Heej,
Ikzelf heb sinds mijn 11 levensjaar een eetstoornis. Het begon toen met steeds minder eten. Eerst gewoon snoep en koekjes laten staan, later ook brood weggooien en zo min mogelijk van alles nemen. Ik hield dit niet altijd vol en kreeg in de brugklas regelmatig eetbuien. Dan at ik echt verschrikkelijk veel! Hierdoor kwam ik ook aan. Daarvoor woog ik best wel weinig voor mijn lengte. Ik ben vrij lang en kon alles eten wat ik wilde. Maar toen ik steeds vaker eetbuien kreeg, en ik me keer op keer rot en schuldig voelde, ben ik dat gaan compenseren.
Ik begon met braken 2 zomers geleden. Dit kwam door een nare opmerking die de emmer deed overlopen. Ik dacht dat het bij een keer zou blijven, maar dat was niet zo. In het begin had niemand het door, maar na een tijdje begonnen wat vriendinnen iets te vermoeden en schakelden hulp in. Mijn leiding van scouting werd ingelicht en hij vroeg me of ik hulp wilde krijgen. Ik wilde dat liever niet, maar hij zei dat hij anders direct mijn ouders contacteerde. Dus ik ging erin mee en ik kreeg gesprekken met een vertrouwenspersoon op school. Die zei al snel dat ik een te complex ´geval´ voor haar was en verwees me door naar een psycholoog. Hier heb ik 1 gesprek gehad. Ondertussen had mijn moeder ook al wat dingen door gekregen omdat ik verder ook slecht at. Ze vroeg me telkens of ik haar wat wilde vertellen. Dit deed ik niet maar het weekend voor de kerst kon ik er niet meer tegen. Ze vroeg het me weer en ik moest huilen en vertelde haar alles. Samen met mijn vader hebben we me aangemeld bij Amarum, een centrum voor eetstoornissen. Ik kreeg daar een intake. Inmiddels at ik verder ook haast niks overdag. En als ik wat at, dan braakte ik het weer uit. Ik werd zelfs bang voor water! Op een gegeven moment braakte ik 13 keer op een dag. Mijn ouders konden mij niet meer thuis houden en ze vroegen of ik kon worden opgenomen. Dit kon niet bij Amarum, dus werd ik doorverwezen naar Accare in Smilde. Hier had ik 20 juni 2008 mijn intake. Vijf weken voor mijn opname ben ik bij vrienden gaan ´wonen´. Ik voelde me bij me vrienden fijn en in het begin lukte het me ook om daar wel iets te eten op een dag. Ook het braken werd wat minder als ik bij andere mensen thuis was. Maar na 3 weken, braakte ik alsnog erg veel en at ik daar ook niet meer. Op 8 augustus2008 werd ik opgenomen.
Het was een opname om het braken te stoppen en wat meer te gaan eten. Het ging niet om mijn gewicht. Ik had namelijk maar 10% ondergewicht, dus dat was niet heel gevaarlijk. De opname duurde 2 maanden. Daarna moest ik terug naar huis. Dit ging nogal zwaar, want het lukte me nog steeds niet om mijn hele voedingslijst te eten.
Nu, 8 maanden later, (ik ben inmiddels 16 jaar) gaat het wel al een stukje beter. Ik zit op mijn streefgewicht, maar ik wordt nog niet ongesteld. Het gaat nu met ups en downs. Soms heb ik een paar dagen-weken dat ik goed eet, dan weer een aantal weken dat ik haast niks eet en keihard mijn best doe om af te vallen. Gelukkig heb ik na november niet meer gebraakt. Ik heb ook verschillende therapien gevolgd, zoals groepstherapie, psychotherapie, psychosociale therapie en psychomotorische therapie.
Nog steeds vind ik mezelf te dik en walg van m´n figuur. Hier baal ik wel van, maar ik weet ook dat dat tijd nodig heeft.
Ik heb daar best mazzel mee, want ik eet best veel. Op een gewone dag eet ik toch zeker 12 sneetjes en anderhalf bord met avondeten, maar zeker in een restaurant kan ik nog wel eens drie of vier borden naar binnen werken. In combinatie met overmatig snoepen... heb ik echt ontzettend veel mazzel.