DeletedUser
Guest
''Beau, waar blijf je nou? We wachten al meer dan een kwartier op je. Zit je alweer de godganse dag achter je computer dat suffe spel te spelen? Nerd die je bent!’’
Je vrienden laten wachten voor het uitgaan, alleen maar om die aanvalletjes op tijd te versturen. Huiswerk afraffelen om de dagelijkse bezigheden van je account te doen. Later gaan slapen om je farmrondje af te maken, en voordat je naar school gaat je account checken op inkomende aanvallen. Zo kan ik nog wel even doorgaan; de laatste tijd deed ik niet anders.
Als je erover nadenkt is het gestoord wat ik deed, maar ik was naïef. Ik wilde simpelweg niet geloven dat ik een serieus probleem had. Tribalwars was een deel van m’n leven geworden. Ik deed het niet omdat ik het spel nou zo leuk vond, integendeel. Meer omdat ik het zonde vond om een sterk account zomaar kapot te laten gaan, en ik het streven had om beter te blijven dan de concurrentie. Bovendien dacht ik dat ik het niet kon maken tegenover m’n (aanstaande) Co’s
Op een gegeven moment begon zelfs m’n vriendin zich eraan te ergeren: ‘’wat wil je liever doen deze middag: dat stomme spel spelen of chillen met mij?’’ Dat was voor mij de druppel, toen realiseerde ik me dat ik verslaafd bezig was en moest stoppen.
Wat de een hardnekkige verslaving noemt, noemt de ander op een hoog niveau Tribalwars spelen. Persoonlijk vind ik een goede indicator voor gameverslaving als het spelen van een bepaald spel een deel van je leven is geworden. Bij mij was dat (helaas) het geval, en ik wilde dat simpelweg niet meer.
Het doel van Tribalwars is om een zo groot mogelijk rijk op te bouwen. Met tactisch spelwerk en heel veel geduld kun je dat bereiken zonder verschrikkelijk te ‘’no lifen’’. Enkel werd ik misselijk van het feit dat ik dag in, dag uit met het spel bezig was. En doordat Tribalwars ook makkelijk op een mobiel te bespelen is, kun je op ieder moment van de dag online komen. Dat is nodig om echt goed te worden, maar daar werd ik op een gegeven moment goed gek van. Ik besloot op dat moment om te minderen met spelen, maar dat was niet echt gelukt. Waarom bleef ik dan toch doorspelen?
Om die vraag te beantwoorden: Tribalwars is een heel sociaal spelletje. Dat sociale aspect werd helemaal naar voren gebracht toen mijn stam gebruik ging maken van een skypechat. M’n stamgenoten begon ik toen als een soort vrienden te zien.
Leg dan maar eens uit dat het spelletje je al langere tijd de strot uit komt en je enkel voor hun hebt doorgespeeld. Ik kon dat niet, dus ik werd inactief, verzon een lulsmoes, en gaf het account weg.
Met deze post wil ik aangeven dat Tribalwars een spelletje is, en moet blijven. Sommigen kunnen het jaren volhouden en voor hun is dit spel spelen een gewoonte, zover heb ik nooit willen gaan. En het erge is… heel Quiem! is nog steeds zo. Zij zijn gemiddeld meer tijd kwijt dan een topsporter traint per dag.
Aan Nick(odinho): ‘’Wanneer stopt jouw chronische verslaving?’’ Je bent een toffe gozer, maar jouw leven draait letterlijk alleen maar om dit spel. Hoe lang ga je nog zo door?
Get your old life back, so did I
Bedankt voor het lezen!
Je vrienden laten wachten voor het uitgaan, alleen maar om die aanvalletjes op tijd te versturen. Huiswerk afraffelen om de dagelijkse bezigheden van je account te doen. Later gaan slapen om je farmrondje af te maken, en voordat je naar school gaat je account checken op inkomende aanvallen. Zo kan ik nog wel even doorgaan; de laatste tijd deed ik niet anders.
Als je erover nadenkt is het gestoord wat ik deed, maar ik was naïef. Ik wilde simpelweg niet geloven dat ik een serieus probleem had. Tribalwars was een deel van m’n leven geworden. Ik deed het niet omdat ik het spel nou zo leuk vond, integendeel. Meer omdat ik het zonde vond om een sterk account zomaar kapot te laten gaan, en ik het streven had om beter te blijven dan de concurrentie. Bovendien dacht ik dat ik het niet kon maken tegenover m’n (aanstaande) Co’s
Op een gegeven moment begon zelfs m’n vriendin zich eraan te ergeren: ‘’wat wil je liever doen deze middag: dat stomme spel spelen of chillen met mij?’’ Dat was voor mij de druppel, toen realiseerde ik me dat ik verslaafd bezig was en moest stoppen.
Wat de een hardnekkige verslaving noemt, noemt de ander op een hoog niveau Tribalwars spelen. Persoonlijk vind ik een goede indicator voor gameverslaving als het spelen van een bepaald spel een deel van je leven is geworden. Bij mij was dat (helaas) het geval, en ik wilde dat simpelweg niet meer.
Het doel van Tribalwars is om een zo groot mogelijk rijk op te bouwen. Met tactisch spelwerk en heel veel geduld kun je dat bereiken zonder verschrikkelijk te ‘’no lifen’’. Enkel werd ik misselijk van het feit dat ik dag in, dag uit met het spel bezig was. En doordat Tribalwars ook makkelijk op een mobiel te bespelen is, kun je op ieder moment van de dag online komen. Dat is nodig om echt goed te worden, maar daar werd ik op een gegeven moment goed gek van. Ik besloot op dat moment om te minderen met spelen, maar dat was niet echt gelukt. Waarom bleef ik dan toch doorspelen?
Om die vraag te beantwoorden: Tribalwars is een heel sociaal spelletje. Dat sociale aspect werd helemaal naar voren gebracht toen mijn stam gebruik ging maken van een skypechat. M’n stamgenoten begon ik toen als een soort vrienden te zien.
Leg dan maar eens uit dat het spelletje je al langere tijd de strot uit komt en je enkel voor hun hebt doorgespeeld. Ik kon dat niet, dus ik werd inactief, verzon een lulsmoes, en gaf het account weg.
Met deze post wil ik aangeven dat Tribalwars een spelletje is, en moet blijven. Sommigen kunnen het jaren volhouden en voor hun is dit spel spelen een gewoonte, zover heb ik nooit willen gaan. En het erge is… heel Quiem! is nog steeds zo. Zij zijn gemiddeld meer tijd kwijt dan een topsporter traint per dag.
Aan Nick(odinho): ‘’Wanneer stopt jouw chronische verslaving?’’ Je bent een toffe gozer, maar jouw leven draait letterlijk alleen maar om dit spel. Hoe lang ga je nog zo door?
Get your old life back, so did I
Bedankt voor het lezen!
