Het was een afschuwelijke dag.
JdeVisser was een nieuw aangetreden vazal in het rijk van Dont ask me.
Van hoge afkomst maar nog onervaren in het bestuur.
Een vazal die een heel slechte tijd had gekozen om tot het leiderschap te treden, want het machtige rijk kreeg aanvallen te verduren.
Vaak grapten de andere heren van adel dat de vijanden slechts jaloerse barbaren waren en dat ze niets te vrezen hadden, maar zij hadden makkelijk praten. Zij vertrokken uit de dorpen die onder aanval lagen, het losgeld om ze terug te kopen te hoog om het risico te nemen.
Dat was niet de manier waarop JdeVisser zijn mannen aan wou sturen. Het probleem was alleen zijn onervarenheid. Gelukkig lag zijn huidige dorp niet onder aan –
Natuurlijk. Als je over de duivel spreekt. De bode kwam al roepend naar hem toegerend. Een aanval.
Van de grote krijgsheer TheBlackSwan, een man wiens reputatie alleen al vele mannen op de knieën kon dwingen.
Nerveus tagde JdeVisser de aanval als ram. Shit. Hij pakte nerveus zijn strategy guide erbij.
Ram.
Dit betekende dat zijn vijand ook de verschrikkelijke katapulten mee kon sturen, die dood en verderf zaaiden aan de burgerbevolking. Hoewel de partijen officieel in overleg waren om dze verschrikkelijke praktijk te verbannen, waren deze overleggen nog op niets uitgelopen en bleven ze in gebruik.
Het angstzweet begon JdeVisser uit te breken. De strategy guide die hij eerder had gelezen had hier niets over vernoemd. 20 euro betaald en helemaal NIETS hierover. Wat moest hij tegen de vrouwen en kinderen zeggen? Dat het overleg nog niet was gelukt en dat zij misschien deze avond niet zouden overleven? Hij wist niets te zeggen, en bleef dus maar met zijn mond vol tanden staan.
Hij was hier niet op voorbereid. Hij wilde het wel uitstellen, maar hoe hard hij ook probeerde, de aanval bleef dichterbij komen.
Hij probeerde zijn mannen gerust te stellen.
Hij probeerde te verhullen dat hij vanbinnen net zo bang was als zij.
Nog 3 minuten. JdeVisser keek naar zijn scherm, hij wist dat hij niets meer kon doen. Het lag nu aan zijn mannen. Mannen waarmee hij was opgegroeid, die hij kende uit zijn jeugd. Van de meeste kende hij de namen, wat ze deden, wie hun zoons en dochters waren. Hoeveel van hen zouden het na vandaag zonder hun vader moeten doen? Of zonder hun moeder? Er gingen vreselijke geruchten de ronde over de dorpen waar de verdediging geen stand hield. Over plunderpartijen, marteling, massale verbrandingen...
Niemand wist wat er waar van was, wat er was verzonnen en wat niet. Niemand wist of er nog ergere dingen gebeurden. Er kwamen geen verhalen uit deze dorpen, want niemand, niemand, die keerde eruit terug.
Ineens kwam er een bode aanrennen. Er kwam een leger aan! Paarden!
JdeVisser schrok. Was het een verassingsaanval, bedoeld om de verdediging te verzwakken voor het echte offensief begon?
Pas toen hij de roze banieren van .EstaTeroAmi zag, wist hij wat het was. Zijn stamgenoten hadden hem nog niet verlaten, ze stuurden versterking! Er waren verhalen dat deze paarden in zwart pantser onoverwinnelijk waren. Toen ze zijn dorp binnen werden gelaten zagen ze er echter bang uit, vermoeid van de lange rit. Het moraal van zijn mannen daalde weer even snel als het was gestegen.
De aanval was er bijna. JdeVisser wist niet wat hij moest doen. Hij sloot zijn ogen, besloot sterk te blijven. Toch ontglipte hem een enkele traan.
WAARSCHUWING! HET VOLGENDE MATERIAAL IS ZEER VERONTRUSTEND EN BEVAT BEELDEN DIE VOOR SOMMIGEN NIET GESCHIKT ZIJN. HEEFT U LAST VAN HARTPROBLEMEN, OPEN DEZE SPOILER DAN NIET!
Het leek eindeloos te duren, maar de strijd was voorbij. Overal om hem heen lagen de lichamen. Het was verschrikkelijk. De stank was afschuwelijk. Het gekrijs van de kinderen bleef in zijn oren rinkelen, lang nadat ze door hun moeders waren weggedragen.
Ze hadden gewonnen, maar het voelde niet als een overwinning.
6 van zijn mannen lagen dood. 1 van de machtige paarden van .EstaTeroAmi was geveld. Zouden hun namen vergeten raken? Zouden die slechts in een stoffig boek in een nog stoffiger archief genoteerd liggen, later? Na al hun moed hier vandaag?
Het voelde niet eerlijk. Het waren mannen met broers, zussen, ouders, kinderen. Familie en vrienden zouden hen misschien onthouden, maar zouden de geschiedenisboeken zouden hen vergeten.
Zo kon het niet zijn. Zo kon hij het niet laten.
JdeVisser begon zijn spullen in te pakken, tot grote verbazing van de bewoners van het dorp. Bleef hij niet om de herstel van het dorp te overzien? “Nee”, zei hij. Er werd hem gevraagd, waar hij heen ging. ''Naar het zuidoosten. Ik moet de koningen van onze machtige stam bijeenbrengen en hen overtuigen dat het genoeg is geweest. De wrede veldheren van Pa. en Rush. hebben lang genoeg onze bevolking geterroriseerd.”
En zo geschiedde. De koningen kwamen bijeen. En het overleg hoefde niet lang te duren, eer er een besluit werd gemaakt. Als de wrede vijanden op oorlog aanstuurden, dan konden zij dit krijgen.
”Voor Bodewijn, Adrianus, Richard, Bartholomeus, Joris en de zware cavalerist Jan, opdat zij nooit vergeten zullen worden’’
Tortuga verklaart de oorlog aan Beyond the Rush!