DeletedUser
Guest
WvW #133 - Zombie Apocalyse themed
By Bert and Jobeh
Life now is just survival
with the infection going viral
And i miss u all the time since u were away
Once such a peaceful town
now buildings are burning down
Dust an decay laying across the town
By Bert and Jobeh
Life now is just survival
with the infection going viral
And i miss u all the time since u were away
Once such a peaceful town
now buildings are burning down
Dust an decay laying across the town
- Dagboek pagina #1 - 12-04/2024 - Los Angeles.
Het is nu precies een week geleden. Het gegrom van de beesten en gegil van mensen sterft langzaam weg wanneer ik dit schrijf. de gebeurtenissen van de afgelopen week zijn je moeilijk voor te stellen en krijg ik niet van mijn netvlies gedrukt. Lichaamsdelen op elke straathoek. brandende huizen met auto's erin. vrouwen die met kinderen wegrennen van de ene groep zombies en recht in de armen van de undead vallen aan de andere kant van de straat. Mensen worden ingesloten, opgegeten en uitgeroeid met de minuut. Hoe hebben wij dit over onszelf uitgeroepen?
In ieder geval ben ik veilig, voor nu. De schuilkelder van mijn oom, een briljant idee. Echter was hij niet gebouwd voor dit soort praktijken. Maar daar buiten wilde je zeker niet zijn. Via een systeem van pijpen en luchtschachten krijg ik hier voldoende lucht binnen, maar ik zal toch elke 24 uur de boel moeten luchten wil ik hier kunnen blijven. Slapen is er niet bij, het geluid van geschreeuw, het gehuil van buiten en het eeuwige gegrom hoor je nachten lang. Ik herinner mijzelf niet eens meer wanneer ik voor het laatst heb geslapen.
Like a nightmare, without sleeping.
I made u a promise, that i'll plan on keeping.
Gear up and look around
Search all across this town
I won't give up until ur found.
I made u a promise, that i'll plan on keeping.
Gear up and look around
Search all across this town
I won't give up until ur found.
Terwijl ik onderuit gezakt tegen de muur plof flitsen de hoofden van mijn familie leden voorbij. Moeder, vader en vergeet zus niet. Tranen springen bij mij in de ogen wanneer ik er aan denk hoe wij achter de zombie apocalypse kwamen. gegil op de overloop, Vader die de deur opendoet en twee, nee drie van die gruwelijke wezens bovenop zich kreeg gevallen. Moeders gegil, die mij en zus aan de hand nam en ons naar de brandtrap leidde. En toen zij haarzelf eindelijk in veiligheid wilde brengen, zagen zus en ik vanaf onderaan de trap alleen nog een schaduw achter haar opdoemen, en haar been werd weer naar binnengetrokken. een flauwe schreeuw van mij ontsnapte mijn keel maar zus zei met een verbeten blik van verdriet en pijn, dat wij door moesten lopen richting Oom Paul's huis. Ik wist meteen wat ze bedoelde.
Slalommend tussen de zombies, gelukkig zijn wij iets sneller dan zij, maar hebben zij het overtal in nummers, liepen wij de verplichte 1,6 kilometer tussen Oom Paul's huis en dat van ons. van 76th naar 38th Avenue om precies te zijn. Hopend dat daar de zombies niet waren had geen zin; ze stonden praktisch voor de deur van het huis en voor de ramen in de woonkamer. We wisten precies hoe laat het was. Oom Paul's Shotgun shells lagen overal in de tuin en op de vloer, maar het wapen zelf zagen wij al liggen in de tuin. Oom Paul was ervandoor, hoopten we althans. We hoopten dat hij zichzelf in veiligheid had gebracht. Zus vertelde me dat ik moest gaan liggen, en we kropen in tijgersluipgang richting de tuin van Oom Paul, waar we het Bernie vonden, de 12 jarige rottweiler miste een groot deel uit zijn romp en had 2 poten verloren. Het beeld was zo triest dat de tranen die ik net had weggedrukt meteen weer terugkwamen en ik kon ze niet inhouden.
Het volgende probleem doemde zich op, alsof we er nog niet genoeg hadden. hoe kwamen wij binnen zonder de 2 zombies, als het er niet meer waren, richting ons toe te leiden? Ons niveau qua geluk hebben lag beneden het vriespunt, dat had het altijd al gedaan en het leek niet een twee drie te gaan veranderen. Toch deed een kans zich voor om binnen te komen. Vanuit de stad klonken hevige vuurgevechten, waarschijnlijk hadden de zombies het politiebureau bereikt waar misschien nog 2, 3 mensen voor hun laatste kans vochten. Echter deden de zombies hier nog niets op uit, maar wel op de pick-up die voorlangs reed met minstens 20 man, bewapend tot de tand die richting het politiebureau gingen. Mensen die hun eigen leven op het spel zetten om er nog 2/3 te helpen. Ik wilde schreeuwen om help maar Zus trok mij terug en fluisterde: ik heb een beter idee.
De achterdeur had zus inmiddels opengemaakt, en luidt krassend ging deze open. het geluid werd gecamoufleerd door de schoten vanuit het centrum van de stad. explosieven werden nu ook open getroffen want kleine schokgolfjes bereikten onze voeten en lieten het huis trillen. Zus maakte hiervan gebruik door een luik achterin het washok te openen, waarna een ladder verscheen. Kruip hierin vertelde ze tegen mij, blijf hier totdat ik terug ben. Ben ik na 2 dagen nog niet terug, heb dan weinig hoop dat ik nog terugkom. Houdt alleen alsjeblieft de fijne gedachtes over ons in je achterhoofd en zoek mij op na de apocalypse. ik ga hulp halen en als dit niet lukt, probeer ik naar Tante Brigitte's huis te komen. Blijf levend broertje. Hevig protesterend tegen mijn tranen en het verhaal wat Zus vertelde, sloot het luik.
Nog geen 15 seconden later hoorde ik een verschrikkelijke gil uit de tuin, maar ik was te bang het te gaan uitzoeken. in shock drukte ik mezelf tegen de muur en hoopte ik dat ik niet gevonden zou worden. Ondertussen was ik aan het bidden voor Zus, met de hoopgevende gedachte dat het ook iemand anders kon zijn geweest.
Sinds dat moment zit ik hier. Mijn etensvoorraad slinkt met de seconde en drinken gebeurd ook af en toe. Ik moet hier weg, de overlevenden zoeken. Geen spoor van Zus gemerkt dus ik moet op mijn eigen benen gaan staan. snel en licht bewegen acht ik de sleutel tot mijn succes om dit te overleven en om mij aan te sluiten bij de overlevenden. Als die er zijn. Het moet wel, want waar alles is veranderd zijn de vuurgevechten gebleven...
Laatst bewerkt door een moderator:
