Divide Et Impera
In een rijk, nog voor de de wereld continenten zich van elkaar splitsten, leefde er een volk.
Dit volk, waarvan de naam tot in het heden nog onbekend is, leefde alleen van planten en de vruchten daarvan.
Na jaren van leven in een vruchtbaar gebied, gebeurde er iets wat alles veranderde.
Een meteorieten regen zaaide al het leven rondom dit volk uit, alle planten werden uitgevaagd en alle dieren werden levend verbrand.
Alles rondom dit volk was weg, tot kilometers ver rijkende leegtes, gevuld met as.
Levend op een eiland van groen, omringd door een zwarte zee leefde dit volk verder.
Sommige gingen op verkenning, met gevolg dat ze nooit meer terug keerde.
Sommige dachten dat dit een teken was en gaven zich over aan de hogere machten, waarop de dood snel volgde.
En sommige gingen op zoek naar oplossingen.
Na tijden van wanhoop bleef er maar een selecte groep over, de ene stierf van honger, de ander stierf op zoek naar het geluk, ver achter de zwarte zee.
Levend van het sap der natuur en een negatief toekomst perspectief, gingen ze op zoek naar de oplossing.
Niet wetend dat de weglopers, die verdwaald en overleden waren in de zwarte zee, een heel nieuw ras vormde.
Dit ras, de verdoemden, leefden van eenzaamheid en het as der doden.
Zodra de mensen van het groene eiland hun gebied buiten traden, om te verkennen en te ontdekken, werden zij genadeloos aangevallen.
Daarom gingen ze vaak bewapend met stokken, buiten het gebied.
Deze stokken waren vaak afgestorven, omdat alle levende organismes met respect behandeld werden.
Toen men massaal buiten het gebied trad, hadden ze meer wapens nodig. Hiervoor werden zorgvuldig takken van bomen gehaald, met soms nog de bladeren er aan.
De groep verliet tijdelijk hun kamp, om het gebied der verdoemden te betreden.
Na enkele uren van rond dwalen, kwamen de eerste hoofden al uit de grond. En al snel volgde de eerste aanvallen van de verdoemden.
Wild sloegen de mannen om zich heen, en tot hun verbazing bleken de pas van de boom gehaalde stokken veel meer schade aan te brengen.
Nadat er een blad van de stok afviel, en op de grond viel, zag men met grote verbazig het as verdwijnen in het niets.
Vervolgens, als een soort van overwinning op de verdoemenis, plaatste zij de stok in het gecreeerde gat tussen al het as.
Weken vergingen en ze bleven de verdoemden verdringen. Tot ze in de verte een boom zagen. Wederom gewapend met stokken, ging de groep richting de boom.
Langzaam maar zeker, kwam de boom dichter bij. Slechts enkele meters verwijderd van de boom, viel het hun op dat er ook bosjes om heen stonden.
Aangekomen bij de boom, zagen ze dat de boom precies op de plek stond waar zij hun overwinnigs stok hadden geplaatst.
Een mijlpunt in het uitzichtloze leven van de mensen, afkomstig van het groene eiland.
Vol hoop plante zij rondom de boom nieuwe stokken, en lieten 2 mensen achter om te waken over hun nieuwe territorium.
Nog geen 3 weken na de planting zagen zij de eerst nieuwe boomtoppen boven de horizon verschijnen.
Na een korte voorbereiding gingen ze terug naar hun nieuwe eiland. Tot hun verbazing waren de wakers helemaal gewend aan hun plek.
Om een soort van veilige route te maken tussen de 2 eilanden, planten ze om de zoveel meter een stok.
Dit proces duurde een tijd omdat natuurlijk ze nog lang niet genoeg bomen en planten hadden. En dus niet teveel stokken wouden verspillen in 1 keer.
Na maanden van planten werd de corridor tussen de eilanden voltooid.
Hierop vroegen de leiders aan hun volk, zich te verspreiden over de zee der verdoemenis en nieuwe gebieden te creëeren/veroveren.
Hun woorden waren: DIVIDE ET IMPERA, verdeel en verover!
Hierop verspreide het volk zich, en steeds meer rondom het hoofd-eiland kwamen er boomtoppen boven de horizon uit.
Deze eilanden en de corridors zorgden voor een soort van spinnenweb van groep, met daartussen nog een woestijn der verdoemenis.
Langzaam maar zeker werd alles ingenomen, tot sommige eilanden aan elkaar grensden.
Dit was het einde van de slechte tijden en het begin van nieuwe en beter tijden!
anders ging ik er zeker in.