Muziek kleurt het leven

[DeletedUser]

Ik plaats deze topic in de hoop er inhoudelijke, enigzins diepgaande recensies in terug te vinden.

Reacties op de recensies zijn overbodig, tenzij zij als een "second opinion" dienen en als een recensie opzich, ofwel uitgebreid commentaarstuk beschouwd kunnen worden.

Hier zijn enkele richtlijnen aan de hand waarvan je een recensie kunt opbouwen:

• Weer reëel, wees eerlijk. Maar pas op: al ben je té enthousiast of té negatief bestaat de kans dat je stuk zijn geloofwaardigheid verliest.
• Luister het nummer of album veel voor je begint erover te schrijven. Pomp het volume ook omhoog om zachte of verborgen lagen te bestuderen. Luister elke keer naar een andere laag of aspect (voorgrond, achtergrond, percussie, etc)
  Ook helpt het vaak om vooringenomen te luisteren: Luister eerst heel kritisch, dan weer juist elkel om van de muziek te genieten, etc.
• Je schrijft de recensie meer voor anderen dan voor jezelf. (Laten we daar maar vanuit gaan)
  Onderbouw je mening dan ook goed. Beargumenteer, en hou de lezer geboeid.
  Wellicht zul je een album willen recenseren die niet bij je eigen smaak past, maar waarvan je wel kunt inzien dat mensen met een andere smaak ervan zullen genieten. In dat geval is een uitweg bijvoorbeeld om "Fans van ... zullen dit album kunnen waarderen" te schrijven.
• Lees andere recensies, zowel van forumbezoekers hier als beroeps-recensisten. Zelf schrijven heeft vrij weinig zin als je zelf niet wilt lezen/luisteren.

Ik zal mijn bijdrage maar alvast in de groep gooien.

Art Brut
It's a Bit Complicated
(Indie / Rock)
Twee jaar na Art Brut's debuut Bang Bang Rock & Roll in 2005, zijn ze terug met een slechts lichtelijk veranderde formule.
Voor diegenen die niet bekend zijn met deze band, zal ik een korte samenvatting geven: Art Brut valt bovenal op dankzij humoristische en doordachte songteksten. De zanger en songwriter van de band, Eddie Argos, heeft een zeer aparte manier van zingen (hij praat eigenlijk gewoon op verschillende toonhoogtes)

Art Brut lijkt op dit album meer naar het mainstream publiek te bewegen.
Waar drums en voornamelijk elektrische gitaren eerst nuchter en rustig hun plaatsje in de muziek innamen, zijn ze nu meer naar voren gekomen en is het album veel bedansbaarder geworden dan de voorganger.
Echter, gecompliceerder is de muziek niet geworden (de albumtitel bedriegt) en de teksten zijn nog altijd van uitzonderlijk hoge klasse.
Vaak komt de vraag naar boven drijven of een band goede verandering doormaakt en en "volwassen" wordt. Deze vraag is hier wel van toepassing, aangezien de themas besproken in Art Brut's debuut niet zozeer diepgaand te noemen zijn.
Argos zelf geeft al een prima weerwoord in het nummer Nag Nag Nag Nag: "I'm grown up now, but refuse to learn / That those were just adolescent concerns"

Deze engelse band leunt nog altijd volledig op de geestige teksten van Argos, maar dit doet er niet zozeer toe: Het blijft een hele excentrieke band die het beluisteren meer dan waard is. Bang Bang Rock & Roll viel helaas niet te evenaren.
Ik geef dit album 4/5 sterren.

Preview-Streaming

 

[DeletedUser]

Hank Williams 3
"Straight to hell"
(Country)

Tientallen jaren na de dood van Hank Williams slaagt zijn kleinzoon erin dit kunstwerkje te produceren.

De country-fans van het eerste uur weten uiteraard dat het driegeslacht Hank Williams-Hank Williams Jr.-Hank Williams 3 zowat de rode draad is door de scene. Hank williams 3 maakte dit album met een wel zeer dikke knipoog naar oude legendes.

De belangrijkste troef is ongetwijfeld zijn stem. De auteur bezingt de typische onderwerpen op een prachtige manier. Wat hem tegelijk siert en arrogant maakt, is dat hij in verschillende songs nogal sterk uithaalt naar moderne punk/pop country:


But if you know what I'm thinkin'
you'll know that pop country really sucks
So I'm here to put the "dick" in Dixie
and the "cunt" back in country
'Cause the kind of country I hear now days
is a bunch of fuckin' shit to me

Dit beschrijft ook zijn typerende rauwe 'attitude'. Vroeger werden country-zangers vaak afgeschilderd als watjes, maar deze persoon legt men geen strobreed in de weg, wat ook impliceert dat hij taboes aansnijdt en doorbreekt waar zijn voorouders bleven steken. Hij beschrijft zijn drank -en drugs"problemen"* in songs zoals "Trown out of the bar" ; "My Drinkin' Problem" ; "Pills I Took" op een zeer herkenbare (toe maar!) wijze, zoals enkel een pakweg Shane McGowan het hem kan nadoen. Sommige songs zijn dan ook overgoten met een gewaagde hoeveelheid rock 'n' roll. Andere zijn dan weer ballades met diepgaande teksten, waarbij hij het onder andere over zijn legendes heeft :

So I'm drinkin' some George Jones,
and a little bit of Coe
Haggard's easin' my misery
and Waylon's keepin' me from home
Hanks givin' me those high times -
Cash is gonna sing it low
and I'm here gettin' wasted -
just like my country heroes

Wat dit album echt sterk maakt, is het schitterende samenspel van de muzikanten (The Damn Band), en de zuiverheid van de klank. Contrabas-akoestische,elektrische en steel** gitaar-viool en een minimale hoeveelheid drum leveren hier een prachtig samenspel, de luisteraar waant zich even in één of andere bruine kroeg in Texas.

Qua uitzicht is er erg gewerkt aan het album. De combinatie van bruine kleuren en zwart-witte foto's uit het oude Texas brengt een zeker 'cowboygevoel' met zich mee. Dit uit zich spijtig genoeg ook in de hoge prijs.

Dit album krijgt een 4.5/5.



*De pientere lezer heeft hier al in het snuitje dat Hank Williams 3 zijn drank -en drugsgewoonten zowel als levensstijl als als probleem beschouwt.

**Een steel guitaar is een vrij zeldzaam én duur instrument dat vrijwel enkel gebruikt wordt bij country/rockabilly/blues. Het is een soort guitaar die men evenwijdig met het Aardoppervlak bespeelt. Men spant/ontspant de snaren met behulp van een pedaal onderaan, en kiest tonen met behulp van ijzeren koker die rond de vinger wordt geschoven. Zo kan men typische slide-geluiden produceren. Vaak wordt dit instrument via pure improvisatie bespeeld.


-------------


Ik had al door dat dit niet het actiefste topic zou worden. Ik kan iedereen enkel maar aanraden om even de uitdaging aan te gaan, ik ben zelf allesbehalve ervaren in deze soort van internetjournalistiek.

 

[DeletedUser]

The Smashing Pumpkins
Zeitgeist
Alternative/Hard Rock

Huh?!? The Smashing Pumpkins zijn toch uit elkaar gegaan in 2000?
Ja, daar heb je helemaal gelijk in. En om heel eerlijk te zijn, zijn ze ook nog niet herenigd. Het is namelijk zo dat enkel de originele drummer, Chamberlin, en Billy Corgan bij deze "nieuwe" Smashing Pumpkins line up van de partij zijn. De andere twee originele bandleden hadden geen zin in een grootse comeback.

Nu is dit niet per se een probleem te noemen, immers was Billy Corgan het grote brein achter de Smashing Pumpkins. Hij was de zanger, gitarist, meer dan dat; hij gaf SP haar vorm en imago.

Maar weet hij, 7 jaar na dato, aan de band's hoogstaande reputatie te tippen?
We zullen het snel genoeg merken

*Mandril drukt op 'play'*

Het album begint met een knaller: Doomsday Clock, direct is Corgan's prachtige gitaarwerk te horen, en het kwijl stroomt met grote snelheid uit mijn mond. Zijn solos zal ik zonder twijfel nog enkele wilde dromen over beleven.
Ook Chamberlin is op zijn best en ramt op het drumstel zoals maar weinigen dat kunnen.

Nu volgt het nummer 7 Shades of Black. Een schitterend melodisch rock-stuk. Terwijl ik stilletjes mee-rock bedenk ik bij mezelf, dat het begin van dit album in ieder geval al niet stuk kan. Deze twee nummers waren van prima kwaliteit.

Zoals ik al had gedacht komt nu een wat rustiger nummer. Bleeding the Orchid. Toegegeven, SP heeft rustigere nummers gekend, maar dit is in ider geval een welkome afwisseling na de laatste twee tracks.
Alhoewel Bleeding the Orchid in het niets valt vergeleken met vroegere meesterwerken als Tonight Tonight, is het nog altijd een redelijk solide nummer.

That's the Way (My Love Is) kwam bij mij een beetje overdreven over. De track kent zoveel effecten en layers dat het niet meer als een slim uitgedacht muzikaal landschap overkomt. Het nummer is, net als Bleeding the Orchid, niet bepaald slecht, maar ook niet van de standaard die men normaliter van SP zou verwachten.

Gelukkig maar dat Tarantula het hieropvolgende nummer is, want mijn hart zonk even bij de gedachte dat het album alleen nog maar bergafwaarts zou gaan. Tarantula biedt, net als het 1e nummer van de cd, heerlijke solos, en is, samen met Doomsday Clock, zeker het hoogtepunt van Zeitgeist.

Nu moet ik jullie teleurstellen. De nummers die hierop volgen zijn zeer magertjes te noemen.
Bij Starz werd het me duidelijk: Zeitgeist is all-about-hard-rock. Het is het meest aggressieve en harde album van de SP's ooit. Wanneer Billy Corgan er iets rustigers tussen probeert te mikken mist het die speciale Smashing flavour. Corgan is de rock god, de rustigere typetjes hebben de band verlaten.

United States is een politiek geladen nummer. Corgan schreef nooit politieke nummers en dat is te merken ook. Deze, maarliefst 10 minuten durende track, is het saaiste Smashing Pumpkins liedje dat ik ooit heb gehoord.

Neverlost is een 'rustiger', falend nummer. Totaal niet noemenswaardig, helaas.
Het daarop volgende Bring the Light slaat echt totaal nergens op, wanneer je op de songtekst let.
(Come On) Let's Go neigt wat meer naar de pop-rock kant van de band Zwan (Corgan richtte deze band op na de opheffing van SP in 2000.)
De laatste twee nummers zijn als tegenpolen van de eerste twee: Ze zijn juist rustig, maar zuigen ook vreselijk hard (excusez le mot).

Al wil je een leuk album horen, bekras dan de buitenste rand van je CD. zo hoor je alleen liedje 1 tot en met 5 voor je CD speler een foutmelding geeft.
Prima oplossing toch? Zo hoef je niet 34 minuten te verspillen aan de daaropvolgende Saaie Pompoenen nummers. Zet die resterende minuten dan maar gouwe ouwe CDs van The Smashing Pumpkins op zoals Siamese Dream en Mellon Collie and the Infinite Sadness.
Kijk, vergeleken met andere alternatieve rock cd's van tegenwoordig is deze CD helemaal zo slecht nog niet, maar ik had toch echt veel meer verwacht van een "band" (lees: Billy Corgan) met zo'n status. Uit teleurstelling geef ik dit album een:

1.5/5

Vroeger was alles beter.