DeletedUser
Guest
W19 The Symphony
Toen we hoorden dat we geen kaartje voor The musical kregen, gingen we er kapot aan. We zouden de muziekanten nooit aan het werk zien, zouden nooit weten hoe goed de dirigent zijn werk doet, zouden nooit zien hoe het decor er nu uit was gaan zien. Maar goed, het leven gaat verder, er zijn zo veel fans die hun idool nooit live aan het werk zien. Ook voor ons zou dat zo zijn en daar was nu eenmaal niets aan te veranderen.
Tot op een dag, we schrokken ons bijna dood! The Musical ging hun première bij ons houden! Al dat verdriet, al die pogingen om iemand nieuw leuk te vinden. Al die verschillende stijlen muziek die we zijn gaan luisteren om hen te vergeten, allemaal voor niets. Dit was fantastisch, we gingen weten hoe ze het deden! Misschien kregen we wel een handtekening, konden we hun blik vangen, al was het maar voor even. Met nieuwe moed gingen we er weer tegenaan. Alles kwam zo goed uit en de dag dat ze gingen komen kwam steeds dichter bij.
We stonden te springen, hebben onze tenten opgeslagen om zeker eerst te zijn.
Woensdag 12:00
Hun intrede was geweldig. Ze werden aangekondigd en iedereen rende als een kip zonder kop in het rond. Ooh ja, even over ons, want dat weten jullie nog niet.
Wij zijn een groep muziekanten die hun hart verloren hebben aan het geweldige gevoel wanneer je met 40 man ergens in een schouwburg aankomt, zalen vol hoogstaand publiek met veel geld vol krijgt om een stuk muziek te brengen dat al een eeuw of twee uit de mode is.
We waren dus uiteraard erg nieuwsgierig naar The Musical, we wouden weten hoe zij het deden. En om 12 uur wisten we het.
Ze deden het geweldig. Bodyguards hadden ze niet nodig, niet omdat ze geen fans hadden - nee, want die waren er veel, heel veel - maar als je hen zag, ging je niet op hen af rennen om hen aan te raken. Nee, je stond stil, je mond viel open en het enige dat er nog uit kwam, was was kwijl dat je niet door kon slikken door de brok in je keel en een zachte, respectvolle: 'Wow.'
Als een groep ervaren muziekanten konden we natuurlijk wel een afspraak met ze regelen. Backstage veranderde heel ons leven.
Backstage
In tegenstelling tot ons hadden ze geen zenuwen, ze waren zeker van hun stuk. Alles was goed ingestudeerd en niets ging fout gaan. De gitarist stemde zijn gitaar nog even, een laatste licht werd omhoog gehangen en iemand blinkte de triangel snel op. Voor het schitterende decor stond de bassist zijn kunsten te tonen aan een stelletje verwonderde medewerkers.
Dit was gewoon perfectie, hier zouden we zo veel van kunnen leren! Na een tijdje zoeken vonden we de dirigent, hij gaf de drummer nog enkele instructies en richtte dan zijn aandacht op ons.
Na een lang gesprek kwam alles tot stand. Ze waren bereid om ons te laten zien hoe je een echte muziekant zijn, want wij waren precies toch niet zo ervaren als we dachten te zijn. Maar we moesten er wat voor terug doen. Ze zijn met niet zo veel, en door hun succes wou er geen opkuisploeg komen. Die wisten natuurlijk allemaal hoe groots deze groep is en dat die zo veel fans hebben dat er toch een hele hoop opruimwerk te doen zou zijn.
Deal, wij ruimen de restjes op, zij leren ons de kneepjes van het vak.
Restjes opruimen
Nu hebben we even ons ontstaan uitgelegd. Maar in de muziekbusiness gaat alles een beetje vooruit. En al snel moesten we onze eerste concerten gaan geven. We kregen wat te horen van die befaamde groep en we hebben het publiek onze muziek laten horen.
Het kwam blijkbaar niet zo fijn aan, ons publiek was kwaad en we kregen een hele hoop beledigingen toegeroepen. Als echte artiesten trokken we er ons niets van aan, we hebben nog steeds onze fans die ons wel accepteren en maar om handtekeningen blijven vragen. Sommigen willen zelfs auditie doen om te tonen dat ze ook goed muziek kunnen maken en graag mee in het orkest willen.
Steeds opnieuw moeten we hen teleurstellen, alle stoelen zijn bezet en we hebben een groot tekort aan staanders. Het gaat niet, echt niet. Sommigen onder hen kwamen met een alternatief en richtten hun eigen groepje op.
Maar nu echt de restjes opruimen.
Al die boze toeschouwers blijven gewoon staan. Sommigen zijn naar huis gegaan, maar de meesten blijven voor de poorten van de concertzaal heisa maken. Dat kunnen we missen. Ze zullen weg moeten. En snel ook, want strak gaan de mensen in de buurt klagen door het geluidsoverlast.
De toeschouwers waren woedend, zo teleurgesteld, ze hadden betaald voor de inkom en waren blijkbaar niet tevreden met wat we hen lieten zien.
We kregen al snel reactie, die zag er ongeveer zo uit:
Wij reageerden terug, dat leek dan meer op iets als dit:
We wensen hen heel veel succes toe en hopen dat ze bij ons volgende concert ook aanwezig gaan zijn, want zonder hen, treden we niet op. Misschien eens een ander genre proberen? We weten het niet, maar doen ons best om deze keer beter in de smaak te vallen.
Lieve toeschouwers, Thanks for the memories.
Toen we hoorden dat we geen kaartje voor The musical kregen, gingen we er kapot aan. We zouden de muziekanten nooit aan het werk zien, zouden nooit weten hoe goed de dirigent zijn werk doet, zouden nooit zien hoe het decor er nu uit was gaan zien. Maar goed, het leven gaat verder, er zijn zo veel fans die hun idool nooit live aan het werk zien. Ook voor ons zou dat zo zijn en daar was nu eenmaal niets aan te veranderen.
Tot op een dag, we schrokken ons bijna dood! The Musical ging hun première bij ons houden! Al dat verdriet, al die pogingen om iemand nieuw leuk te vinden. Al die verschillende stijlen muziek die we zijn gaan luisteren om hen te vergeten, allemaal voor niets. Dit was fantastisch, we gingen weten hoe ze het deden! Misschien kregen we wel een handtekening, konden we hun blik vangen, al was het maar voor even. Met nieuwe moed gingen we er weer tegenaan. Alles kwam zo goed uit en de dag dat ze gingen komen kwam steeds dichter bij.
We stonden te springen, hebben onze tenten opgeslagen om zeker eerst te zijn.
Woensdag 12:00
Hun intrede was geweldig. Ze werden aangekondigd en iedereen rende als een kip zonder kop in het rond. Ooh ja, even over ons, want dat weten jullie nog niet.
Wij zijn een groep muziekanten die hun hart verloren hebben aan het geweldige gevoel wanneer je met 40 man ergens in een schouwburg aankomt, zalen vol hoogstaand publiek met veel geld vol krijgt om een stuk muziek te brengen dat al een eeuw of twee uit de mode is.
We waren dus uiteraard erg nieuwsgierig naar The Musical, we wouden weten hoe zij het deden. En om 12 uur wisten we het.
Ze deden het geweldig. Bodyguards hadden ze niet nodig, niet omdat ze geen fans hadden - nee, want die waren er veel, heel veel - maar als je hen zag, ging je niet op hen af rennen om hen aan te raken. Nee, je stond stil, je mond viel open en het enige dat er nog uit kwam, was was kwijl dat je niet door kon slikken door de brok in je keel en een zachte, respectvolle: 'Wow.'
Als een groep ervaren muziekanten konden we natuurlijk wel een afspraak met ze regelen. Backstage veranderde heel ons leven.
Backstage
In tegenstelling tot ons hadden ze geen zenuwen, ze waren zeker van hun stuk. Alles was goed ingestudeerd en niets ging fout gaan. De gitarist stemde zijn gitaar nog even, een laatste licht werd omhoog gehangen en iemand blinkte de triangel snel op. Voor het schitterende decor stond de bassist zijn kunsten te tonen aan een stelletje verwonderde medewerkers.
Dit was gewoon perfectie, hier zouden we zo veel van kunnen leren! Na een tijdje zoeken vonden we de dirigent, hij gaf de drummer nog enkele instructies en richtte dan zijn aandacht op ons.
Na een lang gesprek kwam alles tot stand. Ze waren bereid om ons te laten zien hoe je een echte muziekant zijn, want wij waren precies toch niet zo ervaren als we dachten te zijn. Maar we moesten er wat voor terug doen. Ze zijn met niet zo veel, en door hun succes wou er geen opkuisploeg komen. Die wisten natuurlijk allemaal hoe groots deze groep is en dat die zo veel fans hebben dat er toch een hele hoop opruimwerk te doen zou zijn.
Deal, wij ruimen de restjes op, zij leren ons de kneepjes van het vak.
Restjes opruimen
Nu hebben we even ons ontstaan uitgelegd. Maar in de muziekbusiness gaat alles een beetje vooruit. En al snel moesten we onze eerste concerten gaan geven. We kregen wat te horen van die befaamde groep en we hebben het publiek onze muziek laten horen.
Het kwam blijkbaar niet zo fijn aan, ons publiek was kwaad en we kregen een hele hoop beledigingen toegeroepen. Als echte artiesten trokken we er ons niets van aan, we hebben nog steeds onze fans die ons wel accepteren en maar om handtekeningen blijven vragen. Sommigen willen zelfs auditie doen om te tonen dat ze ook goed muziek kunnen maken en graag mee in het orkest willen.
Steeds opnieuw moeten we hen teleurstellen, alle stoelen zijn bezet en we hebben een groot tekort aan staanders. Het gaat niet, echt niet. Sommigen onder hen kwamen met een alternatief en richtten hun eigen groepje op.
Maar nu echt de restjes opruimen.
Al die boze toeschouwers blijven gewoon staan. Sommigen zijn naar huis gegaan, maar de meesten blijven voor de poorten van de concertzaal heisa maken. Dat kunnen we missen. Ze zullen weg moeten. En snel ook, want strak gaan de mensen in de buurt klagen door het geluidsoverlast.
De toeschouwers waren woedend, zo teleurgesteld, ze hadden betaald voor de inkom en waren blijkbaar niet tevreden met wat we hen lieten zien.
We kregen al snel reactie, die zag er ongeveer zo uit:

Wij reageerden terug, dat leek dan meer op iets als dit:

We wensen hen heel veel succes toe en hopen dat ze bij ons volgende concert ook aanwezig gaan zijn, want zonder hen, treden we niet op. Misschien eens een ander genre proberen? We weten het niet, maar doen ons best om deze keer beter in de smaak te vallen.
Lieve toeschouwers, Thanks for the memories.