tegenover elkaar staan, en maar een bepaalde groep vertegenwoordigen. Het idee van een God die er enkel is voor een bepaalde groep mensen (of dat dan nu Christenen, Moslims of Joden zijn), is een idee dat ik nooit zal aanvaarden. Mocht er een God zijn, dan ben ik er zeker van dat hij er voor ons allen zal zijn, los van of dat we nu een mens of een ander dier zijn, los van of we nu aanhangers van het Christendom, de Islam of een andere godsdienst zijn, los van of het nu om onze beschaving of een buitenaardse beschaving hebben. Ik geloof nog minder in een "ware" godsdienst die primeert boven een andere, waarvan één God bestaat en een ander niet, net zoals ik ook niet geloof in Goden die in harmonie samenleven (de God van de Christenen die leeft in een andere dimensie dan de God van de Moslims). Wel zijn de godsdiensten die wij kennen voor mij allemaal verschillende interpretaties van één en dezelfde God.
5. Wij mensen hebben opnieuw vanuit ons egocentrisch standpunt (waar niets mis mee is overigens) de neiging om te denken dat de Aarde en het zonnestelsel zoveel schoonheid kent, dat het niet anders kan dat iemand deze wereld gecreëerd heeft voor ons. Zelf vind ik de wereld te gecompliceerd en gedetailleerd om gecreëerd te kunnen zijn, maar ik denk verder ook dat ons beeld van schoonheid flink vervormd is vanuit onze perceptie. We raken door ons bestaan te gewend aan schoonheid waardoor we schoonheid teveel als een gegeven gaan bekijken. En daarnaast is voor ons bestaan vele delen van schoonheid niet relevant voor ons, waardoor we vanuit onze perceptie veel schoonheid niet zullen erkennen. Schoonheid is volgens mij niet iets dat zelden voorkomt in het heelal, maar schoonheid is iets dat ons omgeeft en iets dat we zelf ook uitstralen. Een mooi voorbeeld van hoe het concept van schoonheid evolueert, is hoe dat we doorheen de tijd ons beeld van de wereld hebben moeten aanpassen. De nieuwe wereld die ontdekt werd bleek ook schoon te zijn. De andere planeten in ons zonnestelsel bleken ook allemaal wonderschone plaatsen te zijn. Wie zijn wij om dan aan te nemen dat de rest van het universum geen mooie plaatsen kent?
ik ben afgekickt van heroine dankzij jeebus
Ik ben het inderdaad met je eens dat, als een god zou bestaan, het onlogisch is hier een bepaalde geometrische structuur aan toe te kennen en het dus fysiek te zien als iets wat lijkt op een mens of wat dan ook. Polytheïstische godsdiensten als die van de oude Grieken hebben natuurlijk meerdere goden waarbij deze goden wel een menselijke vorm hebben, al leven ze dan misschien in een andere ruimte dan ons universum(waarvanuit ze dan wel gebeurtenissen in het universum beïnvloeden). Maar als je gelooft in 1 almachtige god is het idee dat deze god een goed gedefinieerde geometrische structuur heeft inderdaad een rare.