DeletedUser62766
Guest
Sinds Houwers uit de VVD-fractie is gestapt hebben we als Nederlanders een in mijn ogen negatief record geëvenaard. Nooit zijn er meer Tweede-Kamerfracties geweest dan nu en ondanks dat Houwers niet meer was dan een dwarse dissident staat dit wel symbool voor een probleem dat we in Nederland kennen: een enorme versplintering van het politieke landschap. Waar landen als Engeland als Duitsland zich door middel van een districtenstelsel en een kiesdrempel zich hebben ingedekt tegen versplintering kijken wij als Nederlanders hulpeloos toe als er weer een nieuwe partij wordt opgericht die op goed geluk een keer een zetel haalt. (bijvoorbeeld PvdD, 50+ en zeer waarschijnlijk na de volgende verkiezingen ook DENK)
Ondanks dat er ongetwijfeld mensen zijn die het mooi vinden dat alle meningen gehoord worden in ons politieke bestel, vind ik het een best wel groot probleem. Het meest voor de hand liggende argument is natuurlijk dat het de besluitvorming niet ten goede komt. Overleg duurt lang als je te maken hebt met zestien fracties en zorgt ervoor dat iedereen concessies moet doen. Dit komt in mijn ogen de geloofwaardigheid van de politiek ook niet ten goede. Een Cameron kan in Engeland gewoon zijn hele verkiezingsprogramma uitvoeren en daar vervolgens ook op worden afgerekend, terwijl geen enkele Nederlandse regeringspartij ook maar een deel van zijn standpunten precies zo kan uitvoeren als ze willen. Dit zorgt ervoor dat geen enkele partij zijn verkiezingsbeloften kan houden en dat de Nederlandse kiezer dus eigenlijk bedrogen uitkomt. Dat versplintering een probleem is lijkt me dus duidelijk.
De vraag is of versplintering wel specifiek iets van deze tijd is. De eerste zin van deze bijdrage zou eerst iets worden in de trant dat het sinds de ontzuiling in de tweede helft van de twintigste eeuw een komen en gaan is van nieuwe partijen, maar iets verdere verdieping in deze stelling wijst uit dat het helemaal niet zo is dat de partijen pas komen en gaan sinds de ontzuiling. Het is iets van alle tijden. Het normale proces is eigenlijk al zolang als politieke partijen bestaan gelijk. Er zijn enkele gerenommeerde partijen, om allerhande redenen krijgen die minder draagvlak waardoor er nieuwe politieke partijen ontstaan die in dezelfde vijver vissen qua kiezers en nadat een aantal van deze partijen voor een tijd naast elkaar bestaan volgt er uiteindelijk een fusie zodat er weer een grote partij ontstaat. Op deze manier zijn de VVD en PvdA ontstaan vlak na de Tweede Wereldoorlog en recenter ook GroenLinks. De vraag of versplintering dus wel een probleem is, is dus een legitieme vraag aangezien het verleden uitwijst dat dit zichzelf vaak oplost.
heb wat informatie hiervandaan gehaald voor deze alinea
Echter, ik denk dat de situatie op dit moment wel fundamenteel anders is dan in het verleden. Om even een open deur in te trappen: door internet en sociale media staat de politiek veel dichter bij de kiezer. En dit is essentieel. Vroegah toen alles beter was hadden partijen hele grote netwerken verspreid over de hele samenleving om hun gedachtegoed te verkondigen. Dit stukje is door de ontzuiling nu wel weg, een partij heeft vrij weinig meer nodig om hun gedachtegoed door het hele land te kunnen verspreiden. Zie de oprichting van DENK door Kuzu en Öztürk bijvoorbeeld. Doordat ze heel goed media-aandacht weten te genereren en veel heisa weten te schoppen in en buiten de kamer hebben ze een enorm bereik. Nu heb ik respect voor de kunde waarmee ze (sociale) media voor hun wagentje spannen, maar je kunt je afvragen of deze ontwikkeling niet heel schadelijk is en zorgt voor blijvende versplintering.
In wezen heb je maar een paar stromingen in de Nederlandse politiek; sociaaldemocraten (SP, GroenLinks, PvdA), confessionelen (CDA, ChristenUnie, SGP), liberalen (D66) en conservatieven (VVD). De PVV valt in mijn ogen buiten dit spectrum maar je zou de stroming populisme eraan toe kunnen voegen (andere discussie wel). In mijn ideale politieke maatschappij wordt elke stroming vertegenwoordigd door één partij, waardoor je dus maximaal vier partijen in de kamer krijgt. In democratieën met minder partijen zie je ook dat het debat veel meer binnen de partijen is en niet alleen maar tussen de partijen onderling. De meest extreme variant hiervan zie je in Amerika, waar de primaries bijna belangrijker zijn geworden dan de daadwerkelijke verkiezingen. Ik blijf een beetje naar dezelfde landen verwijzen, mijn excuses daarvoor maar ik heb eerlijk gezegd niet genoeg kennis van andere landen om er wat zinnigs over te zeggen.
De oplossing wat mij betreft om zowel versplintering tegen te gaan als de geloofwaardigheid van de politiek te vergroten (en ik ben heel benieuwd hoe jullie hiertegenover staan) is de invoering van een districtenstelsel. Dit heeft drie redenen. Allereerst blijven er in een districtenstelsel echt niet meer dan vier partijen over. Ik denk niet dat je naar twee partijen toegaat zoals vaak wordt geopperd, gezien er in Nederland verschillende gebieden zijn waar een bepaalde overtuiging de overhand heeft. De confessionelen in de biblebelt, de liberalen in wat grote steden en in de rest van Nederland zal het dan net als in Engeland wel een beetje gaan tussen de sociaaldemocraten en de conservatieven. Hiermee los je het hierboven beschreven gebrek aan snelle besluitvorming al voor een groot deel op.
Daarnaast ga je hiermee de (in JOVD-termen) "kleurloze back-benchers" tegen. Iedereen moet voor zijn eigen vertegenwoordiging strijden en je krijgt sterkere politici ervoor terug. Een PVV-miep die statistiek niet snapt gaat het bijvoorbeeld nooit redden als ze moet battelen tegen een fatsoenlijke establishmentpoliticus.
De laatste reden is dat je politici krijgt die uit regio's meer verspreid over het land komen. Elke regio een eigen vertegenwoordiger zorgt ervoor dat en die bevolking beter wordt gehoord (dus minder Groningers die klagen over de beslissing door de Randstedelingen over hun prachtige provincie) en dat het in die zin dus een betere afspiegeling van de bevolking wordt.
Al met al denk ik dat de beschreven versplintering zichzelf niet zo makkelijk zal oplossen en dat we hiervoor echt maatregelen moeten nemen (al zullen ze er waarschijnlijk de komende decennia sowieso niet komen). De oplossing hiervoor is in mijn ogen het invoeren van een districtenstelsel maar ik hoor absoluut graag wat jullie voor mogelijke oplossingen hebben! (als jullie het überhaupt een probleem vinden)
Ondanks dat er ongetwijfeld mensen zijn die het mooi vinden dat alle meningen gehoord worden in ons politieke bestel, vind ik het een best wel groot probleem. Het meest voor de hand liggende argument is natuurlijk dat het de besluitvorming niet ten goede komt. Overleg duurt lang als je te maken hebt met zestien fracties en zorgt ervoor dat iedereen concessies moet doen. Dit komt in mijn ogen de geloofwaardigheid van de politiek ook niet ten goede. Een Cameron kan in Engeland gewoon zijn hele verkiezingsprogramma uitvoeren en daar vervolgens ook op worden afgerekend, terwijl geen enkele Nederlandse regeringspartij ook maar een deel van zijn standpunten precies zo kan uitvoeren als ze willen. Dit zorgt ervoor dat geen enkele partij zijn verkiezingsbeloften kan houden en dat de Nederlandse kiezer dus eigenlijk bedrogen uitkomt. Dat versplintering een probleem is lijkt me dus duidelijk.
De vraag is of versplintering wel specifiek iets van deze tijd is. De eerste zin van deze bijdrage zou eerst iets worden in de trant dat het sinds de ontzuiling in de tweede helft van de twintigste eeuw een komen en gaan is van nieuwe partijen, maar iets verdere verdieping in deze stelling wijst uit dat het helemaal niet zo is dat de partijen pas komen en gaan sinds de ontzuiling. Het is iets van alle tijden. Het normale proces is eigenlijk al zolang als politieke partijen bestaan gelijk. Er zijn enkele gerenommeerde partijen, om allerhande redenen krijgen die minder draagvlak waardoor er nieuwe politieke partijen ontstaan die in dezelfde vijver vissen qua kiezers en nadat een aantal van deze partijen voor een tijd naast elkaar bestaan volgt er uiteindelijk een fusie zodat er weer een grote partij ontstaat. Op deze manier zijn de VVD en PvdA ontstaan vlak na de Tweede Wereldoorlog en recenter ook GroenLinks. De vraag of versplintering dus wel een probleem is, is dus een legitieme vraag aangezien het verleden uitwijst dat dit zichzelf vaak oplost.
heb wat informatie hiervandaan gehaald voor deze alinea
Echter, ik denk dat de situatie op dit moment wel fundamenteel anders is dan in het verleden. Om even een open deur in te trappen: door internet en sociale media staat de politiek veel dichter bij de kiezer. En dit is essentieel. Vroegah toen alles beter was hadden partijen hele grote netwerken verspreid over de hele samenleving om hun gedachtegoed te verkondigen. Dit stukje is door de ontzuiling nu wel weg, een partij heeft vrij weinig meer nodig om hun gedachtegoed door het hele land te kunnen verspreiden. Zie de oprichting van DENK door Kuzu en Öztürk bijvoorbeeld. Doordat ze heel goed media-aandacht weten te genereren en veel heisa weten te schoppen in en buiten de kamer hebben ze een enorm bereik. Nu heb ik respect voor de kunde waarmee ze (sociale) media voor hun wagentje spannen, maar je kunt je afvragen of deze ontwikkeling niet heel schadelijk is en zorgt voor blijvende versplintering.
In wezen heb je maar een paar stromingen in de Nederlandse politiek; sociaaldemocraten (SP, GroenLinks, PvdA), confessionelen (CDA, ChristenUnie, SGP), liberalen (D66) en conservatieven (VVD). De PVV valt in mijn ogen buiten dit spectrum maar je zou de stroming populisme eraan toe kunnen voegen (andere discussie wel). In mijn ideale politieke maatschappij wordt elke stroming vertegenwoordigd door één partij, waardoor je dus maximaal vier partijen in de kamer krijgt. In democratieën met minder partijen zie je ook dat het debat veel meer binnen de partijen is en niet alleen maar tussen de partijen onderling. De meest extreme variant hiervan zie je in Amerika, waar de primaries bijna belangrijker zijn geworden dan de daadwerkelijke verkiezingen. Ik blijf een beetje naar dezelfde landen verwijzen, mijn excuses daarvoor maar ik heb eerlijk gezegd niet genoeg kennis van andere landen om er wat zinnigs over te zeggen.
De oplossing wat mij betreft om zowel versplintering tegen te gaan als de geloofwaardigheid van de politiek te vergroten (en ik ben heel benieuwd hoe jullie hiertegenover staan) is de invoering van een districtenstelsel. Dit heeft drie redenen. Allereerst blijven er in een districtenstelsel echt niet meer dan vier partijen over. Ik denk niet dat je naar twee partijen toegaat zoals vaak wordt geopperd, gezien er in Nederland verschillende gebieden zijn waar een bepaalde overtuiging de overhand heeft. De confessionelen in de biblebelt, de liberalen in wat grote steden en in de rest van Nederland zal het dan net als in Engeland wel een beetje gaan tussen de sociaaldemocraten en de conservatieven. Hiermee los je het hierboven beschreven gebrek aan snelle besluitvorming al voor een groot deel op.
Daarnaast ga je hiermee de (in JOVD-termen) "kleurloze back-benchers" tegen. Iedereen moet voor zijn eigen vertegenwoordiging strijden en je krijgt sterkere politici ervoor terug. Een PVV-miep die statistiek niet snapt gaat het bijvoorbeeld nooit redden als ze moet battelen tegen een fatsoenlijke establishmentpoliticus.
De laatste reden is dat je politici krijgt die uit regio's meer verspreid over het land komen. Elke regio een eigen vertegenwoordiger zorgt ervoor dat en die bevolking beter wordt gehoord (dus minder Groningers die klagen over de beslissing door de Randstedelingen over hun prachtige provincie) en dat het in die zin dus een betere afspiegeling van de bevolking wordt.
Al met al denk ik dat de beschreven versplintering zichzelf niet zo makkelijk zal oplossen en dat we hiervoor echt maatregelen moeten nemen (al zullen ze er waarschijnlijk de komende decennia sowieso niet komen). De oplossing hiervoor is in mijn ogen het invoeren van een districtenstelsel maar ik hoor absoluut graag wat jullie voor mogelijke oplossingen hebben! (als jullie het überhaupt een probleem vinden)
