Zelfpijniging

DeletedUser

Guest
De richtlijnen zijn:
-Symptomen moeten frequent of langdurig voorkomen.
- < 3 symptomen betekent een lichte depressie.
- > 3 symptomen betekent een hevige depressie.
(het hangt er ook een beetje vanaf welke symptomen het betreft. Een gebrek aan eetlust en weinig energie kun je ook hebben terwijl je griep hebt. Toch ben je niet depressief. Aan de andere kant, ziekte komt weinig voor, en dus voldoet het niet aan punt 1. Maar er zijn toch een aantal gevallen die ter discussie staan.)

Er is altijd een onduidelijke grens bij sociale wetenschappen. Vaak zijn er richtlijnen, maar de wetenschap is nog niet zo ver gevorderd dat je kunt markeren of iemand werkelijk is wat de diagnose zegt.
 

DeletedUser

Guest
Antidepressiva is wel degelijk effectief, maar het is zo verslavend dat je er maar heel lastig afkomt.

Dat geloof ik graag, m'n punt was dat ze alleen effectief zijn als je echt depressief bent. M'n broer had problemen (daar ga ik niet verder op in), die een andere oorzaak hadden. De arts raadde echter aan om hem te laten opnemen, en dat was duidelijk een heel domme keuze. Door tussen allemaal gekken, verslaafden etc. zitten en volgestopt te worden met anti-depressiva ging het alleen maar slechter.

Ik bedoel maar; men moet eens stoppen met elke persoon die zich even niet lekker in z'n vel voelt meteen anti-depressiva voor te schrijven, dat is nergens voor nodig. Betere remedies zijn bijvoorbeeld veel praten over je problemen (zoals ik altijd al gedaan heb).
 

DeletedUser

Guest
Lady Sophie.
Ik loop zelf stage in die sector, en ik moet zeggen dat er behoorlijk veel gedoe komt voordat je opgenomen word in een kliniek.
Er word ook eerst tegen je gepraat door een psycholoog of agoog. Als dit niet werkt, dan pas gaan ze kijken voor alternatieven.
Ook zorginstellingen hebben te kampen met bezuinigingen, en praten is nu eenmaal veel goedkoper dan iemand in een kliniek zetten.

Misschien is er iets misgegaan bij je broer, dat zou heel goed kunnen. Hierbij kunnen dingen als foutieve waarnemingen en rol spelen. Dat de ene professional niet met je broer kan praten betekent niet per direct dat hij iets heeft, maar toch heeft die professional een behoorlijk verslag moeten maken voor hij werd geaccepteerd in de kliniek. Je stuurt er niemand voor de grap heen. Dat is althans, hoe het zou moeten gaan. Helaas zijn niet alle sociale werkers even gekwalificeerd.
(Ik werd bijvoorbeeld geholpen door iemand die het het omgaan met vrienden door middel van feesten en verjaardagen erg belangrijk vond. Ik hou daar niet van, ik praat liever 1 op 1 en game met vrienden. Terwijl dit hetzelfde positieve effect op iemand heeft, is de methode anders. Toen ik hem dus vertelde dat ik bijna niet naar verjaardagen toe ging en niet met vrienden ging hangen, werd hij bezorgt en moest ik meer aandacht krijgen voor mijn omgang met andere personen.)
Nu mijn voorbeeld niet naar een kliniek ging, werd ik wel in een hogere vorm van hulpverlening gezet.

Allemaal gedoe met de referentiekader (= het geheel van kennis, verklaringen en oordelen met betrekking tot je sociale omgeving) van de professional en die van de cliënt kan de hulpverlening dwarsliggen, en tot dit soort fouten leiden.
 

DeletedUser

Guest
Dat geloof ik graag, m'n punt was dat ze alleen effectief zijn als je echt depressief bent. M'n broer had problemen (daar ga ik niet verder op in), die een andere oorzaak hadden. De arts raadde echter aan om hem te laten opnemen, en dat was duidelijk een heel domme keuze. Door tussen allemaal gekken, verslaafden etc. zitten en volgestopt te worden met anti-depressiva ging het alleen maar slechter.

Ik bedoel maar; men moet eens stoppen met elke persoon die zich even niet lekker in z'n vel voelt meteen anti-depressiva voor te schrijven, dat is nergens voor nodig. Betere remedies zijn bijvoorbeeld veel praten over je problemen (zoals ik altijd al gedaan heb).

Elke kind dat zich als een kind gedraagt heeft tegenwoordig ook direct ADHD of Asperger ofzo, het houdt niet op.
 
Reactiescore
770
Elke kind dat zich als een kind gedraagt heeft tegenwoordig ook direct ADHD of Asperger ofzo, het houdt niet op.

Vroeger noemden wij zo iemand "ne wilden"
 

DeletedUser52001

Guest
Yougotowend, volgens jou lijstje ben ik zwaardepressief. Maar ik vind niet van mezelf dat ik dat ben. Hoe verklaar?
 

DeletedUser

Guest
Symptomen van een depressie zijn:
- Het hebben van weinig energie.
- Het tegen je dag opzien. (het liefst in bed blijven liggen)
Dit symptoom moet zich frequent vertonen.
- Komen niet in beweging en tonen nauwelijks initiatief
- Je waardeloos voelen.
- Je somber voelen.
- Een gebrek aan eetlust.
- Het slecht kunnen slapen.
- Traag praten.
- Oncontroleerbare huilbuien.
- Gedachtes over zelfmoord en zelfpijniging en/of het uitvoeren van die gedachtes.

Wat vetgedrukt staat heb ik dus ook op regelmatige basis last van... Nochtans heb ik nu niet het gevoel depressief te zijn.

Weinig energie: Als je elke dag op school wordt afgebeuld dan heb je weinig energie meer over
Ik kijk ook wel tegen m'n dag op; zeker als er heel wat staat te gebeuren heb ik altijd een beetje een 'help me'-gevoel.
Nauwelijks in beweging komen gaat voor mij niet op, ik ga elke dag joggen in het stadspark :)
En ik voel me ook niet waardeloos; nou ja, soms wel even maar dat is vooral als ik iets maar niet kan snappen/begrijpen en ik het gevoel heb dat het niet goed gaat komen.
Van somberheid heb ik dan weer héél vaak last, zeker aangezien ik het grootste deel van de dag of op school zit, of in m'n eentje ben, aangezien m'n ouders nooit thuis zijn voor 10 of 11 uur 's avonds. Als ik uitga met vrienden dan gaat dat uiteraard niet op, somberheid overvalt me meestal als ik een tijdje iets zit te doen en de eenzaamheid me dan overvalt. Het gelukkigst ben ik als ik bij m'n vriend ben.
Ik eet al jaren weinig en ik lig vaak wakker, misschien komt daar m'n tekort aan energie ook wel vandaan.

Die andere zaken heb ik nog nooit bij me opgemerkt, ik praat juist heel snel (erfenis van m'n Frans), en huilen heb ik afgeleerd. En ik heb nog geen moment gedacht dat ik niet meer zou willen leven ^^

Het komt me dus nogal als een contradictie over...
 

DeletedUser

Guest
Je bent een meisje?
Ik zie nergens in z'n post staan dat er een verschil bestaat tussen mannen of vrouwen. Maar goed.

De post van YougotOWENd bedoel ik.
 
Laatst bewerkt door een moderator:

DeletedUser

Guest
En dat is een geldig argument omdat?

Ik zie nergens in z'n post staan dat er een verschil bestaat tussen mannen of vrouwen. Maar goed.

Het lijkt me evident dat mannen en vrouwen zeer verschillend met hun emoties omgaan.
Onzekerheid, faalangst, lusteloosheid, allemaal dingen die veel vaker een probleem zijn voor vrouwen dan voor mannen. Het is alleen heel anders dan hoe mannen dit soort gevoelens ervaren, het is eerder passiever en gewoon onderdeel van de emotionele cyclus bij vrouwen. Daardoor herkennen vrouwen zich er eerder in maar ervaren mannen het veel heftiger dan de beschrijving doet vermoeden.
 

DeletedUser

Guest
Wat vetgedrukt staat heb ik dus ook op regelmatige basis last van... Nochtans heb ik nu niet het gevoel depressief te zijn.

Weinig energie: Als je elke dag op school wordt afgebeuld dan heb je weinig energie meer over
Ik kijk ook wel tegen m'n dag op; zeker als er heel wat staat te gebeuren heb ik altijd een beetje een 'help me'-gevoel.
Nauwelijks in beweging komen gaat voor mij niet op, ik ga elke dag joggen in het stadspark :)
En ik voel me ook niet waardeloos; nou ja, soms wel even maar dat is vooral als ik iets maar niet kan snappen/begrijpen en ik het gevoel heb dat het niet goed gaat komen.
Van somberheid heb ik dan weer héél vaak last, zeker aangezien ik het grootste deel van de dag of op school zit, of in m'n eentje ben, aangezien m'n ouders nooit thuis zijn voor 10 of 11 uur 's avonds. Als ik uitga met vrienden dan gaat dat uiteraard niet op, somberheid overvalt me meestal als ik een tijdje iets zit te doen en de eenzaamheid me dan overvalt. Het gelukkigst ben ik als ik bij m'n vriend ben.
Ik eet al jaren weinig en ik lig vaak wakker, misschien komt daar m'n tekort aan energie ook wel vandaan.

Die andere zaken heb ik nog nooit bij me opgemerkt, ik praat juist heel snel (erfenis van m'n Frans), en huilen heb ik afgeleerd. En ik heb nog geen moment gedacht dat ik niet meer zou willen leven ^^

Het komt me dus nogal als een contradictie over...

Weinig energie kan komen door de pubertijd, slaapgebrek en gebrek aan goede voeding en waarschijnlijk nog meer andere dingen. Alsnog, reken ik dit symptoom wel goed.

Je beschrijft het alsof je je bed lekker vind liggen als je s'ochtends eruit moet. Je blijft er liever in liggen.
Maar duik je ook je bed in met misschien de TV aan, eet als je moeder je roept en vervolgens ga je weer gewoon in bed liggen niks doen?

Somber zijn houd in dat je je best "kut" voelt. Voel jij je kut op school, zo kut dat je serieus overweegt te spijbelen omdat het toch geen zin heeft? En ik zie dat jij nog ergens naar uit kan kijken. Je wilt gewoon op een andere plaats zijn omdat je het nu saai vind.

Eet je weinig omdat je gewoon niet zoveel honger hebt als de rest? Of eet je weinig omdat je geen zin hebt om te eten?

Lig je wakker door een constante gedachtestroom, of loop je te draaien tot je eindelijk eens in slaap valt?

Met langzaam praten bedoel ik niet het aantal woorden per minuut, maar .... of je soms.... dit... ja gevoel ofzo.... krijgt.....uhh.. als je met me praat.
Je gedachtes liggen ergens anders, dus let je niet echt meer op het praten zelf. Of je kunt je gedachtes niet kwijt.

Yougotowend, volgens jou lijstje ben ik zwaardepressief. Maar ik vind niet van mezelf dat ik dat ben. Hoe verklaar?

Schrijf maar een verhaal op als Lady Sophie, dan zal ik kijken ;) Ook kan je naar haar verhaal kijken.

Je bent een meisje?

Vrouwen hebben vaker een depressie dan mannen. Maar het is ook algemeen bekent dat vrouwen hun gevoelens vaker tonen dan mannen, zeker als het om diepe gevoelens gaat.
 

DeletedUser

Guest
Weinig energie kan komen door de pubertijd, slaapgebrek en gebrek aan goede voeding en waarschijnlijk nog meer andere dingen. Alsnog, reken ik dit symptoom wel goed.

Je beschrijft het alsof je je bed lekker vind liggen als je s'ochtends eruit moet. Je blijft er liever in liggen.
Maar duik je ook je bed in met misschien de TV aan, eet als je moeder je roept en vervolgens ga je weer gewoon in bed liggen niks doen?

Somber zijn houd in dat je je best "kut" voelt. Voel jij je kut op school, zo kut dat je serieus overweegt te spijbelen omdat het toch geen zin heeft? En ik zie dat jij nog ergens naar uit kan kijken. Je wilt gewoon op een andere plaats zijn omdat je het nu saai vind.

Eet je weinig omdat je gewoon niet zoveel honger hebt als de rest? Of eet je weinig omdat je geen zin hebt om te eten?

Lig je wakker door een constante gedachtestroom, of loop je te draaien tot je eindelijk eens in slaap valt?

Met langzaam praten bedoel ik niet het aantal woorden per minuut, maar .... of je soms.... dit... ja gevoel ofzo.... krijgt.....uhh.. als je met me praat.
Je gedachtes liggen ergens anders, dus let je niet echt meer op het praten zelf. Of je kunt je gedachtes niet kwijt.

Hm, nee, ik ga niet zomaar overdag in m'n bed liggen dat klopt. Het is echt eerder 's ochtends als m'n wekker gaat dat m'n ma me bijna eruit moet slepen omdat ik nooit zin heb om op te staan.

En er zijn zeker nog zaken om naar uit te kijken, genoeg zaken waar ik nu al naar uitkijk, die pas over een paar maanden gaan zijn ^^ Ook op kortere termijn natuurlijk, als m'n oma nog eens langskomt word ik wel automatisch beter gehumeurd, of m'n vriend, of een kennis die ik al lang niet meer gezien heb etc.

Van dat eten is niet zozeer omdat ik amper of zelfs geen honger heb, dat is iets raar met me maar ik heb heel wat boeken ivm gezonde voeding gelezen en sindsdien heb ik niet altijd meer zin om te eten wat we thuis voorgeschoteld krijgen, door bepaalde zaken die ik gelezen heb in die boeken. M'n ma denkt dan meteen dat het over anorexia of zo gaat, terwijl dat natuurlijk nergens op slaat want als we gezond eten dan laad ik m'n bord altijd helemaal vol ^^

Slapen kan ik meestal slecht omdat ik vaak last heb van vervelende nachtmerries en dus een beetje 'schrik' heb om m'n ogen dicht te doen en te gaan slapen. Oké, ik weet dat het super kinderachtig en stom klinkt maar het is echt zo. De ene nacht lukt dat al beter dan de andere.

En van dat praten, zoals jij het zegt, heb ik nou gelukkig nooit last. Als ik met iemand praat, is het serieus en denk ik niet aan 1001 andere zaken :)

Ik denk dat ik wel kan concluderen dat ik geen last heb van depressie ^^

Btw, over je andere post, als reactie op dat geval van m'n broer. Dat was niet als aanval bedoeld op die sector hoor. Ik wou gewoon vertellen dat ik nog niet zoveel in aanraking gekomen bent met de psychiatrie maar dat de zeldzame ontmoetingen weinig positief hebben betekent voor m'n broer, voor mij of m'n familie in zijn geheel. En dat men bij m'n broer blijkbaar toch wel een fout heeft gemaakt door hem op te nemen. Nu is hij, 1 jaar later weer helemaal de oude dus dat is wel vergeten en vergeven ^^
 

DeletedUser52001

Guest
Laten we het er op houden dat ik er 3 van het lijstje niet heb en de rest wel. Ik kan wel uitleggen precies maar dat is me te persoonlijk hier neer te zetten.
 

DeletedUser

Guest
Hm, nee, ik ga niet zomaar overdag in m'n bed liggen dat klopt. Het is echt eerder 's ochtends als m'n wekker gaat dat m'n ma me bijna eruit moet slepen omdat ik nooit zin heb om op te staan.

[...]

Ik denk dat ik wel kan concluderen dat ik geen last heb van depressie ^^

Btw, over je andere post, als reactie op dat geval van m'n broer. Dat was niet als aanval bedoeld op die sector hoor. Ik wou gewoon vertellen dat ik nog niet zoveel in aanraking gekomen bent met de psychiatrie maar dat de zeldzame ontmoetingen weinig positief hebben betekent voor m'n broer, voor mij of m'n familie in zijn geheel. En dat men bij m'n broer blijkbaar toch wel een fout heeft gemaakt door hem op te nemen. Nu is hij, 1 jaar later weer helemaal de oude dus dat is wel vergeten en vergeven ^^

Ik vind het overigens wel vervelend dat die symptomen zo open zijn omschreven. Er zijn behoorlijk veel interpretaties bij die woorden te bedenken, en dat is denk ik ook waarom het zo vaak mis gaat.
Gelukkig gaan testpsychologen beter te werk, maar een normaal maatschappelijk werker ziet dit soort dingen soms niet.
Ook zijn er al die moeders die denken dat hun kind aan ADHD lijd omdat ze die beschrijving ervan zo achterlijk geven.
Zo, persoonlijke frustraties even kwijt XD

Ik zag het trouwens ook niet als een aanval hoor, ik wou gewoon een verklaring proberen te geven ;)

Laten we het er op houden dat ik er 3 van het lijstje niet heb en de rest wel. Ik kan wel uitleggen precies maar dat is me te persoonlijk hier neer te zetten.

Voldoe je toevallig niet het gevoel van somberheid en zelfmoordneigingen?
Meestal als dit zo is, hebben mensen niet het gevoel depressief te zijn, omdat het niet bij hun beeld van depressie past. Dat zou het geval wel eens kunnen zijn.
Maar verder wil ik er niet op ingaan, omdat je daar toch die persoonlijke informatie voor nodig hebt.
 

DeletedUser

Guest
Hm, nee, ik ga niet zomaar overdag in m'n bed liggen dat klopt. Het is echt eerder 's ochtends als m'n wekker gaat dat m'n ma me bijna eruit moet slepen omdat ik nooit zin heb om op te staan.

Simpelweg de natuur van een mens, of je mist iets in je dagelijkse inname.

En er zijn zeker nog zaken om naar uit te kijken, genoeg zaken waar ik nu al naar uitkijk, die pas over een paar maanden gaan zijn ^^ Ook op kortere termijn natuurlijk, als m'n oma nog eens langskomt word ik wel automatisch beter gehumeurd, of m'n vriend, of een kennis die ik al lang niet meer gezien heb etc.
Een bepaalde afwezigheid kan na een ontmoeting inderdaad zeer vreugdevol zijn.

Van dat eten is niet zozeer omdat ik amper of zelfs geen honger heb, dat is iets raar met me maar ik heb heel wat boeken ivm gezonde voeding gelezen en sindsdien heb ik niet altijd meer zin om te eten wat we thuis voorgeschoteld krijgen, door bepaalde zaken die ik gelezen heb in die boeken. M'n ma denkt dan meteen dat het over anorexia of zo gaat, terwijl dat natuurlijk nergens op slaat want als we gezond eten dan laad ik m'n bord altijd helemaal vol ^^
Je zit in je puberteit, je lichaam doet wel meer rare dingen met je, en ik heb al vaker dit probleem gelezen, en het komt nooit ernstig naar voren.

Slapen kan ik meestal slecht omdat ik vaak last heb van vervelende nachtmerries en dus een beetje 'schrik' heb om m'n ogen dicht te doen en te gaan slapen. Oké, ik weet dat het super kinderachtig en stom klinkt maar het is echt zo. De ene nacht lukt dat al beter dan de andere.
Nogmaals is dit te verwijten aan je puberteit, of je zit met verdrongen gedachtes/gevoelens die je niet kwijt kunt.

En van dat praten, zoals jij het zegt, heb ik nou gelukkig nooit last. Als ik met iemand praat, is het serieus en denk ik niet aan 1001 andere zaken :)

Ik denk dat ik wel kan concluderen dat ik geen last heb van depressie ^^

Btw, over je andere post, als reactie op dat geval van m'n broer. Dat was niet als aanval bedoeld op die sector hoor. Ik wou gewoon vertellen dat ik nog niet zoveel in aanraking gekomen bent met de psychiatrie maar dat de zeldzame ontmoetingen weinig positief hebben betekent voor m'n broer, voor mij of m'n familie in zijn geheel. En dat men bij m'n broer blijkbaar toch wel een fout heeft gemaakt door hem op te nemen. Nu is hij, 1 jaar later weer helemaal de oude dus dat is wel vergeten en vergeven ^^

Er zijn velen die hun depressies inbeelden en vaak hun eigen problemen overschatten. Depressie is zeer complex en niet te vergelijken met liefdesverdriet of dergelijke.
En niet vergeten dat psychiaters ook maar mensen zijn.
 

DeletedUser

Guest
Er zijn velen die hun depressies inbeelden en vaak hun eigen problemen overschatten. Depressie is zeer complex en niet te vergelijken met liefdesverdriet of dergelijke.

Nope, liefdesverdriet valt wel degelijk onder depressie. Een korte termijn depressie om precies te zijn.

Nu hangt het er verder vanaf hoe zwaar het is, ofwel hoeveel symptomen er zijn er hoe zwaar deze wegen.
Je kunt bij een gebrek aan eetlust bijvoorbeeld denken aan "vanavond even niet, geen trek", maar ook kan je in anorexia vallen.

En bij liefdesverdriet kan het zo zijn dat je boos bent op je omgeving en gewoon even met rust gelaten wilt worden of juist al je verhalen kwijt wilt, maar er zijn ook verhalen dat mensen zelfmoord gaan plegen na hun vriendin of partner te hebben verloren.

Volgens mij ligt het misverstand van wat depressie nu eigenlijk is bij het maatschappelijke beeld ervan. De meeste mensen denken inderdaad dat het een zeer complexe stoornis is (en ja, dit punt kan zeer zeker bereikt worden), maar eigenlijk is het (vanuit de psychologie gezien) te defineren als een tijd waarin de persoon zich neerslachtig voelt voor een periode. We gaan er echter pas naar kijken als het langer duurt dan 2 weken, of als de symptomen zodanig ernstig zijn dat het aandacht nodig heeft om de persoon en zijn omgeving te beschermen. Tenminste, dit zou moeten gebeuren.....

Je kunt het ook vergelijken met een economische depressie.
We zitten nu in een crisistijdperk. Maar deze tijd is nog steeds niets vergeleken met de hyperinflatie die Duitsland even had mogen meemaken na WW I.
Onze visie van een depressie is gericht op iets wat zwaarder is dan deze crisis, maar je kunt er evengoed van spreken als we moeten bezuinigen op onze uitgaven voor een miljard of 2. Het is een terugslag en weerhoud ons ervan om onze dagelijkse dingen te kunnen doen.
 
Bovenaan