[Stemtopic] Tijdlijn-verhalen

[DeletedUser]

Dit is onderdeel van het spel Tijdlijn-verhalen, gelieve het speeltopic nog niet te sluiten i.v.m. nog vragen/info over nog komende verhalen.
Er zijn al mooi een paar verhalen binnen en daar ben ik blij om, toch ben ik bang dat niet iedereen het voor morgen af heeft.

Hier zijn de Verhalen(in spoilers)......Ik verzoek de makers van de verhalen niet te zeggen dat het verhaal van hun is of andere dergelijke dingen als: ja, mooi verhaal he?(tegen de jury), dit is dan verpesting van het spel.

Joopie en het ABC boekje

Spoiler

Joopie en het ABC boekje.

Hoofdstuk 1: Wie is joopie?
Joopie, een 8-jarig jongetje uit Assen, is een jongen met veel fantasie.
Hij droomt ervan om op een dag de beste leraar in de wereld te zijn.
Tot nu toe heeft Joopie alleen maar thuis gezeten, omdat zijn ouders niet genoeg geld hebben voor een school.
Vanaf volgende week is dat anders. Joopie gaat naar een basisschool waarin hij van alles gaat leren.
Joopie heeft er ontzettend veel zin in en is van plan om heel goed te leren.

Hoofdstuk 2: De eerste schooldag.
Joopie gaat vandaag voor het eerst naar school. Hij heeft er ontzettend veel zin in en is al vroeg in de weer om zijn spullen te pakken.
Als het eenmaal tijd is om te vertrekken gaat Joopie samen met zijn moeder naar school. Nadat zijn moeder hem vlug een afscheidszoen heeft gegeven, gaat Joopie naar binnen.
In de klas wordt hij voorgesteld aan de andere kinderen en de juffrouw geeft hem een plaatsje bij het raam.
Joopie let die dag goed op en probeert van alles op te steken.

Hoofdstuk 3: Het abc-bordje.

2 weken na het begin van het schooljaar gaat Joopie met een opgewekt gevoel naar school.
De juffrouw heeft gezegd dat er vandaag een nieuwe leermethode gaat komen en Joopie is dan ook van plan zich volledig in te spannen.
Als joopie de klas binnenkomt schrikt hij. Overal in de klas hangen bordjes met letters erop.
De juffrouw begint de les met het uitleggen waarom die bordjes daar hangen. Ze zegt:"deze bordjes zijn de nieuwe methode, het zijn de ABC-bordjes."
De ABC-bordjes zijn bordjes waarop letters staan. Deze bordjes moeten de kinderen bij elkaar leggen om een woord te vormen.
Aan het eind van de dag is het Joopie gelukt om een hele zin te maken. Hij schrijft:"ik ben joopie."

Hoofdstuk 4: Het probleem.
Joopie is een leergierige jongen, maar in de klas is hij veruit de beste. Hij is al klaar met de opdrachten als de anderen nog aan het zwoegen zijn en hij is altijd als eerste klaar met een toets. De juffrouw pleegt overleg met zijn ouders. Joopie zal een klas overslaan.
Joopie is enorm blij, omdat hij zo een stap dichter bij zijn lerarenbaan is. Joopie’s blijdschap zal wel snel veranderen…

Hoofstuk 5: Pesten.
Joopie zit in groep 5 van de basisschool. Hij hoort eigenlijk in groep 4 te zitten. Joopie doet erg zijn best in de klas en hoort al snel bij de slimsten van de klas. Joopie wordt een echte nerd. Hij heeft blond haar, blauwe ogen en een jampotbril. Hij heeft lelijke oude kleren en zijn klasgenootjes pesten hem daarmee. Op een dag krijgt hij de schrik van zijn leven als zijn ABC-bordjes weg zijn. Joopie denkt dat Hans-Peter zijn bordjes gestolen heeft, omdat hij een dag eerder een hoger cijfer had gekregen voor Rekenen. Joopie is hartstikke verdrietig, omdat hij denkt dat hij zonder ABC-bordjes niet meer slim is. Joopie was erg verdrietig en bleef thuis. Hij had geen zin meer in school en bleef thuis bij zijn kat.

Hoofdstuk 6: De kat.
Op een dag was Joopie alleen thuis. Zijn ouders waren weg. Joopie’s kat zat bij hem op schoot, toen er een flinke knal uit het dorp kwam. De kat vloog uit Joopie’s handen en vloog de deur uit. Joopie was radeloos en hij begon te roepen: “poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes. En ja hoor, daar was hij weer.

Hoofdstuk 7: Joopie gaat dood.
Joopie ging weer naar school toe, maar tot zijn grote verbazing stond er een andere leraar voor de klas. Het was meester Henk. Joopie had vanaf de eerste dag al een beetje de pest aan meester Henk. Meester Henk was een onbeschofte vlegel die elke moeder uit het dorp stiekem naaide. Op een dag dacht Joopie, weet je wat, ik ga eens spijbelen.
Meester Henk was er die dag ook niet, maar dat wist Joopie natuurlijk niet. Joopie ging in het dorp de beest uithangen. Hij ging op een klimrek zitten en begon te zingen. Lalalalalalalalalalalalalalalalalalalalalalala…. .
De mensen om hem heen keken hem raar aan. Toen iemand achter Joopie ging staan en riep:”boe!”, schrok Joopie zo erg, dat hij voorover van het klimrek viel en zijn nek brak. Joopie was op slag dood. Iedereen treurde om dit grote verlies. Degene die Boe had geroepen was meester Henk.

Hoofdstuk 8: De begrafenis.
Joopie’s begrafenis was 4 dagen later. Iedereen was er, zijn ouders, de kat, meester Henk, zijn klasgenootjes en de buurvrouw. Joopie werd in een gat gelegd en daarbovenop werd zand gestrooid. Bovenop die zandberg zette zijn oude juffrouw uit groep 3 Zijn ABC-bordje neer.
Joopie’s wens om leraar te worden kon dan wel niet meer uitkomen, maar dankzij zijn lerares had hij toch een leuke grafsteen. Iedereen rouwde en zijn moeder zwoer om meester Henk dit ooit betaald te zetten. Op de ABC-bordjes stond: Rust zacht Joopie.

Mede mogelijk gemaakt door ..........(MAKER) en Joopie.

 

[DeletedUser]

Wraak

Spoiler

Wraak

Deel 1

Het was een milde dag in april. En nu zat hij daar. Met zijn ogen nog rood van het huilen. Nog nooit had hij zo hard gehuild. Nog nooit had hij een dergelijk gruwelijk schouwspel moeten aanschouwen. Er waren geen woorden die deze gevoelens konden beschrijven. Het was een combinatie tussen walging, furieusheid en verdriet. Hij was op een rustige mooie plek, op een heuvel gaan zitten. Om alles nog eens goed over te denken, wat was er eigenlijk allemaal gebeurd?

Het was pas een uur geleden. Samen met zijn tweelingzuster zouden ze de koeien melken. Ze waren pas net bezig toen ze plots een groepje mannen op het erf hoorden lopen. Ze hoorden een onverstaanbaar gebabbel; Engelsen! Chantal wilde naar ze toe gaan.
‘We hebben het beloofd, Chantal. We zouden ons verstoppen.
‘Ach. Rot toch op.’ Had ze gezegd. Ze wilde niet luisteren. Er zat een soort van vastberadenheid in haar ogen. ‘Ach, zoek het ook maar uit’, had hij gezegd en hij sloop naar de schuur, op weg naar de hooizolder. De plek waar hij veilig zou zijn. Waarom moest zij nou weer op verkenning gaan en dan waarschijnlijk sterven als de Engelsen haar zou zien? Net als hun ouders. Nog steeds dacht het met afschuw en verdriet aan de dag dat hun ouders werden gedood toen ze weigerden de Engelsen hun bevelen op te volgen. Er rolde een traan over zijn wang. Maar terug naar de realiteit. De harde realiteit. Het was hem zonder veel moeite gelukt om ongezien in de schuur te komen en het trapje te beklimmen die naar de hooizolder leidde. Hij had toch nog de stille hoop dat Chantal toch maar naar de schuur, de schuilplek gekomen was. Hij keek dan ook achterom. Maar nee, geen teken dat ze hem toch nog gevolgd zou zijn. Door een spleet kon hij haar zien. Ze zat gehurkt achter een aantal struiken, de Engelse soldaten met de rug naar haar toe. Ze leek wel gek. Waarom zat ze daar nou? Toen plots stond ze op. Hij snapte niet waarom. Julian kon vaag zien dat haar zus iets in haar hand had. Hij kon alleen niet zien wat het precies was. De groep soldaten – hij kon nu zien dat het een zestal was, liepen op hun dooie akkertje naar hun boerderij, om waarschijnlijk het huis te plunderen. Een van de Engelsen had duidelijk de leiding. Hij was behoorlijk lang en gespierd. Ook had een diep litteken op zijn wang. Hij had blijkbaar al vele veldslagen meegemaakt. De man had ook een grote boog om zijn schouder hangen. Hij was klaarblijkelijk een boogschutter. De andere vijf waren duidelijk kleiner en hadden ontzag voor de grote man met de boog. De andere mannen hadden een houten speer met aan het uiteinde een lange scherpe punt, op een man na, die leek ongewapend.
Stapje voor stapje, op haar tenen sluipend kwam Chantal dichterbij het groepje soldaten. Julian kon zijn ogen niet geloven. Ze leek het in haar eentje tegen zes zwaarbewapende soldaten te willen nemen. Een vijftienjarige boerendochter uit Normandië tegen zes Engelse soldaten! Dat is regelrechte zelfmoord!
Haar zus was nog maar enkele meters van het groepje vandaan. Ze pakte haar mes, en zonder te aarzelen maakte ze een aantal grote snelle stappen naar een van de Engelsen. ‘Die is voor mijn vader! En die voor mijn moeder’ en al schreeuwend stak ze maar mes twee maal in de nek van een van de speervechters. De man had geen tijd om te reageren en zakte al kreunend naar de grond. De andere vijf - duidelijk verrast door de dodelijke aanval van de knappe meid, bleven even een paar seconden stokstijf staan. Dat was precies de tijd die ze nodig had. Chantal pakte in deze kleine tijd de speer en deed een paar stappen achteruit. Nu had ze in haar rechterhand een speer en in haar linkerhand een met bloed bedekte keukenmes. Even had Julian een sprankje hoop in een goede afloop. Zou God eindelijk aan hun kant staan?

Deel 2

Met een grimmige en hooghartige blik keek de leider van het groepje naar Chantal. Hij leek behoorlijk zeker van zijn zaak. En gelijk had hij. Wat kon een jonge, knappe boerendochter die amper wist hoe met wapens om te gaan hem aan doen? Helemaal niets! Een bulderende lach kwam uit zijn mond. Hij lachte haar vierkant uit. Chantal keek verward naar de man. Waar was ze eigenlijk mee bezig? Intimiderend begon de man in een onverstaanbaar taaltje tegen haar te spreken. Ze werd uitgelachen. Wat had ze een bloedhekel aan dit gespuis. Aan de Engelsen. Eerst werden haar ouders door hen vermoord en nu, nu werd ze vierkant uitgelachen. Ze haatte hen. En door deze haat werd ze vastberaden. Ze zou er alles aan doen om deze Engelsen niet over haar heen te laten lopen. Al zou het haar eigen dood betekenen, ze wilde deze groep mannen zoveel mogelijk pijn doen als ze maar kon. Zo onopvallend als ze kon bracht ze haar mes naar haar rechterhand. Met al haar kracht die ze in haar had worp ze het mes richting de het hoofd van de man. Onfortuinlijk mistte die zijn doel en kwam hij in het bovenbeen van de man naast hem. Schreeuwend en huilend zakte hij naar de grond. Zijn ongewapende maat naast hem trok het mes uit zijn been en trok zijn shirt uit om zijn kameraad te verzorgen.
Nu was de man woedend. Dat mens had nu al twee man immobiel gemaakt, waarvan een zelfs dood. Furieus riep hij naar zijn twee overgebleven mannen met speer. ‘Pak dat duivelse wijf!’ Chantal was geen partij voor de twee goedgetrainde mannen. Al snel werd de speer uit haar handen geslagen en werd ze onschadelijk gemaakt. ‘Breng haar hier!’ beval de man met de boog en het meisje werd al schoppend en krijsend naar de man toegebracht. Een misselijkmakende glimlach verscheen op het gezicht van de man. Hij had al wekenlang geen seks gehad en nu stond er een ontzettend knappe jonge dame voor hem. Hij duwde haar op de grond en scheurde het shirt van het meisje uit waar door ze nu halfnaakt op de grond lag. Ook haar broek werd uitgescheurd… Het meisje werd verkracht. Julian kon dit niet aanzien… Hij draaide zich om werd lijkbleek en stilletje begon hij te huilen. Even later werd het meisje van het leven beroofd… De Engelsen vertrokken na wat geplunderd te hebben weer naar hun kamp. Hun gewonde kameraad werd gedragen.
En nu zat hij daar. Op een heuvel vlakbij de kampen van de Fransen en de Engelsen. Trots op de heldendaad van haar zus maar vooral kwaad op die Engelsen. Ook voelde hij zich schuldig. Wat kwamen ze eigenlijk in zijn land doen? Huilend viel hij in slaap.
Toen, vroeg in de ochtend, de zon was pas net op, klonk er getrompet en tromgeroffel. Er leek een strijd los te barsten en vol geboeid keek Julian er naar. Het bleek uiteindelijk geen spannende strijd te worden. De Fransen hadden kanonnen en de Engelsen boogschutters. De Fransen hakten de Engelsen in de pan en er was feest. Bijna elke Engelsman werd afgeslacht. Wellicht zou dit het einde van de oorlog betekenen. Wat keek hij uit naar een vredig Frankrijk.

Deel 3

Echter, wat zag hij daar? Een lange Engelsman leek te ontkomen aan de dood. Hij rende ongezien weg. Maar hé, deze man kende hij. Dit is de man die zijn zus vermoord en verkracht heeft! De maan die hij haatte. De woede van gister kwam weer terug. Deze man mocht er gewoon niet heel vanaf komen. Van deze man moest hij het leven beroven! Julian brak een grote tak af en rende richting een bos, de heuvel af. Hoogstwaarschijnlijk zou de barbaarse man daar ook heen gaan. Als hij snel was kon hij hem nog de pas afsnijden. Julian was snel en dus was hij er op tijd. Hij bleef achter een boom staan. Even was hij bang dat de man niet meer langs deze plek zou komen. Maar deze gedachte maakte snel plaats voor de hoop om de man naar de hel te sturen. Hij hoorde gehijg en voetstappen, dit moest de man wel zijn! En ja hoor, dit was hem. Het was dat hij ongewapend was. Anders had hij dit nooit gedaan… Hij werd alsmaar zenuwachtiger. Er kon van alles mis gaan… Maar daar moest hij nu niet aan denken, dacht hij. Hij wachtte op het moment dat de man een meter langs hem gelopen was. Toen sprong de jongen achter de boom vandaan. De man draaide zich snel om, hij zag een jongen met een grote vastberadenheid en haat in diens ogen, de man wilde de klap nog ontwijken; maar het was al te laat. Julian haalde grote dikke tak hoog boven zijn hoofd en bracht die ontzettend hard neer op het hoofd van de man die hij zo haatte. De man viel kreunend en schreeuwend neer op de zachte ondergrond van het bos. In grote verwarring bleef de man op de grond liggen. Hoe kon deze jongen in eens opgedoken zijn? Hij had er alles aan gedaan om ongezien van het slagveld te komen. En nu leek hij alsnog om te komen. Julian was alweer gereed om de volgend mep met zijn primitieve maar krachtige wapen te verkopen. Deze wist de man nog net te ontkomen. Hij had zich snel omgedraaid. Maar nu trapte de boerenjongen in het lichaamsdeel waarmee hij in zijn zus lichaam had gezeten. Daarna bleef hij door slaan en trappen. Totdat hij zeker wist dat de man dood was.

Een diepe zucht volgde. Eindelijk had hij wraak genomen. De opluchting was groot. Een harde gemene lach kwam uit zijn mond die honderden meters verder nog te horen was. Wraak is zo zoet.

 

[DeletedUser]

Het mysterie van de Engelenburcht.

Spoiler

Het mysterie van de Engelenburcht.
Thema:
-19 september - In verband met het Heilig Jaar bezoeken vele pelgrims Rome. Wanneer tevelen tegelijk op weg naar de Sint-Pieter over de Engelenbrug lopen, begeeft de ballustrade het. Honderden mensen belanden in de Tiber en 178 van hen verdrinken.


‘’Johannes opstaan’’! Er word op zijn bedstee gebonsd. ‘’Ik kom al mam’’. Johannes stapt uit zijn bedstee en trekt zijn kleren aan. Dit jaar is het heilige jaar, het jaar 1450. Vandaag gaat zijn gezin daarom op bedevaart. Hij, zijn zusje, zijn vader en zijn moeder. Daarom moeten ze al op voordat het licht is. Ze moeten helemaal naar Rome toe naar de Paus. Dat zijn wel 21 dagen reizen! Ze hebben 2 pakezels mee om al hun voedsel en drinken te vervoeren. Johannes vraagt zich af of dat genoeg is. Hij en zijn zusje hebben voor deze bedevaart een schrift gekregen. Zijn vader en moeder beweerden dat zei de lange reis vroeger ook zo waren door gekomen. Johannes is vastbesloten om elke dag in zijn schrift te schrijven.

Dag 1
Gisteren zijn we op weg gegaan richting Rome. Gelijk al problemen met de pakezels. 1 van de ezels was vastbesloten om niet verder door te lopen. Gelukkig hebben we een nieuwe ezel bij een herberg in de buurt kunnen kopen. Daar gaat een gedeelte van het weinige geld dat we mee hebben.

Dag 2
Vandaag zijn we over een grote brug heengelopen. Mijn zusje vond het heel eng met al dat water onder ons. Dit was de eerste keer dat we over een brug heen liepen. Eigenlijk kropen we meer dan dat we liepen.

Dag 3
We hebben ons aangesloten bij een andere groep die ook naar Rome gaat om bedevaart. Het zijn 2 gezinnen die al 12 dagen onder weg zijn. Een oude man verteld hele mooie verhalen van heel lang geleden.

Dag 4
Vandaag is mijn zusje schrift in de rivier gevallen. Ze moest heel hard huilen. Van mijn moeder moet ik mijn schrift met mijn zusje delen. Daar komt niets van in. Ik heb gezegd dat ik jouw kwijt was.

Dag 5
We zijn nu nog maar met negen. Een gezin is weggegaan, vanwege een ruzie met vader. De man vroeg of hij geld kon lenen, mijn vader bood hem 10 geldstukken aan, maar hij wou meer. Hij, zijn echtgenote en 2 kinderen zijn er met 1 pakezel van ons vandoor gegaan. Ik begin het meisje van het andere gezin steeds leuker te vinden.



Dag 6
Vandaag hebben we niet erg lang gelopen. We zitten nu in een herberg, omdat de lucht ging knallen en er allemaal licht was. Iedereen was bang, want niemand had dit ooit mee gemaakt. De oude man heet trouwens ook Johannes. Hij vertelde dat dit vroeger ook wel eens gebeurde en dat god dan boos was. De oude man, vader en de andere man hebben besloten om morgen al voor dat het licht is weg te gaan.

Dag 8
Ik heb je gisteren niet geschreven. Mijn excuses wij hebben de hele dag gereisd. Wij zijn met zijn negenen aangesloten bij een groep met wel 500 man die allemaal ook naar Rome gaan.

Dag 9
We zitten nu aan het vuur. Ik heb een vriend gevonden hij heet Paki. Vanmiddag hebben we een truc uitgehaald met een man. We hadden een dood spinnetje bij hem op het deken gelegd. Hij was erg bang dat vonden Paki en ik erg leuk.

Dag 10
Paki en zijn ouders hebben zich met nog een gezin bij ons gevoegd. De oude man en zijn kinderen en klein kinderen zijn zomaar zonder ons vertrokken.

Dag 11
Wat een tocht! Ons eten begint erg snel op te raken. Gelukkig hebben we nog geld. We zijn momenteel met tien. Het is erg gezellig altijd. Paki en ik zijn bevriend geraakt met een meisje dat ook met ons mee trekt ze heet Klara. Ze is net als Paki en mij, 10 jaren oud. Nog 8 dagen en ik ben jarig! Ik vraag me af over vader en moeder cadeaus hebben.

Dag 12
Vader, moeder en de andere ouderen hebben besloten om tijdens de reis op wild te jagen. Gisteren hebben we bij een herberg gegeten. Eindelijk weer eens een lekkere warme maaltijd. Vader heeft voor mij een slinger gemaakt en verteld hoe hij werkte.

Dag 13
Vandaag hebben Paki en ik, ons eerste wild dood geschoten. Allebei 1 haas. Ik kan het al best wel goed. Eerst hebben Paki en ik geoefend om bomen te raken. Dat lukte bij mij erg goed bij Paki wat minder. Toch had Paki als eerst een haas geschoten, omdat bij mij meestal de kracht ontbrak. Klara deed ook mee, zij had 4 haasjes geschoten. Ze zei dat haar vader en zij wel eens met zijn tweeën gingen jagen. Ze vertelde ook dat je de stenen pas moet loslaten als de slinger een zingend geluid maakt. En dat het beter is als je 2 stenen in de slinger doet.
Twee van de haasjes hebben we toen het donker was boven het kampvuur gebraden en opgegeten.

Dag 14
Vandaag heeft het bijna de hele dag geregend. We zijn nu nog 7 dagen vanaf Rome verwijdert. Ik hoop morgen weer op een herberg. Het voedsel dat we hadden mee genomen van thuis is op. Nu moeten we dus gaan jagen of in herbergen eten. Paki vertelde me een verhaal over een heel groot beest nog groter als een hond en beer. Het heeft een hele lange neus en hele grote oren. Ik hoop niet dat ik dat dier ooit tegenkom.

Dag 15
Paki en ik zijn vandaag verdwaald geweest. We zagen een groot beest met een soort tak op het hoofd. We probeerden het te vermoorden met onze slinger maar toen werd het boos. We zijn helemaal weg gerend. Vader en moeder waren heel erg ongerust zeiden ze. Gelukkig waren we de goede kant uit gelopen. Want anders kwamen we niet op tijd in Rome aan. Jammer genoeg slapen we vannacht niet in een herberg. Vader en moeder hebben besloten vannacht door te lopen, omdat als er weer iets gebeurd zoals vanmiddag dat we dan niet te laat aankomen.

Dag 16
Ik vroeg aan vader waarom we eigenlijk op bedevaart gaan naar Rome. Vader zijn antwoord was: Wij gaan naar Rome, omdat daar de Paus woont. Als wij om de vijftig jaar op bedevaart gaan vergeeft een priester of de Paus zelf onze schulden van de 50 voorgaande jaren in god zijn naam.

Dag 17
Vader vertelde gister dat we 15 dagen in Rome zouden gaan blijven. Dit is verplicht zei hij. Gisteren zijn er 3 mensen om gekomen vanwege de lange tocht en het beperkte voedsel. Paki zei dat ik er ook slecht uit begin te zien. Ikzelf voel me helemaal niet slecht, want over 2 dagen ben ik jarig!

Dag 18
Nog maar 3 dagen reizen en we zijn in Rome. Nog 1 dag en ik ben jarig ?. Ik vraag me af wat ik zal krijgen. Ik heb nog geen cadeaus gezien. Ik ben erg benieuwd hoe Rome eruit komt te zien. Misschien is er ook wel een hele grote kerk!

Dag 19
Dit was de mooiste dag van de hele reis. Ik lig nu op een mooi bed in een herberg 1 dag van Rome. Vanmorgen deed iedereen alsof ik niet jarig was. Ik was best wel verdrietig. Die middag begonnen ze in eens te zingen:

Lang zal ze leven, lang zal ze leven
lang zal ze leven in de gloria
in de gloria
in de gloria
Hieperdepiep Hoera

En daarna:
Een cadeautje, een cadeautje
een cadeautje hoort erbij,
want Eric die is jarig
want Eric die is jarig
een cadeautje, een cadeautje
een cadeautje hoort erbij

Toen kreeg ik van bijna iedereen cadeautjes. Een boog van vader, een nieuwe broek van moeder, van Paki kreeg ik een kei waar onze namen in stonden, maar mijn mooiste cadeau was dat van Klara… Dat was een hele dikke kus op mijn wang…

Dag 20
Vandaag gaan we over de Engelenburcht 1 van de routes naar de hoofdkerk toe. Ik vind het erg spannend. Ik schrijf je nu ’s ochtends, omdat we vandaag de hele dag gaan reizen, zodat van vanavond aankomen in Rome.

550 jaar later
‘’Mam, ik ga te zwemmen in het kanaal naast de Engelenburcht’’, roept Johannes Albertini van onder de trap. ‘’ Goed schat’’, antwoord zijn moeder vanaf zolder. Ah, daar komen Antonio en Paolo al aan. Ze rijden met zijn drieën richting de Engelenburcht. Ze springen van hun fiets af en duiken het water in. Ze gooien wat over met Paolo zijn voetbal. Antonio gooit de bal hoog richting Johannes. Johannes springt, maar kan er net niet bij! Het zwemt achter de bal aan die drijft richting de andere kant van het kanaal. Wat ligt daar op de kant? Johannes zwemt er naar toe en pakt het op. Het lijkt wel een oud schrift… Vaag, hoe komt dat hier nou weer? Johannes loopt over de oever naar Paolo en Antonio toe. ‘’Kijk dit eens!’’ roept hij. Antonio die veel van geschiedenis weet bekijkt het schrift eens goed. ‘’Dit schrift is al erg oud’’, zegt hij. Laten we er eens mee naar een museum in de buurt gaan. Zo gezegd zo gedaan. Ze pakken hun fiets en fietsen in hun zwembroek naar het museum ‘’Casa di Goethe’’. Daar vertellen ze het hele verhaal en ze worden doorverwezen naar en kleine kamer waar een man met een lang wit schort zit. Hij vraagt hen hun verhaal nog eens te vertellen en dat doen ze. Hij vraagt of hij het voorwerp een tijdje mag lenen. Ze accepteren dat voorstel en gaan naar huis.
Een week later word Johannes opgebeld door dezelfde man die het schrift leende. Hij vertelde dat hij en zijn vrienden naar het museum mochten komen, daar zou hij vertellen wat het schrift nou precies was. Dat wou Johannes wel! Hij belde Paolo en Antonio op en vroeg of ze mee wouden. Natuurlijk wouden ze dat! Ze raceten met hun fietsen naar het museum. Daar vertelde de man met het lange schort die Alexandro heette hen wat het schrift was.

Het schrift werd als dagboek gebruikt door iemand van hun leeftijd. Hij is op bedevaart tijdens het heilige jaar 1450 richting Rome. Dit jaar was het ook een heilig jaar wist Johannes. Hij is zeer waarschijnlijk omgekomen bij de EngelenBurcht waar dat jaar 128 pelgrims stierven. Het jongetje zijn naam was… Johannes.

Dat jaar stierf Johannes Albertini op de Engelenburcht een hartaanval…


Ik heb mijn best gedaan

 

[DeletedUser]

Beautiful Disaster(DEEL 1)

Spoiler

Beautiful Disaster (DEEL 1)



17 augustus 2009

‘Dus jij bent een van de achterkleinzonen van Hidan?’ vroeg de journalist. ‘De Hidan die als enige de instorting van de Engelenbrug overleefde?’’Ja, klopt,’ antwoordde ik. ‘Zou u mij misschien iets over het verhaal willen vertellen?’ ‘Komt in orde.’

1 dag later

‘Sonny, het staat in de krant. Kom snel kijken!’ Haastig liep ik de trap af. Mijn moeder gaf de krant aan mij. Ik zag een stuk dat ‘Beatiful Disdaster heette. Ik begon het te lezen.

‘Zoals u weet is mijn overgroot vader de enige overlevende van de ramp van 1450. Als hij het niet had overleeft, leefde ik nu ook niet. Als hij het niet had overleefd, was u dit verhaal nu niet aan het lezen in de krant. Maar ik zal maar ophouden met vertellen wat er allemaal wel niet was gebeurd als hij het niet had overleefd. In mijn grootvaders tijd was iedereen gelovig. Het was niet denkbaar dat er geen God zou kunnen zijn. Ieder jaar maakte mijn grootvader een pelgrim tocht. Er zijn verschillende redenen waarom je een pelgrim tocht zou kunnen maken. Die van mijn grootvader was onbekend. Maar ik zal nu het echte verhaal vertellen. We gaan zo een 560 jaar terug. Een tijd waar auto’s en vliegtuigen nog ondenkbaar waren.’

‘Felix, riep ik. Schiet eens op!’ Het was weer herfst. Tijd om op pad te gaan voor een pelgrim tocht. Normaal ging ik alleen op een pelgrim tocht. Maar dit keer ging een vriend van mij, Felix, mee. ‘Ik ben er al,’ zei Felix. Felix was een magere, maar toch goed uitziende jongen. Hij had zwart, gekruld haar. Zijn ogen waren blauw, wat opviel door zijn ietwat donkere huid en zijn zwarte haar. ‘Oké, laten we gaan.’ Het was een stralende middag. De zon stond hoog aan de hemel en het leek even of hij ons toelachte. Het leek er dan ook op dat de reis soepel zou verlopen. Felix vroeg me naar verhalen van mijn vorige pelgrim tochten. Ik vertelde hem erover, en hoe het was om met zo een vierduizend mensen te bidden naar God. En het grappige was, dat iedereen zo zijn eigen redenen had om erheen te gaan. Je wist dus niet waarom iemand daar was.

‘We zijn nu al twee dagen op weg, en zijn nog niemand tegengekomen die ook op pelgrim tocht gaan, zei Felix. Weet je zeker dat we wel goed lopen?’ ‘Ja antwoordde ik, dat weet ik zeker. Kijk daar! Twee mensen.’ Haastig liepen we naar ze toe. Tot mijn grote verbazing zag ik dat het Maria was. De liefde van mijn leven. Helaas zag ik haar niet vaak, omdat ze aan de andere kant van het dorp woonde. Maria had in tegenstelling tot vele mensen, bruin haar. En het bruine haar paste perfect bij haar bruine ogen. ‘Waarom zijn jullie gestopt met lopen?’ vroeg ik. ‘Mijn vriendin heeft haar enkel verstuikt.’ Ook haar stem klonk perfect. ‘Wij wachten wel met jullie tot je vriendin weer kan lopen,’ zei Felix opeens en hij gaf me een knipoog. Ik snapte gelijk waarom hij dat deed. Hij wist van mijn gevoelens voor Maria.

Twee dagen daarna konden we weer verder. Na zo een vijf uur lopen besloten we een plek te zoeken om te overnachten. ‘Daar is een open veldje, zei Maria. Laten we daar overnachten.’ ‘Prima, zei ik. Laten we de tent alvast op zetten, dat bespaart ons later moeite.’ Na een halfuur de tent opzetten, stond hij er dan eindelijk. ‘Zo, dat hebben we mooi gedaan,’ zei Felix.’Ik ga alvast slapen, zei Barbara, de vriendin van Maria. ‘Ik ga ook maar eens, zei ik. Ik ben echt uitgeput van al dat lopen.’ Na een halfuurtje lag iedereen onder de dekens. Ik hoorde Felix al snurken. Helaas kon ik niet slapen. Ik stond op om even een wandeling te maken. Opeens hoorde ik iets in de bosjes. Nieuwsgierig als ik was ging ik kijken wat het was. Toen ik bij de bosjes aankwam zag ik dat het een beer was. De beer begon keihard te grommen en het begon mijn richting op te lopen. Haastig rende ik terug naar de tent. Helaas was dat niet mijn slimste idee ooit, want de beer kwam op zijn gemak ook naar de tent toe. Snel maakte ik iedereen wakker. ‘Er komt een beer aan!’ schreeuwde ik. ‘Wat?’ fluisterde Felix, die al in een diepe slaap was en niet gestoord wilt worden als hij aan het slapen is. ‘Er komt een beer aan!’ schreeuwde ik nogmaals. Dit keer was Felix klaar wakker. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Maria die eindelijk wakker werd. ‘Er komt een beer aan!’ riep ik nogmaals. Voordat Maria besefte wat ik zei was het al te laat. Met een flinke zwaai werd de tent opgetild en weggeworpen. Angstig deinsde ik achteruit. Gelukkig waren er dapperdere mensen in de wereld, want Felix deinsde niet achteruit, maar stond op. ‘Niet doen, dat red je niet!’ schreeuwde ik. Maar koppig dat Felix was ging hij door. Hij pakte een stok. Felix begon op de beer af te rennen. Met een grote zwaai wilde hij de beer slaan. Tot mijn grote verbazing lukte het hem nog ook. Het nadeel was dat de stok in tweeën brak en de beer vrijwel niks gevoeld had. Maar de beer wist dat Felix hem pijn wilde doen en begon op hem af te rennen. Dit keer werd Felix verstandig en deinsde ook terug. Opeens kwam Barbara uit niets en duwde een stok in de beer zijn oog. De beer begon keihard te grommen en in het wilde weg te zwaaien. Toen begon hij op Barbara af te rennen. Barbara probeerde weg te rennen, maar ze was te langzaam. De beer duwde haar met een grote kracht op de grond. Het enige wat de rest kon doen, was toekijken hoe de beer met zijn klauwen aan haar hoofd begon te trekken. ‘We moeten snel weg,’ zei ik. ‘Nee!’schreeuwde Maria. We kunnen haar niet achterlaten!’ ‘We moeten wel, zei ik. Anders staat ons hetzelfde lot als Barbara te wachten. Wij moeten door.’ Maria begon te huilen, maar ze kwam wel mee. Ik draaide mezelf nog een keer om en zag dat het de beer gelukt was het hoofd van Barbara eraf te halen. Als ik niet zo dom was om terug naar de tent te lopen, was dit niet gebeurd. Ik besloot de anderen dan ook niet te vertellen wat ik gedaan had, maar ik wist dat dit schuldgevoel me voor eeuwig zou achtervolgen.

De volgende dag waren we terug gegaan om te kijken wat er van Barbara over was. We vonden alleen nog haar hoofd. We besloten haar een begrafenis te geven op de plek waar het gebeurd was. Maria besloot dat zij persoonlijk het gat wilde graven. We besloten dan ook niet om haar te helpen. ‘God geeft, en God neemt. Gisternacht heeft hij iets dierbaars van ons genomen. God heeft haar tot zich genomen, haar tijd was gekomen. Wij zullen haar wederzien in Hemel. Amen.’ Zo eindigde Maria haar laatste woorden. Ook Felix zei iets wat niet veel verschilde van wat Maria zei. Die avond kwam Maria naar me toe. ‘We moeten praten, zei ze. Ik loop hier al een tijdje mee rond, en na de dood van Barbara kan ik mijn gevoelens voor jou niet meer verstoppen. Ik ben verliefd op je Hidan.’ Mijn hart begon harder en sneller te kloppen. Het leek alsof het eruit wilde komen van geluk. Die avond, werd dan ook de mooiste van mijn leven.

 

[DeletedUser]

Beautiful Disaster(DEEL 2)

Spoiler

Beautiful Disaster(DEEL 2)
Eindelijk kwamen we in de buurt van waar we moesten zijn. De dood van Barbara kon me niet meer veel schelen, ik was een gelukkige man. In de verte zagen we de Engelenbrug. De Engelenbrug was de brug waar iedereen uit verschillende dorpen en steden samen kwamen om het laatste stukje naar Rome te lopen. Daar zou later de uitdrukking; ‘Vele wegen leiden naar Rome’ vandaan komen. Ik zag hoe zo een honderd man op de brug stond te wachten. Elke dag zouden ze gezamenlijk over de brug lopen om het laatste stukje te lopen. Ze zouden vertrekken als de zon recht boven ons scheen en er geen schaduw was. Alleen als je je voet optilde kon je je eigen schaduw zien. Eenmaal bij de groep aangekomen was het al bijna tijd om te vertrekken. Een man ergens voor ons riep dat het tijd was dus we begonnen met lopen. De brug was zo een kilometer lang. ‘Wat zou er gebeuren als de brug zou instorten,’ zei Felix. ‘Haha, lachte ik. Dan zouden we waarschijnlijk allemaal verdrinken. Maar hoe het echt zou gaan zullen we nooit weten.’ Net toen ik dat gezegd had hoorde ik een grote krak. Ik zag hoe zo een vijftien mensen door de brug in het water vielen. Overal hoorde ik geschreeuw. Met nog een grote krak zag ik hoe het einde van de brug instortte. We konden dus niet door lopen. Iedereen begon terug te rennen. Mensen werden omvergeduwd, omdat ze te langzaam waren. Ik hoorde nog iemand zeggen; ‘Aan de kant dikzak.’ En vlak daarna zag ik hoe een dikke man op de grond lag. Ik besloot ook maar te rennen. Ik draaide me om of ik Felix of Maria nog zag, maar ik kon ze nergens opsporen. Ik besloot door te rennen. Ik moest me nu niet druk maken om die twee. Opeens hoorde ik gegil. Weer een stuk van de brug stortte in en weer viel zo een vijftien man naar beneden. Ik zag dat er nog een vrouw aan de rand bungelde. Het was Maria! Haastig rende ik naar haar toe. Ik pakte haar arm en trok haar omhoog. ‘Zo, nu ben je weer veilig, zei ik. Nouja, veilig is een groot woord.’ Maria begon te huilen en legde haar hoofd op mijn borst. ‘We moeten doorrennen, zei ik. Als de andere kant ook instort, zullen we allemaal doodgaan.’ Haastig renden we naar het einde. Helaas zat het geluk niet mee. Met een grote krak zag ik hoe het hout van de brug onder mijn voeten begon te verdwijnen. Het einde was in zicht. Iedereen die nog op de brug stond moest er aan geloven dat ze zo een 80 meter naar beneden zou vallen. Ik deed mijn ogen dicht. Na zo een vijf seconden voelde ik een grote plons. Ik deed mijn ogen open en zwom naar boven. Het meer was te groot en te breed om naar de oever te zwemmen. Dat zou niemand halen. Opeens zag ik een stuk hout drijven. Helaas was ik niet de enige. Ik zag hoe vele anderen er ook naar toe zwommen. Gelukkig was ik de snelste en ik pakte het stuk hout. Vele mensen wilden het nog van me afpakken, maar ik duwde ze van me af. Ze smeekten me om hen erop te laten, maar ik dacht alleen aan Maria en Felix. Ik moest ze zien te vinden. Het moest! Maar ik zag ze nergens. Na een tijdje waren veel mensen al verdronken. Ik zwom nog steeds met mijn stuk hout op zoek naar Maria en Felix. Uiteindelijk begon het al donker te worden, en ik had ze niet gevonden. Ik besloot naar de oever te zwemmen. Ik zou als enige deze ramp overleven. Ik zou mezelf de dood van Barbara verwijten en de dood van Felix en Maria. Als ik nou beter had gezocht.. Ik ben daarna nooit meer op een pelgrim tocht geweest.


Ik legde de krant met tranen in mijn ogen weg. Het bleef een geweldig verhaal. Moeder gaf me een zakdoekje. Ik was blij met de gedachte dat binnenkort iedereen de geschiedenis van mijn familie wist. Ik was trots familie van Hidan te zijn.

 

[DeletedUser]

De weg naar Caen

Spoiler

De weg naar Caen

Daar liepen we dan, weg van het slagveld, de slag van Formigny was net geweest. De Engelsen hadden verloren! Het was een wonder! We hadden overal wonden en sommige mede-soldaten hadden een van hun ledematen verloren.
We hadden gewonnen, maar niemand was echt blij behalve onze leider: koning Karel VII en sommige generaals. Koning Karel had een brede grijns op zijn gezicht terwijl hij zijn paard rustig de sporen gaf. We gaan binnenkort naar Guyenne mannen!
Guyenne was een van de zuidelijke provincies die aan de engelse kant stond, dit was een van de laatste engelse provincies. De hoofdstad was Bordeaux die volgens verkenners behoorlijk goed verdedigd was. We moeten minstens een maand rusten!
Zei een van de soldaten opstandig.
Dit was waar, we waren allen moe en verwond als we nu zouden vechten waren we zo verslagen. We liepen vlot door. Nu we Normandie in ons bezit hadden liepen we naar de stad Caen. Terwijl we liepen keek ik om me heen, het bloed drupte van mijn arm en deed pijn, maar ik had nog behoorlijk geluk gehad, aan de kant waar mijn peloton stond te vechten hadden we de Engelsen al zo verslagen, dat ging echter moeilijker bij het linkerpeloton, daar waren dan ook de meeste doden gevallen, onder andere mijn vriend Jean. Ik zal hem missen, maar goed dit is wat god wou, en hij beslist. Mijn broertje Paul heeft het gelukkig wel overleefd. Hij kwam er met enkele sneetjes en zweertjes vanaf. We waren nu ongeveer bij de stad Bayeux, iedereen zag nog dat er hier engelse invloed was geweest. In Bayeux konden we wat eten en drinken meekrijgen, dit hebben we dan ook maar al te graag aangenomen. Het was nog ongeveer een halve dag lopen naar Caen, even later kwamen we bij een tweesprong. Ons leger splitste zich op, de linkerflank ging naar links, de rechterflank dus naar rechts. Ik ging naar rechts. Onderweg dacht ik veel na. Zal mijn vader ook zo hebben gevochten? Wat als ik bij die slag was? Mijn vader was namelijk vermoordt in de slag bij Agincourt. 25 jaar geleden. Ik was 5 toen hij stierf, soms wou ik dat hij nog leefde. Mijn broertje was toen nog maar net geboren dus hij zit er niet zo mee. Terwijl we nog steeds verder liepen kwam er een ruiter van het andere peloton ons achterop. Sire, Sire! Brulde de ruiter, en kwam slippend tot stilstand, het is vreselijk: gewapende ruiters hebben ons aangevallen, bijna iedereen is vermoordt! Ik kon nog vluchtten en ik zag een paar anderen ook vluchtten, zei de ruiter hijgend. Hmmm, vast Engelsen!, dat is niet best, zei de koning nadenkend. Maar we kunnen niks voor hen doen!zei de koning bruut. Ik was geschokt. Zou mijn broertje dood zijn? Aangezien hij in het andere peleton zat. Ik zag uit mijn ooghoeken dat ook andere soldaten zich druk maakten. Kom op, jullie! Zei een van de generaals, en het leek wel alsof iedere soldaat gehypnotiseert was ofzo, want ze keerden weer terug naar de groep en liepen verder, de ruiter wou trouwens ook niet meer terug, en ik vroeg aan hem of ik zijn paard en uitrusting mocht lenen, dit mocht en ik gaf hem de mijne. Ik moest en zal te weten komen of mijn broertje gedood was of niet. Ik reed in volle gallop terug naar de tweesplitsing en koos nu het pad waar mijn broertje zojuist was ingelopen. Het duurde niet lang of ik zag rennende soldaten, ze liepen allemaal terug naar de tweesprong om zo terug te kunnen keren naar de hoofdmacht van het leger, alleen geen spoor van mijn broertje. Ik was nu kwaad en verdrietig. Toen kwam ik op een smal pad, na een stukje rijden liet ik mijn paard in stap gaan, aangezien ik allemaal bloed en lijken zag liggen en ik keek of mijn broertje er tussen lag, dit was gelukkig niet het geval. Ik begon weer in mezelf te denken: hoe kan een klein groepje ruiters nou meer dan de helft van een peloton vermoorden of opjagen? Dit zouden wel hele goede ruiters moeten zijn geweest, of met z’n velen. Toen ik verder reed zag ik een paard met een ander vaandel liggen. Het was een bourgondisch teken! De bourgondiers waren bondgenoten van de engelsen, maar waren van oorsprong fransen, ze waren dus landverraders. Ik keek naar het arme paard, het beest was licht gewond geraakt, het had een lange schaafwond op z’n zij en was blijkbaar gevallen, echter was er geen spoor van de ruiter. Het paard snuifte een paar keer om te zeggen: mag ik wat aandacht? Ik probeerde het paard omhoog te heffen en dit lukte. Ik haalde het Bourgondische vaandal eraf zodat als ik andere fransen tegen zal komen ze me niet aanzagen voor zo’n stomme bourgondier. Dus ik ging met twee paarden verder.
Toen ik de paarden aanspoorde tot draf duurde het niet lang totdat ik een dode ruiter zag, het bourgondische paard rook aan de man, blijkbaar was dit zijn oude baasje. Maar het paard leek niet verdrietig over de dood van zijn vorige baasje, want hij stapte gewoon over de man heen. Even later kwam ik bij een open vlakte aan. En ik zag diverse bourgondische ruiters achter onze mannen aanvangen. En ook zag ik mijn broertje! Hij stond achter een boom verstopt voor een ruiter. Ik reed in volle gallop naar hem toe, en pakte zijn hand zodat hij achterop kon springen. Ik reed terug naar het begin van de open plek waar het bourgondische paard tevreden stond te grazen. Ik vertelde mijn broertje dat hij op het paard kon gaan zitten en dit deed hij ook. Samen reden we weer terug. We praatten veel. Hij legde uit wat er gebeurd was en ik op mijn beurt vertelde hoe ik hem gevonden had. Toen we weer bij de tweesprong kwamen reden we de weg in waar het leger liep, zij waren waarschijnlijk al zeer ver. De zon begon al te dalen. Ook kwamen er meer dieren tevoorschijn. Op een gegeven moment kwamen we uit het bos, en kwamen we een klein plaatsje binnen. Het was een oud plaatsje met vooral veel boeren. We besloten om even te rustten in het plaatsje. Er was een kleine herberg, de barman was een vriendelijk man, ik vroeg wat hij van de Bourgondiers af wist en hij vertelde een heel verhaal! Dat de Bourgondiers elke week belasting inden en dat ze de huizen platbranden van degenen die dit niet deden. Ik was van binnen zeer kwaad op die Bourgondiers, maar van buiten keek ik belangstellend naar de barman die het verhaal aan ons vertelde, zo vertelde hij ook dat haast elke week een boer binnenkomt lopen en zegt dat zijn huis is platgebrand. Toen hij klaar was met vertellen gaf hij ons een stuk brie mee en een fles wijn. Toen we het dorp uitreden kwamen we 3 Bourgondiërs tegen, ze lachten bespottelijk naar ons en begonnen met hun zwaarden te zwaaien, maar voordat ze ons raakten, had ik al een van hen uit het zadel gewipt en kwam met een plof op de grond, toen was het lachen van hen snel vergaan en begonnen op ons af te draven. Mijn broer sneed de tweede in zijn buik en de man viel ook uit zijn zadel maar dit keer levenloos. Ik gebruikte mijn zwaard om de derde man in zijn arm te snijden. Schreeuwend van de pijn liet de man zijn zwaard los die ook op de grond viel, toen keerde ik mijn paard om en drukte hem uit het zadel. Net toen we dachten dat we met ze klaar waren kwam de man die als eerste uit zijn zadel was gestoot weer rechtop en klom weer op zijn paard. Mijn broer en ik besloten om dit een leuke afsluiting te maken en kwamen van beide zijden aan rijden. De man wist niet wat hem over kwam en probeerde zich te concentreren, maar het was al te laat, we sneden hem aan beide kanten in zijn zij. De man hing nu levenloos aan het zadel. We besloten om de paarden vrij te laten. We kwamen een wegwijzer tegen en die zei ons dat het nog ongeveer 10 km naar Caen was. We kwamen door heuvels en open vlakten, toen we op een gegeven moment een van de zoveelste vlakten tegenkwamen zagen we het leger! Ze liepen in tegenstelling tot enkele uren geleden opvallend langzamer. We snelden naar het leger en zagen, toen we dichterbij kwamen dat ze in feite niet meer echt liepen maar tegen een groep Bourgondiers stonden te vechten. De Bourgondische ruiters die ik tegenkwam hadden waarschijnlijk een ander pad gekozen toen ze doorkregen dat Paul hem gesmeerd was. De Bourgondiers die hier leefden kenden dit gebied immers uit hun broekzak terwijl wij, soldaten van de koning vanuit heel Frankrijk kwamen om het leger te versterken en dus niet weten waar hier alle wegen heenlopen. Na enkele minuten waren de Bourgondiers verslagen, Caen was nu nog maar een halve km van ons verwijderd. We moesten door een klein bos lopen en op een gegeven moment kwamen we bij de poorten van Caen! Iedereen was blij. Toen we binnen in de stad waren was er feest. Feest omdat we de Engelsen hadden verslagen en feest omdat de lokale Bourgondiers nu ook waren uitgedund! Op een gegeven moment kwam de koning op een verhoging en riep iedereen toe: beste soldaten jullie hebben eervol gevochten, ook eren wij de soldaten die dapper gevochten hebben maar toch de dood hebben gevonden. En laten we nu allen zeggen:
Even was het stil en toen zei iedereen in koor: VIVA LA FRANCE!

 

[DeletedUser]

Joopie en het ABC boekje

Spoiler

Joopie en het ABC boekje.

Hoofdstuk 1: Wie is joopie?
Joopie, een 8-jarig jongetje uit Assen, is een jongen met veel fantasie.
Hij droomt ervan om op een dag de beste leraar in de wereld te zijn.
Tot nu toe heeft Joopie alleen maar thuis gezeten, omdat zijn ouders niet genoeg geld hebben voor een school.
Vanaf volgende week is dat anders. Joopie gaat naar een basisschool waarin hij van alles gaat leren.
Joopie heeft er ontzettend veel zin in en is van plan om heel goed te leren.

Hoofdstuk 2: De eerste schooldag.
Joopie gaat vandaag voor het eerst naar school. Hij heeft er ontzettend veel zin in en is al vroeg in de weer om zijn spullen te pakken.
Als het eenmaal tijd is om te vertrekken gaat Joopie samen met zijn moeder naar school. Nadat zijn moeder hem vlug een afscheidszoen heeft gegeven, gaat Joopie naar binnen.
In de klas wordt hij voorgesteld aan de andere kinderen en de juffrouw geeft hem een plaatsje bij het raam.
Joopie let die dag goed op en probeert van alles op te steken.

Hoofdstuk 3: Het abc-bordje.

2 weken na het begin van het schooljaar gaat Joopie met een opgewekt gevoel naar school.
De juffrouw heeft gezegd dat er vandaag een nieuwe leermethode gaat komen en Joopie is dan ook van plan zich volledig in te spannen.
Als joopie de klas binnenkomt schrikt hij. Overal in de klas hangen bordjes met letters erop.
De juffrouw begint de les met het uitleggen waarom die bordjes daar hangen. Ze zegt:"deze bordjes zijn de nieuwe methode, het zijn de ABC-bordjes."
De ABC-bordjes zijn bordjes waarop letters staan. Deze bordjes moeten de kinderen bij elkaar leggen om een woord te vormen.
Aan het eind van de dag is het Joopie gelukt om een hele zin te maken. Hij schrijft:"ik ben joopie."

Hoofdstuk 4: Het probleem.
Joopie is een leergierige jongen, maar in de klas is hij veruit de beste. Hij is al klaar met de opdrachten als de anderen nog aan het zwoegen zijn en hij is altijd als eerste klaar met een toets. De juffrouw pleegt overleg met zijn ouders. Joopie zal een klas overslaan.
Joopie is enorm blij, omdat hij zo een stap dichter bij zijn lerarenbaan is. Joopie’s blijdschap zal wel snel veranderen…

Hoofstuk 5: Pesten.
Joopie zit in groep 5 van de basisschool. Hij hoort eigenlijk in groep 4 te zitten. Joopie doet erg zijn best in de klas en hoort al snel bij de slimsten van de klas. Joopie wordt een echte nerd. Hij heeft blond haar, blauwe ogen en een jampotbril. Hij heeft lelijke oude kleren en zijn klasgenootjes pesten hem daarmee. Op een dag krijgt hij de schrik van zijn leven als zijn ABC-bordjes weg zijn. Joopie denkt dat Hans-Peter zijn bordjes gestolen heeft, omdat hij een dag eerder een hoger cijfer had gekregen voor Rekenen. Joopie is hartstikke verdrietig, omdat hij denkt dat hij zonder ABC-bordjes niet meer slim is. Joopie was erg verdrietig en bleef thuis. Hij had geen zin meer in school en bleef thuis bij zijn kat.

Hoofdstuk 6: De kat.
Op een dag was Joopie alleen thuis. Zijn ouders waren weg. Joopie’s kat zat bij hem op schoot, toen er een flinke knal uit het dorp kwam. De kat vloog uit Joopie’s handen en vloog de deur uit. Joopie was radeloos en hij begon te roepen: “poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes. En ja hoor, daar was hij weer.

Hoofdstuk 7: Joopie gaat dood.
Joopie ging weer naar school toe, maar tot zijn grote verbazing stond er een andere leraar voor de klas. Het was meester Henk. Joopie had vanaf de eerste dag al een beetje de pest aan meester Henk. Meester Henk was een onbeschofte vlegel die elke moeder uit het dorp stiekem naaide. Op een dag dacht Joopie, weet je wat, ik ga eens spijbelen.
Meester Henk was er die dag ook niet, maar dat wist Joopie natuurlijk niet. Joopie ging in het dorp de beest uithangen. Hij ging op een klimrek zitten en begon te zingen. Lalalalalalalalalalalalalalalalalalalalalalala…. .
De mensen om hem heen keken hem raar aan. Toen iemand achter Joopie ging staan en riep:”boe!”, schrok Joopie zo erg, dat hij voorover van het klimrek viel en zijn nek brak. Joopie was op slag dood. Iedereen treurde om dit grote verlies. Degene die Boe had geroepen was meester Henk.

Hoofdstuk 8: De begrafenis.
Joopie’s begrafenis was 4 dagen later. Iedereen was er, zijn ouders, de kat, meester Henk, zijn klasgenootjes en de buurvrouw. Joopie werd in een gat gelegd en daarbovenop werd zand gestrooid. Bovenop die zandberg zette zijn oude juffrouw uit groep 3 Zijn ABC-bordje neer.
Joopie’s wens om leraar te worden kon dan wel niet meer uitkomen, maar dankzij zijn lerares had hij toch een leuke grafsteen. Iedereen rouwde en zijn moeder zwoer om meester Henk dit ooit betaald te zetten. Op de ABC-bordjes stond: Rust zacht Joopie.

Mede mogelijk gemaakt door ..........(MAKER) en Joopie.

Haha Andre van Duin ;p.

 

[DeletedUser]

Welk verhaal zou toch van Hidan zijn?

Maar ik snap het neit. Moeten wij nu stemmen? Waarvoor is de jury dan?

 

[DeletedUser]

nee nee, alleen de jury beoordeeld, alleen mogen jullie de verhalen natuurlijk wel lezen enzo .

@Gimli, missen we niet nog een verhaal ofzo?

 

[Ramoth]

nee nee, alleen de jury beoordeeld, alleen mogen jullie de verhalen natuurlijk wel lezen enzo .

@Gimli, missen we niet nog een verhaal ofzo?

Mijn verhaal staat er iig nog niet bij en die van Tim volgens mij ook nog niet

 

[DeletedUser]

Wanneer krijgen we de uitslag te horen?

 

[DeletedUser]

Ik heb mijn beoordelingen klaar, maar nogmaals, het ligt eraan wanneer Gimli weer reageert. Sowieso missen er blijkbaar nog 2 verhalen ofzo, waardoor ik die ook nog na zal moeten kijken.

Van de andere juryleden heb ik overigens ook nog niks gehoord.

 

[DeletedUser]

Hier de ontbrekende verhalen(sorry, dat jullie moesten wachten mijn excuses)

(titel onbekend) de titel kan door de maker alsnog door worden gePMed.Deel 1

Spoiler

Het was drie weken na de jaarwisseling van 1448 naar 1449. Ik leefde in een redelijk groot huis met mijn 3 kinderen, mijn loyale vrouw en 2 knechten. Het huis lag niet ver van de Thames af en ik had daar dan ook een klein bootje liggen. Mijn leven is nooit stabiel geweest als kapitein in dienst van de Hare Majesteit, aangezien het een hectische tijd was. Ik kon elk moment opgehaald worden door een koets, om weer in het leger te dienen. Ik was het gewent en had mijn koffers al gepakt. Ik ben dan ook meerdere keren in Frankrijk geweest en heb gevochten in Calais. Elke keer wonnen we, aangezien we de beste boogschutters hadden van de wereld. Zolang we de boogschutters bij ons hadden en ze pijlen konden blijven afvuren, waren we onverslaanbaar. Natuurlijk hadden we een zwak punt, maar dat hindert niet. We hebben namelijk ook een cavalerie die funest is. Het maakt niet uit welk tactiek de Fransen gebruiken, onze cavalerie haalt elke aanval wel naar de grond. Ja, het Franse leger is inferieur aan de onze.

Het was de 6e week en er kwam een koets aan met het embleem van het leger erop. Heel mijn gezin en het personeel, die eigenlijk ook deel waren van het gezin, hadden zich verzameld bij de deur. De sfeer was weer luguber en ik probeerde ze ook gerust te stellen. "Ik kom wel terug" zei ik, deels ook om mezelf gerust te stellen. Ik gaf al mijn kinderen een kus op de voorhoofd en mijn vrouw een elegante, maar beschaafde zoen. Het personeel gaf ik zakelijk de hand en ik stapte de deur uit en met grote passen naar de koets. Ik wist nog niet precies waar ik heen ging, maar ik had al een vermoeden dat ik naar Frankrijk zou gaan. Toen de koets wegreed, met mij erin, zwaaide ik nog naar mijn gezin. De koets ging al gauw de hoek om en het duurde niet lang tot ik bij het kantoor van de maarschalk was aangekomen. Toen ik naar de wachtkamer liep, werd ik gesalueerd door een majoor. Dat was vreemd, aangezien hij hoger in rang was dan ik. Ik keek hem verbaasd aan en salueerde ik hem maar terug. Ik zat nog maar net in de wachtstoel toen een jonge dame mijn naam riep. "Thomas Kyriell?", zei ze, "Are you Thomas Kyriell?" Ik knikte bescheiden en liep het kantoor van de maarschalk binnen. De maarschalk had altijd een pak aan, hij hield namelijk niet van die "Army suits", zoals hij ze noemde. Dat was ook de enige reden dat ik hem nog kan herinneren. Oké, zijn expressief gedrag hielp ook wel. Hij zei namelijk in een paar zinnen dat ik gepromoveerd was. Ik was direct kolonel geworden. Ik kon het niet geloven, van kapitein naar kolonel. Dit zou een einde maken aan de financiële problemen die ik had, aangezien een kolonel erg goed betaald kreeg. Hij was nog niet uitgepraat toen mijn gedachten afdwaalde en het koste me moeite om me van al die gedachten die door me hoofd schoten, los te koppelen. Ik kreeg een leger van een slordige vier duizend man, verspreidt over heet het bezette gebied. Het leger was daar een week geleden al gestationeerd en ik zou nu vertrekken. Toen ik vroeg waar het precies was, zei hij: "Relax, you're going to Formigny, to the nice weather". Ik lachte maar beleefd mee, terwijl ik wel beter wist.

Daar zat ik dan, op de boot naar Frankrijk. Ik opende de verzegelde brief die op mijn bureau in mijn kajuit lag. Ik moest naar Normandië, de haven in Calais. Vervolgens werd ik geëscorteerd naar Formigny, waar een groot deel van mijn legers waren. Ik moest kosten wat het kost het bezette gebied behouden. Het begon toen pas in mij door te dringen wat het kolonelschap precies inhield. Ik las weer verder en er stond dat ik me niet zorgde hoefde te maken over Franse aanvallen. Koning Karel VII was niet meer zoals vroeger en had geen belangstelling in het eindigen van de oorlog. Verder stond in de brief dat ik op 16 april 1450 de boot naar huis mocht nemen, dan zou ik afgelost worden door de majoor die ik eerder tegenkwam. Ik mocht na een jaar alweer naar huis, dat had ik nog nooit meegemaakt. Ik was nog blijer met mijn nieuwe rang. Eenmaal aangekomen in Calais, zag ik direct de veranderingen in vergelijking met drie jaar geleden, de laatste keer dat ik daar was. Mij werd verteld dat ze aan het herstellen waren van de pest. Er was weer een nieuwe golf gekomen, want de joden hadden het water weer vergiftigt. Althans, dat werd mij verteld. Ik ging niet meer in discussie, want dat zou toch zinloos zijn. Ik reed met 40 andere ruiters, die mij begeleide, door de havenstad. Ik zag dat iedereen van ons wegkeek en niemand me aan bleef kijken. We kregen voorrang van een Fransman die een kar trok met een doek er overheen. Een ruiter zei lachend dat er franse lijken in lagen en dat er misschien wel een mooi dame tussen zat. Ik reed met een gemaakte glimlach door, wetend dat het helemaal niet zo grappig was.

Ik merkte dat de franse mensen de Engelse bezetters niet zo mochten en dat was alleen maar versterkt sinds de laatste jaren. De Engelse bezetters waren ook niet bepaald vriendelijk en behulpzaam tegenover de Fransen. Ze hielden zich enkel bezig met het uitbuiten van de lokale bewoners.

Aangekomen op de plek waar ik mijn hoofdkwartier zou opzetten, een paar zeemijl van Formigny verwijderd. De troepen die in Frankrijk stonden bestonden voornamelijk uit boogschutters. Het waren er drieduizend, met duizend andere troepen, variërend van simpele speermannen tot de fijnste cavalerie. Het was een vors leger, dat mocht ook wel, aangezien dit leger het hele Franse gebied moest beschermen wat bezet was. Het leger had geen fort en geen vesting, aangezien het Franse leger overal konden aanvallen. Je zag dat het leger net aangekomen was; iedereen was fit, alert en gemotiveerd. Ik liet de boogschutters regelmatig wedstrijden houden en stuurde de cavalerie erop uit om de buurt in de gaten te houden. Ook stuurde ik regelmatig soldaten in plaatselijke kleding op pad om informatie te winnen. Dit hield ik drie seizoenen vol. Het was december toen het erg koud werd. We zaten dicht bij de zee en dat merkte je ook. De kille wind sneed door merg en been door. De ijskoude waterdruppels vielen op je kleding en handen. Op je handen voelde het als naalden die door je vel werden gerost. Ik stond voor mijn tent, te wachten op het rapport van mijn spionnen. Toen ze kwamen, begeleidde ik ze naar binnen en ging achter mijn bureau zitten. Ze vertelde dat er een grote mobilisatie gaande was. Veel legers werden opgeroepen om naar Parijs te gaan. Ik bedankte de spionnen en liep met ze mee naar de uitgang van mijn tent. Ik stuurde een verslag van dit rapport op naar Londen, naar de maarschalk. Ik zei ook dat ik ze binnen enkele maanden zou verwachten. Ik liet mijn mannen ook op de hoogte stellen en ik merkte dat ze er zin in hadden. Vechten voor het vaderland is bij deze mensen het beste wat je kan doen.

 

[DeletedUser]

(titel onbekend) deel 2

Spoiler

Het was kerstmis 1449, de mannen hadden een boom gerooid en in het kamp opgezet. Ze maakte proppen van oude zomertenue's die fungeerde als kerstballen. Iedereen wenste elkaar een goede kerstfeest en we zongen met ons allen meerdere kerstliederen. Er kwam een glimlach op mijn gezicht en ik voelde me op hetzelfde niveau als mijn mannen. Ik liep naar een groep feestende soldaten en deed mee. Eerst waren ze verbaasd, maar ik wilde hetzelfde doen als toen ik nog kapitein was. Het was voor mij een geslaagd kerstfeest. Pas toen ik weer terug in de tent was, merkte ik dat ik mijn gezin miste. Ik wilde eigenlijk graag weer naar huis, maar ik wist dat dat niet kon. Enkele weken later was het een hijgende spion die mij vertelde dat de Fransen eraan kwamen. Ze kwamen vanuit Parijs en we hadden nog maar weinig tijd. Mijn spion zei dat er maar twaalfhonderd man en een paar kanonnen aankwamen. Dat betekende dat ze hier rond juli zouden zijn. Ik riep alle kampen op om naar Formigny te komen. Het ging allemaal snel sinds die tijd. Het leek nog maar gisteren dat we aan het feesten waren, terwijl we nu met spanning zitten af te wachten. De groep van twaalfhonderd man was uitgebreid tot een paar duizend man. De tijd vloog en ik moest nog zoveel doen. Wat er ook nog bij kwam is dat ik ziek werd. Ik dacht dat ik de pest had, maar het was na een week verholpen. Een week was in deze tijd erg veel tijd die ik verloren had. Ik moest heel veel voorbereiden en elke keer kwamen mijn spionnen terug dat het een grotere groep was, die op hoge snelheid op ons af kwamen. Het was eind maart alvorens ik alle troepen naar Formigny had gemobiliseerd. De Fransen waren onnoemelijk snel ik wist dat ze over enkele weken zouden komen.

Daar stond ik dan, boven op de heuvel, kijkend over een leger van een slordige 3000 man. Ik had een leger achter me, ik wist dat het goed was, ik had immers de boogschutters. Ik zag ze de kanonnen naar voren slepen. Ik weet nog wel dat ik ergens moest lachen. Wie verzon het; kanonnen gebruiken op een slagveld. Zoiets hoorde op boten te zitten. Mijn mannen waren veilig van hun kanonskogels, dus het hielp niet. Helaas hielden ze niet op met schieten, dus ik moest de kanonnen uitschakelen, wilde ik nog wat terug doen. Beter nog, als ik ze kon bemachtigen, kon ik hun tactiek tegen ze gebruiken. Ik liet mijn volledige leger oprukken en mijn boogschutters van achter schieten. Het was effectief en drong hun leger terug. Ik liet mijn boogschutters stoppen met schieten en liet de kanonnen op de Franse legers richten. We waren nauwelijks klaar of er werd een alarmbel geslagen. Ik keek achterom en hordes cavalerie beukten zich door de boogschutters heen. Het ging te snel om erop te anticiperen. De slag had niet lang geduurd en ik werd gevangen genomen. Ik had niet goed opgelet. Het was zo simpel. Ik moest bij de maarschalk al iets door hebben. Waarom werd ik gepromoveerd, terwijl ik niet eens goed was? Waarom werd ik naar Frankrijk gezonden toen de wapenstilstand geëindigd was? Waarom was ik zo verblind door mijn promotie? Ik was een pion in de maarschalk zijn plan. Hij wist dat de Fransen met een groter leger kwam dan wij konden opbrengen. Hij wist dat het anders een kostbare generaal zou missen. Ik was verblind, ik was gebruikt.


Nu zit ik hier, in mijn cel, in Parijs. Ik word gestraft voor mijn fout. Ik word gestraft voor wat ik niet zag. Het ergste is nog, dat ik vanuit mijn raam de guillotine gebouwd zie worden, die morgen van mijn vrouw een weduwe zal maken. 15 april, 1450, een dag voor mijn verlof. Een dag voor ik mijn vrouw weer zou zien. Een dag voor ik mijn kinderen weer zou zien. 15 april 1450, een dag die niet snel vergeten zal worden. O, God, verlos mij van deze idiote waanzin die op moeder aarde afspeelt. Verlos me uit deze vreselijke tijd.

 

[DeletedUser]

Het Engelse verhaal:
The other side of women deel 1

Spoiler

The other side of women
It was a cloudy night with only a small moon. A night filled with tension, quiet tension. For tonight, for the first time since his six month-reign Abd al-Latif, ruler of Transoxiana, had asked for someone else from his harem to visit him tonight. Al-Latif had decided that tonight he wanted the company of a young girl named Hasseth, a gift from one of his emirs. The nineteen year old girl in question looked like a small and breakable puppet, with long brown hair and hazel brown eyes. No one knew that underneath the layers of clothes she wore was a strong and fast woman. Sitting on one of the many pillows on the floor of the harem, Hasseth was waiting for the other women to finish her make-up and hair-do. With her eyes closed she seemed calm for the coming night, but they could not know that the opposite was true. For almost a month she had waited for this day to come and she was bristling with excitement Quietly meditating Hasseth calmed herself down. A soft pat on her shoulder and the whispering of her name in her ear were the signs for Hasseth that she was ready.

Slowly, Hasseth opened her eyes and rose up from the pillows. All the women around her inspected her as she got up to admire their work. She herself didn't care. The only thing she needed tonight was in place, she had checked that many times already. Swallowing once, Hasseth looked around the room, taking in all the faces of the women she had lived with these past weeks. It seemed so long and at the same time, so short. With a short, but firm, shake of her head, Hasseth brought herself back to the present, searching for Zhora, the first wife of al-Latif. It was her task to instruct Hasseth and to bring her to the bedroom. What a hate Zhora must feel for her, taking her place. But not so much hate as you will feel after tonight, flashed through Hasseth's mind, a thought she quickly suppressed. Slowly, with a soft smile on her face, Hasseth walked towards Zhora and bowed, while speaking: "I am ready." After that she glanced up, trying to read Zhora’s face. But all Hasseth could see where cold eyes, who showed no emotions. She gulped as she saw those eyes for they reminded Hasseth of her own eyes. And she didn't like it one bit that this woman had the same eyes. But there was nothing she could do about it. Nothing.

With a small nod, Zhora motioned Hasseth to follow her. Together they walked towards the exit of the harem, where the guards stood who would escort them to the bedroom. For a few minutes, they just walked alongside each other, neither of them speaking a word. Then Zhora started to talk, slowly, as if she had to press every word out of her body. "So, you have been chosen tonight. As first wife it is my job to tell you what will happen tonight." The pause after these words clearly implied that she'd rather not. "You will be taken to the bedroom, where you will wait for him to arrive. It will be several hours before that happens, but be sure to not fall asleep. When he comes he'll be drunk and fall down on his bed, sleeping almost immediately, lay down besides him. You can sleep if you want, if you can. Sometime during the night he'll wake up. And he'll wake you. You know what to do then." They had stopped walking and the cold eyes pierced her eyes. Hasseth just nodded, not able to speak. "After that, he'll fall asleep again, till sometime in the morning, he'll get up and leave. Soon after that you'll be picked up and taken back to the harem. Be sure to be prepared for that." Once more, Hasseth just nodded. "Come on then, we are almost there." After those words, Hasseth and Zhora continued walking and after a few more minutes, arrived at the bedroom, where two guards waited. With a motion of her hand, Zhora motioned Hasseth to enter, which she did, without looking back at Zhora once.

Inside the room what Hasseth noticed immediately was the total darkness and the foul smell. Men was all the attention she gave to the smell. But the darkness was something else. Waiting patiently, in the meanwhile making sure that she was alone, Hasseth waited till her eyes had gotten used to the darkness. When she could finally make out all the objects in the room, she walked over to the bed and sat down. Finally, for a few hours she could stop pretending. With a small smile of joy around her lips she prepared for the final wait. As Zhora had said, it would be several hours before al-Latif would be here. But Hasseth would wait. She had waited a month; she could wait for a few more hours. Sitting on the bed, she let her thoughts drift off to how she had gotten her in the first place.

 

[DeletedUser]

The other side of woman deel 2

Spoiler

More then six weeks ago, Hasseth had been paid a visit by a man, who, she soon found out, was there for his master, Pukah, one of the emirs. She remembered the man well, but even better what he had come to talk about. "I'm here on behalf of emir Pukah," he had told her, "and he has a job for you." In the short pause that followed, Hasseth had smiled. "My master has certain aspirations and to fulfil those, someone has to be removed, someone no men can reach to kill." After those words, the man had had her full attention. Quickly, as if he wanted to get away as soon as possible, the man continued. "Abd al-Latif, our ruler, has to die. But he is well protected, all earlier attempts have been thwarted. Rumours about your... talent have reached my lord though and he wants you to care out the job. Kill the man and be rewarded beyond your wildest dreams. Kill him, but make sure that he knows who it was that arranged this." Finished with his offer, Hasseth smiled coldly and replied: "Oh, I have pretty wild dreams, so I doubt there is much beyond my dreams." She chuckled and then looked the man in the face, inspecting his eyes. He clearly hadn't liked her response, but she didn't care, one wrong move and he would be death, something they both knew. "I accept the job," Hasseth finally said, after minutes of painful silence had passed. The man had smiled and promised to return the next day to start planning. She had agreed, but before he left, he had added one last thing: "When this is over and you have succeeded, you will never tell it was you, a sworn oath. If word spreads that a woman has helped my master, it will be the end." Hasseth hadn't said anything, it wasn’t necessary. The whole next week, she and the man had discussed details, and payment, till they finally reached agreement on all points. The following week, all preparations had been made and Hasseth and been given as a gift to Abd al-Latif. There, in his harem, all she could do was wait, till the day would finally arrive. Now it had.

Lost in her thoughts, the time had pasted by quickly. After what seemed like a short time to Hasseth, though in fact it were hours, noises could be heard outside the room. Quickly, Hasseth got up from the bed and took the pose of a shy and nervous girl as her lord and master entered the room. Like Zhora had said, Abd al-Latif walked, or rather, stumbled, right into his bed, without even acknowledging her existence. Within minutes she could hear loud snoring come from the bed. What a pig flashed through her mind. Quietly Hasseth made her way to the window, looking outside for a moment. There was a weak moon tonight, most of the time covered by the clouds. Closing her eyes for a moment, Hasseth prayed a few words towards the moon: "Please protect me tonight. And please make sure that I will succeed" After those words, she turned around and moved a bit sideways till she could lean against the wall next to the window. She fixed her gaze on the bulge on the bed, waiting for any movement from his body, and sign of him stirring, indicating that he would wake up. With a blank face, she waited once more, but she didn't mind, her profession wasn't for the impatient. I could finish it now flashed through her thoughts, but she resisted the urge to hurry. Patience was the key to success. Always had been and always would be. If she wanted her payment, she would have to wait. Patiently she tensed and relaxed her muscles without fail in the hours that she had to wait again. This way, she would be ready when al-Latif woke up. Slowly she reached a state of perfect calmness, in which only the bed in front of her matter and the tensing and relaxing of her muscles.

A sudden movement from the man in the bed brought her back. He had stirred, a clear sign he was starting to wake up. Keeping her eyes on the stirring figure in the bed, Hasseth slowly moved her right hand to her upper left arm and withdrew a small, but sharp knife from the sheath located there. Though it didn’t seem like much, the knife had been smeared with a fatal poison, which would kill a person almost instantly. Al-Latif had by now finally woken up, searching for the woman that was supposed to be next to him in bed. When his searching hands couldn’t find anything, he opened his eyes and looked around. But in the darkness, he couldn’t make out much, for his eyes, unlike those of Hasseth, hadn’t adjusted to it yet. Without any further hesitation Hasseth moved forward, walking firmly towards the man in front of her. By now he had noticed her and started to mumble: “Ah, there you are.” He stretched out his arm towards her, but froze when he felt something cold on his wrist. “What…” he blurred out, but Hasseth cut right through him with her words: “One more move and I’ll stick this knife into you, which is handled with a deadly poison.” Her cold voice and piercing eyes ensured al-Latif, who wasn’t fully awake that she wasn’t kidding. “Good,” Hasseth continued, “now to the point. I’m here on behalf of your emirs. They have decided that you have ruled long enough, your reign will end tonight.” With the emphasis on the last word she saw fear appear in his eyes. He opened his mouth to scream for help and without taking her eyes of him, Hasseth slammed the knife into his mouth. With a smile on her face Hasseth got up and watched as the life drained out of his eyes. Within a few seconds, there lay a lifeless body on the bed.

As soon as she saw her job was done, Hasseth turned around, climbing out of the window. Hiding in the shadows she had gotten to know so well, the young girl disappeared into the night, never to be seen again. Some say that she spend the rest of her days living in wealth from the money she got, some say she never existed and that a male assassin had killed Abd al-Latif, not ready for a world in which women knew how to kill. Still others had heard that Hasseth, on returning to fetch her money, had been killed, taking at least eight of emir Pukah’s men with her to hell. All we know is that Hasseth just disappeared from the face of the earth.

 

[DeletedUser]

Ik heb mijn beoordelingen klaar, maar nogmaals, het ligt eraan wanneer Gimli weer reageert. Sowieso missen er blijkbaar nog 2 verhalen ofzo, waardoor ik die ook nog na zal moeten kijken.

Van de andere juryleden heb ik overigens ook nog niks gehoord.

hmmm ja, ik heb inderdaad ook nog niet veel van de andere juryleden gehoord...

 

[DeletedUser]

De deadline op de laatste dag van de vakantie instellen (voor mij iig) werkt natuurlijk ook niet mee..

 

[DeletedUser]

Ik ga zo naar badminton toe, dus ik red het niet om het vandaag nog te beoordelen. Maar morgenochtend hoop ik al mijn 'rapporten' in dit topic te hebben staan .

 

[DeletedUser]

Spoiler

Op een dag was Joopie alleen thuis. Zijn ouders waren weg. Joopie’s kat zat bij hem op schoot, toen er een flinke knal uit het dorp kwam. De kat vloog uit Joopie’s handen en vloog de deur uit. Joopie was radeloos en hij begon te roepen: “poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes, poes. En ja hoor, daar was hij weer.

Vast wel moeilijk om aan zoveel woorden te geraken