ik denk dat het doodgaan zelf, als je niet gemartelt, verbrand of een andere pijnlijke dood hebt, niet zo erg is. ik bedoel, voor zover we weten, ben je er gewoon niet meer; je lichaam ligt er een beetje bij en verder nix, afgelopen uit... het kan dus alleen maar beter worden lijkt me.
erger is het voor de familie die achter blijft. ik heb zelf mijn vader verloren op mijn elfde (ik ben nu 14 overigens) en das best kut. vreemde is alleen dat mensen die niet hetzelfde hebben meegemaakt (een vader/moeder verloren hebben) ze het slecht tot niet kunnen begrijpen; in het begin snappen ze het nog wel dat je er mee zit, maar na 3 jaar vinden ze eigenlijk dat het gebruikt wordt als excuus voor dingen of dat je je aanstelt. dit kan je ze eigenlijk ook niet kwalijk nemen, want ze weten niet hoe het is.
conclusie:
't lijkt me voor mijzelf niet erg om te sterven, want we weten er niets van. voor de nabestaande is het veel erger eigenlijk.