DeletedUser7072
Guest
In verschillende topics zie ik dat dit weer naar boven komt en tot hevige discussies leidt. Hoe ga je om met dictators?
Sommigen vinden dat we er principieel geen zaken mee moeten doen, gewoon omdat het tegen onze principes is en gezien de meeste dictators het ook niet zo nauw nemen met de mensenrechten. Daar moet je niks mee te maken willen hebben. Anderen vinden dat we pragmatisch moeten zijn, we kunnen niet overal een soort elvenbos van maken, en we hebben grondstoffen als olie nodig dus is het niet slim om de banden met bepaalde landen te verbreken. Weer anderen kijken er genuanceerder tegen aan, nee we kunnen niet heel de wereld veranderen maar je mag best bij een staatsbezoek wat zaken aankaarten waar je het niet mee eens bent.
Economische samenwerking
We hebben bijvoorbeeld zeer goede relaties met het Saudisch koningshuis. Ook handelen we veel met China. Er zijn duidelijk economische motieven om met dictaturen samen te werken. Ook is het makkelijker om zaken te doen met dictaturen dan met democratieeen, maar dergelijke cynische motieven hoeven hier niet aan ten grondslag te liggen. Het kan ook pragmatisme zijn, bepaalde landen hebben wellicht niet de normen en waarden en de ontwikkeling om een succesvolle democratie te kunnen worden, bovendien tref je met sancties ook de hardwerkende burgers die het al zwaar harder dan de mensen aan de top. Dit zijn allemaal argumenten om toch gewoon zaken te doen met dergelijke landen.
Samenwerking tegen een gezamenlijke vijand
Dit is de meest actuele kwestie hier. Kun je met een dictator samenwerken omdat je een gezamenlijke vijand deelt die een groter gevaar vormt voor je nationale veiligheid? Stalin had meer doden op zijn naam dan Hitler, maar in WOII was hij een partner van de Westerse geallieerden in de strijd tegen Hitler. Het Duitse leger was enorm sterk en groot, en omdat ook Stalin zijn vijand was, was het logisch om met hem samen te werken en te coördineren. Tijdens de koude oorlog werkten we veel met dictators samen die tegen het communisme waren, omdat we die beschouwde als een grotere vijand. In sommige gevallen hebben we zelfs dictators in het zadel geholpen om te voorkomen dat het communisme voet aan de grond kreeg. In het Midden Oosten zie je nu eenzelfde soort fenomeen. Men werkt met bepaalde dictators samen tegen Islamitische extremisten. De VS levert wapens aan verschillende dictators, zoals de Egyptische president Sissi die het druk heeft met Islamitische terroristen in de Sinai. We werken ook veel samen met de golfstaten die hun leger nu bijvoorbeeld in Jemen inzetten tegen de Sjiitische Houthi beweging.
Maar het meest controversieel is nu wel de vraag of we Assad moeten steunen. Sommigen zeggen van wel, we hebben hem immers nodig op de grond om tegen de Islamitische staat te vechten, anderen vinden dit onverantwoord gezien de manier waarop hij zich de laatste 4 jaar jaar heeft gedragen. Zij betogen over het algemeen dat we de voedingsbodem voor terreur versterken als we dictators steunen die hun bevolking onderdrukken.
Dat is het lastige hier. De dictators vormen inderdaad een voedingsbodem voor dergelijke radicale bewegingen, maar ze hebben ook een leger en machtsstructuur die kan voorkomen dat ze zomaar de macht kunnen grijpen. Want als de dictators dan eenmaal vallen, zijn radicale bewegingen(of het nou de Bolsjewieken of IS en consorten zijn) het best georganiseerd en het beste in staat om een staat te runnen, niet de idealistische jongeren die in eerste instantie de straat op gingen. Dat kan weer een argument zijn om hun legers te versterken, al versterk je daar dan ook de voedingsbodem mee waar ze op teren.
Wanneer is een militaire reactie gerechtvaardigd?
Een belangrijke, hieraan gerelateerde, vraag is wanneer een externe interventie met als doel een dictator omver te werpen gerechtvaardigd is. Sommigen vinden dat dit pas kan als het land een ander land aanvalt en daarmee de internationale orde en stabiliteit op het spel zet. Een voorbeeld hiervan is Saddam die Koeweit binnenviel en door Bush senior met geweld werd teruggefloten. Aan de andere kant vinden veel mensen ook dat het gepast is om een dictator af te zetten als die zeer zware misdaden begaat tegen zijn bevolking, genocide is hier de meest extreme vorm van, maar sommigen vinden ook dat minder zware vergrijpen internationale actie rechtvaardigen(bijvoorbeeld het gewelddadig neerslaan van een protest). Iedereen staat hier anders in, en daarom verhitten discussies rondom dit onderwerp ook snel.
Een vuistregel die je zou kunnen aanhouden is dat ingrijpen gerechtvaardigd is als de schade van de interventie en de nasleep kleiner is dan de schade die het gevolg is van niets doen. Het probleem hiermee is dat de gevolgen van een interventie vaak slecht voorspelbaar zijn en je ook niet veel kan zeggen over 'wat als' scenario's(wat nou als we niet hadden ingegrepen). In Libië is de situatie een flinke puinhoop na de interventie in 2011, verschillende milities, criminele groepen(o.a. mensen smokkelaars) en terroristische organisaties als IS en Ansar al Sharia bestieren het land en besturen elk verschillende delen. In dit geval kun je een case maken tegen de interventie die heeft plaats gevonden, met de Irak oorlog in 2003 geldt dit nog sterker.
Maar aan de andere kant heb je weer gevallen als Rwanda waar de heersende gedachte is dat het fout is geweest dat we niet ingrepen om de genocide te voorkomen. Al met al is het een ingewikkelde kwestie en kunnen foute inschattingen voor honderden duizenden mensen het verschil tussen leven en dood betekenen.
Dus wat vinden jullie? Is het goed als we (conditioneel) samenwerken met dictators, moeten we dictators in het Midden Oosten steunen in de strijd tegen terreur of moeten we uitkijken dat we niet juist dat terrorisme voeden? Moeten we ingrijpen als een vreedzame betoging met militaire middelen wordt neergeslagen, of is het beter om dat te laten gaan om erger te voorkomen? Moeten we bepaalde dictaturen boycotten, of moeten we dat vanwege eigen belang of het gewone volk in het betreffende land laten? Laat je horen zou ik zeggen!
Sommigen vinden dat we er principieel geen zaken mee moeten doen, gewoon omdat het tegen onze principes is en gezien de meeste dictators het ook niet zo nauw nemen met de mensenrechten. Daar moet je niks mee te maken willen hebben. Anderen vinden dat we pragmatisch moeten zijn, we kunnen niet overal een soort elvenbos van maken, en we hebben grondstoffen als olie nodig dus is het niet slim om de banden met bepaalde landen te verbreken. Weer anderen kijken er genuanceerder tegen aan, nee we kunnen niet heel de wereld veranderen maar je mag best bij een staatsbezoek wat zaken aankaarten waar je het niet mee eens bent.
Economische samenwerking
We hebben bijvoorbeeld zeer goede relaties met het Saudisch koningshuis. Ook handelen we veel met China. Er zijn duidelijk economische motieven om met dictaturen samen te werken. Ook is het makkelijker om zaken te doen met dictaturen dan met democratieeen, maar dergelijke cynische motieven hoeven hier niet aan ten grondslag te liggen. Het kan ook pragmatisme zijn, bepaalde landen hebben wellicht niet de normen en waarden en de ontwikkeling om een succesvolle democratie te kunnen worden, bovendien tref je met sancties ook de hardwerkende burgers die het al zwaar harder dan de mensen aan de top. Dit zijn allemaal argumenten om toch gewoon zaken te doen met dergelijke landen.
Samenwerking tegen een gezamenlijke vijand
Dit is de meest actuele kwestie hier. Kun je met een dictator samenwerken omdat je een gezamenlijke vijand deelt die een groter gevaar vormt voor je nationale veiligheid? Stalin had meer doden op zijn naam dan Hitler, maar in WOII was hij een partner van de Westerse geallieerden in de strijd tegen Hitler. Het Duitse leger was enorm sterk en groot, en omdat ook Stalin zijn vijand was, was het logisch om met hem samen te werken en te coördineren. Tijdens de koude oorlog werkten we veel met dictators samen die tegen het communisme waren, omdat we die beschouwde als een grotere vijand. In sommige gevallen hebben we zelfs dictators in het zadel geholpen om te voorkomen dat het communisme voet aan de grond kreeg. In het Midden Oosten zie je nu eenzelfde soort fenomeen. Men werkt met bepaalde dictators samen tegen Islamitische extremisten. De VS levert wapens aan verschillende dictators, zoals de Egyptische president Sissi die het druk heeft met Islamitische terroristen in de Sinai. We werken ook veel samen met de golfstaten die hun leger nu bijvoorbeeld in Jemen inzetten tegen de Sjiitische Houthi beweging.
Maar het meest controversieel is nu wel de vraag of we Assad moeten steunen. Sommigen zeggen van wel, we hebben hem immers nodig op de grond om tegen de Islamitische staat te vechten, anderen vinden dit onverantwoord gezien de manier waarop hij zich de laatste 4 jaar jaar heeft gedragen. Zij betogen over het algemeen dat we de voedingsbodem voor terreur versterken als we dictators steunen die hun bevolking onderdrukken.
Dat is het lastige hier. De dictators vormen inderdaad een voedingsbodem voor dergelijke radicale bewegingen, maar ze hebben ook een leger en machtsstructuur die kan voorkomen dat ze zomaar de macht kunnen grijpen. Want als de dictators dan eenmaal vallen, zijn radicale bewegingen(of het nou de Bolsjewieken of IS en consorten zijn) het best georganiseerd en het beste in staat om een staat te runnen, niet de idealistische jongeren die in eerste instantie de straat op gingen. Dat kan weer een argument zijn om hun legers te versterken, al versterk je daar dan ook de voedingsbodem mee waar ze op teren.
Wanneer is een militaire reactie gerechtvaardigd?
Een belangrijke, hieraan gerelateerde, vraag is wanneer een externe interventie met als doel een dictator omver te werpen gerechtvaardigd is. Sommigen vinden dat dit pas kan als het land een ander land aanvalt en daarmee de internationale orde en stabiliteit op het spel zet. Een voorbeeld hiervan is Saddam die Koeweit binnenviel en door Bush senior met geweld werd teruggefloten. Aan de andere kant vinden veel mensen ook dat het gepast is om een dictator af te zetten als die zeer zware misdaden begaat tegen zijn bevolking, genocide is hier de meest extreme vorm van, maar sommigen vinden ook dat minder zware vergrijpen internationale actie rechtvaardigen(bijvoorbeeld het gewelddadig neerslaan van een protest). Iedereen staat hier anders in, en daarom verhitten discussies rondom dit onderwerp ook snel.
Een vuistregel die je zou kunnen aanhouden is dat ingrijpen gerechtvaardigd is als de schade van de interventie en de nasleep kleiner is dan de schade die het gevolg is van niets doen. Het probleem hiermee is dat de gevolgen van een interventie vaak slecht voorspelbaar zijn en je ook niet veel kan zeggen over 'wat als' scenario's(wat nou als we niet hadden ingegrepen). In Libië is de situatie een flinke puinhoop na de interventie in 2011, verschillende milities, criminele groepen(o.a. mensen smokkelaars) en terroristische organisaties als IS en Ansar al Sharia bestieren het land en besturen elk verschillende delen. In dit geval kun je een case maken tegen de interventie die heeft plaats gevonden, met de Irak oorlog in 2003 geldt dit nog sterker.
Maar aan de andere kant heb je weer gevallen als Rwanda waar de heersende gedachte is dat het fout is geweest dat we niet ingrepen om de genocide te voorkomen. Al met al is het een ingewikkelde kwestie en kunnen foute inschattingen voor honderden duizenden mensen het verschil tussen leven en dood betekenen.
Dus wat vinden jullie? Is het goed als we (conditioneel) samenwerken met dictators, moeten we dictators in het Midden Oosten steunen in de strijd tegen terreur of moeten we uitkijken dat we niet juist dat terrorisme voeden? Moeten we ingrijpen als een vreedzame betoging met militaire middelen wordt neergeslagen, of is het beter om dat te laten gaan om erger te voorkomen? Moeten we bepaalde dictaturen boycotten, of moeten we dat vanwege eigen belang of het gewone volk in het betreffende land laten? Laat je horen zou ik zeggen!
Laatst bewerkt door een moderator: