Dit is een fout die vele mensen maken. Anorexia is een ziekte, en de mensen die hier aan lijden kiezen er niet voor. Ikzelf heb dus een zus van 17 die aan Anorexia lijdt. Onze familie wordt hier enorm bij betrokken en we gaan regelmatig op groepstherapie. In deze therapie hebben we 5 andere familie's leren kennen die ook een lid hebben met anorexia.
Ik dacht eerst ook dat mijn zus zelf koos voor mager te zijn, omdat de media dit zo naar voren brengt. Dit is echter FOUT. Anorexia kiest zijn slachtoffers uit, zeer nauwkeurig. De meeste mensen die aan deze ziekte lijden zijn zeer sportief en ENORM nauwkeurig/doelbewust. Mijn zus voldeed aan deze eigenschappen. Ze haalde altijd 90% op school en was elke dag van de week aan het sporten. In het 1ste middelbaar woog ze 27 kilo en kon ze elk moment een hartaanval krijgen, want ze had zelfs al water rond haar hart. Ze zat enorm diep. Nu vragen meestal mensen mij of het nu niet opvalt dat iemand 27 kilo weegt. Het antwoord is neen. Anorexiapatienten kunnen hun ziekte enorm goed verbergen. Ze zorgen ervoor dat ze genoeg eten, maar ze zullen bijvoorbeeld nooit boter eten, en altijd mager vlees. Mijn zus werd dus opgenomen en de strijd begon. Alles ging vlot, tot aan de vakantie. Mijn zus zag haar kans mooi en was in 2 weken terug 3 kiilo verloren. De hele strijd die we hadden geleverd moest helemaal opnieuw gedaan worden. Mijn zus kon niet opgenomen worden. Ze was een heel ernstig geval, maar de ziekenhuizen voor Anorexiapatienten zaten overvol. We moesten het zien op te lossen met onze familie. Momenteel zijn we ongeveer 3 jaar aan het strijden tegen Anorexia en het is zeker nog niet voorbij. Mijn zus begint eindelijk te groeien, maar haar maandstonden blijven uit (stel je voor welke problemen dit met zich meebrengt. Ze is 17, en haar tijd dringt. Ze moet bijkomen of ze kan bijvoorbeeld later niet meer zwanger worden.) Ze zit mentaal ook vaak aan de grond, en depressies zijn dichtbij. Ze moet sterk zijn. Het erge aan dit alles is dat ze weinig steun krijgt van anderen. De maatschappij denkt nog altijd dat Anorexia zelf gekozen word. Ze leggen het probleem dus bij de persoon zelf in plaats van bij de ziekte. Mijn zus heeft ook zware lichamelijke problemen. Ze lijkt iemand van 12, terwijl ze 17 is. Ze heeft geen borsten en is klein. Niemand valt op haar en ze heeft totaal geen zelfvertrouwen. Ik heb dus enorm veel respect voor mijn zus, want de strijd die zij moet leveren zal haar hele leven/jeugd veranderen.
Kijk, het is echt geen ziekte Woodster, het is meer een knoop in je hersenen om het even simpel uit te drukken. Ik zal graag een vergelijking willen maken met paniekaanvallen die heel dicht bij iemand staan in mijn omgeving. Deze persoon had hartkloppingen, geen erge geen schadelijke maar wel heel vervelend, zeker omdat hij niet wist wat het was. Telkens als hij zich er druk om ging maken moest hij hyperventileren, dit hyperventileren zorgde voor allerlei zogenaamde symptomen, niet gevaarlijk maar wel heel beangstigend omdat je totaal geen idee hebt wat het is, dat het hyperventileren is, en dat er dus niets aan de hand is. Op een dag liep het zo uit de hand dat hij een zware paniekaanval kreeg. Dat is een punt waarop de hyperventilatie zo sterk is, de angst zo reeel, dat hij serieus denkt dat hij nu zal gaan sterven terwijl er in feite niets aan de hand is. Het gevolg hiervan was dat hij een jaar heeft rondgelopen met angst, waardoor wordt dit veroorzaakt, overal waar hij kwam was hij gewoon bang en de mensen in zn omgeving gingen daar niet goed mee om. Ze probeerden hem te helpen, te steunen, maar ook zij wisten niet waar het vandaan kwam. Het werd soms zelfs zo erg dat hij het huis niet uit durfde, overal bang om een hartstilstand te krijgen, enzovoorts.
Na een grondige check van zn hart bleek dat hij dus inderdaad kloppingen en versnellingen had, maar niets schadelijk, niets. Na een lange vakantie met veel ontspanning ging het eindelijk goed, helemaal ervan af komen zal niet gebeuren, maar hij heeft het onder controle en hij kan volledig normaal leven.
Hetzelfde geldt voor Anorexia, ook dit wordt veroorzaakt ergens, in je 1e post heb je dat perfect beschreven. Sommige mensen zijn er gevoeliger voor andere niet, en dan bedoel ik niet gevoeliger voor de ziekte, nee gevoeliger om met zichzelf in de knoop te raken op dit punt. Dat is precies hetzelfde met paniekaanvallen. Iedereen kan het krijgen en oplopen, sommige iets makkelijker, sommige iets moeilijker. Maar het is absoluut geen ziekte. Er was ook een meisje met anorexia en daar bleek het onderliggende probleem te zijn dat ze zich nooit thuis had gevoeld in Nederland. Eenmaal als wanhoopsdaad verhuisd naar Amerika werd ze een knappe stevige dame. Helemaal ervan af komen doe je nooit want dat is altijd moeilijk in je hoofd. Maar het is geen ziekte en alleen jij, de persoon, die kan ook door de omgeving zo beinvloed worden dat hij of zij de keuze maakt, de stap, om het zelf stop te zetten. Nu is het genoeg, nu kap ik er mee, nu stop ik om mezelf bang te maken of niets te eten.
Het klinkt hard maar uiteindelijk, uiteindelijk, zal je zus het zelf moeten oplossen en de stap moeten zetten. Met de hulp van de familie gaat dat vast beter maar uiteindelijk moet ze het zelf doen hm.
Grtz
Slaro
