Het grote raad welke psychische aandoening Firedrakan heeft topique!

Reactiescore
770
Ik werk bij de Poiesz supermarkten hoor

Rob is een man in België.
Die krijgt nog altijd voorrang bij banen op vrouwen he

en terecht? waarom moeten jullie gelijkwaardig betaald worden?
 

DeletedUser40402

Guest
Zelfs in België krijgt zo'n hopeloos geval geen voorrang.
 

DeletedUser78261

Guest
Overstekend wild geef je altijd voorrang, maar dan bel je daarna wel de bevoegde instanties om het uit de bewoonde wereld te verwijderen.
 
Reactiescore
770
ja jij bent wel blij dat je dat hebt leren kennen he
 

DeletedUser73016

Guest
Tbh, ik denk dat "autisten" gewoon in het algemeen aangetrokken worden door het internet en internetfora, en bij mij gaat het nog altijd om een "lichte vorm", of op zijn minst in een intelligente / hoogfunctionerende variant. Ik vind mezelf ook wel in enige zin een atypische autist, omdat ik me met de meesten weinig gelijkenissen zie. Maar ik ben er me ook van bewust dat het allemaal veel complexer ligt dan dat. Er zijn heel veel psychiatrische stoornissen en psychologische stoornissen waar ik kenmerken van terug zie, en meestal ook wel een gevolg of een verband met iets anders (zoals sociale fobie, ADD en ontwijkingspersoonlijkheidsstoornis, maar ook depressie, eet- en slaapstoornissen). En het helpt natuurlijk ook niet dat ik een vreselijke jeugd heb gehad. Ik denk ook dat mijn opvoeding te streng of te beschermend was, waardoor ik nog meer in "een schulp" ben beginnen kruipen.

En @die uitbarsting op 9Lives hebben ze (i'm very sorry), wel een beetje uitgelokt. Ik heb het account zelf gedeactiveerd (ze hadden me nog gevraagd om lid te blijven, maar ik heb neen gezegd), omdat er te veel negatieve emoties naar boven werden gehaald op dat forum, en ook omdat het daar politiek gezien een één-tegen-allen discussie was, waar ik me ontzettend aan frustreerde.
 

DeletedUser61134

Guest
Hier op AF zijn ze meer racistisch op basis van huidskleur.
 

DeletedUser7072

Guest
Vandaag weer wat nieuws geleerd.

In 1938, an Austrian pediatrician named Hans Asperger gave the first public talk on autism in history. Asperger was speaking to an audience of Nazis, and he feared that his patients — children who fell onto what we now call the autism spectrum — were in danger of being sent to Nazi extermination camps.

As Asperger spoke, he highlighted his "most promising" patients, a notion that would stick with the autistic spectrum for decades to come.

"That is where the idea of so-called high-functioning versus low-functioning autistic people comes from really — it comes from Asperger's attempt to save the lives of the children in his clinic," science writer Steve Silberman tells Fresh Air's Terry Gross

Het onderscheid tussen Asperger's en andere autisten is dus zo begonnen. Daar waar laag begaafde autisten te weinig konden bijdragen aan de maatschappij om niet uitgeroeid te worden kon Hans Asperger nog wel het argument maken dat de slimmere autisten juist wel een belangrijke bijdrage konden leveren die hun gebrek aan andere vaardigheden compenseerde. En daarom mochten ze van de nazi's blijven leven.

Bron.
 

DeletedUser73016

Guest
Aan de ene kant, zou ik daarmee meer kansen gekregen hebben in een nazimaatschappij, waar het hier in een kapitalistische samenleving heel moeilijk is om je waarde te bewijzen omdat je direct resultaat moet tonen, en omdat een diploma hier meer waarde heeft dan de bijbel (ook al wilt het daarom niet zeggen dat je het kan). In zo een samenleving zou ik dus direct aan het werk gesteld kunnen worden, zonder veel boe of bah.

Aan de andere kant zou ik in die tijd nooit de vrijheid gehad hebben, om de persoon te worden die ik nu ben. Ik zou niet de vrijheid hebben om meningen te uiten die ik heb, en bepaalde ervaringen op te doen die mijn leven veranderen. (ook in democratische landen). De hoop zou veel sneller opgegeven zijn op school (en mijn omgeving zou zeker niet geholpen hebben), en daardoor zou ik intellectueel niet gestimuleerd zijn waardoor ik wellicht nooit het label asperger zou gekregen hebben in die tijd (neem ik aan?).

Neem er dan bij dat ik openlijk een communist ben, en mijn mening niet voor mezelf zou gehouden hebben (ook al zou dat dom zijn), en dan weet je wel waar ik geëindigd zou zijn, en ik zou er wellicht ook wel vrede mee genomen hebben.
 

DeletedUser78666

Guest
Aan de ene kant, zou ik daarmee meer kansen gekregen hebben in een nazimaatschappij, waar het hier in een kapitalistische samenleving heel moeilijk is om je waarde te bewijzen omdat je direct resultaat moet tonen, en omdat een diploma hier meer waarde heeft dan de bijbel (ook al wilt het daarom niet zeggen dat je het kan). In zo een samenleving zou ik dus direct aan het werk gesteld kunnen worden, zonder veel boe of bah.

Aan de andere kant zou ik in die tijd nooit de vrijheid gehad hebben, om de persoon te worden die ik nu ben. Ik zou niet de vrijheid hebben om meningen te uiten die ik heb, en bepaalde ervaringen op te doen die mijn leven veranderen. (ook in democratische landen). De hoop zou veel sneller opgegeven zijn op school (en mijn omgeving zou zeker niet geholpen hebben), en daardoor zou ik intellectueel niet gestimuleerd zijn waardoor ik wellicht nooit het label asperger zou gekregen hebben in die tijd (neem ik aan?).

Neem er dan bij dat ik openlijk een communist ben, en mijn mening niet voor mezelf zou gehouden hebben (ook al zou dat dom zijn), en dan weet je wel waar ik geëindigd zou zijn, en ik zou er wellicht ook wel vrede mee genomen hebben.

Laki :), ophouden met barrières te kweken. In deze maatschappij is een diploma niet meer zo veel waard om het te maken. Natuurlijk kan het jou naar een leven leiden, maar zijn veel meer manieren om daar te komen wat jij wil. Alleen discipline is voor mij een kenmerk tot succes voor alles. En natuurlijk zorgen dat jij sterker bent dan de barrières die jij zelf creëert. Ik zelf ben ook communist, maar niet 100%, heb zelf een eigen maatschappij gecreëerd wat ik graag het Marxinisme 2.0 noem :).
 

DeletedUser7072

Guest
Tbh, ik denk dat "autisten" gewoon in het algemeen aangetrokken worden door het internet en internetfora, en bij mij gaat het nog altijd om een "lichte vorm", of op zijn minst in een intelligente / hoogfunctionerende variant. Ik vind mezelf ook wel in enige zin een atypische autist, omdat ik me met de meesten weinig gelijkenissen zie. Maar ik ben er me ook van bewust dat het allemaal veel complexer ligt dan dat. Er zijn heel veel psychiatrische stoornissen en psychologische stoornissen waar ik kenmerken van terug zie, en meestal ook wel een gevolg of een verband met iets anders (zoals sociale fobie, ADD en ontwijkingspersoonlijkheidsstoornis, maar ook depressie, eet- en slaapstoornissen). En het helpt natuurlijk ook niet dat ik een vreselijke jeugd heb gehad. Ik denk ook dat mijn opvoeding te streng of te beschermend was, waardoor ik nog meer in "een schulp" ben beginnen kruipen.

En @die uitbarsting op 9Lives hebben ze (i'm very sorry), wel een beetje uitgelokt. Ik heb het account zelf gedeactiveerd (ze hadden me nog gevraagd om lid te blijven, maar ik heb neen gezegd), omdat er te veel negatieve emoties naar boven werden gehaald op dat forum, en ook omdat het daar politiek gezien een één-tegen-allen discussie was, waar ik me ontzettend aan frustreerde.

Op welke punten herken jij je dan niet in wat normaal als autisme gezien wordt?
 

DeletedUser73016

Guest
Op welke punten herken jij je dan niet in wat normaal als autisme gezien wordt?

zie serieus vrij forum (heb daar een topic geopend)

maar bvb.
- qua intelligentie (als we asperger's als iets apart zien of niet?)
- hoe dan ook, er is sowieso al een breed spectra aanwezig, anders noemde het niet autismespectrumstoornis, en dus lijkt me de kans groter dat je niet altijd het idee hebt dat het je beschrijft

Binnen chaotiek <-> behoefte aan structuur
- ik ben over het algemeen zeer chaotisch, hoewel ik wel bvb. graag lijstjes maak en dergelijke. Ik ga het met een voorbeeld uitleggen. Ik maak enorm veel planningen, en ik denk niet dat ik ooit in mijn leven een planning heb gevolgd. Ik kan me daar niet aan houden. Ik heb totaal geen structuur in mijn leven, zelfs letterlijk. Eetstructuur (zie serieus vrij forum), dag- en nachtritme ken ik allemaal niet. Er zijn dagen waarop ik overdag slaap. Er zijn dagen waarop ik s'nachts slaap. Er zijn dagen dat ik in de middag en avond slaap. Er zijn dagen dat ik om 10 uur in de ochtend ga gaan slapen. Dat geeft dan nieuwe problemen, want dan moet ik bvb. een wekker zetten om tijdig wakker te zijn om bijvoorbeeld boodschappen te doen (want door mijn sociale fobie doe ik die ook ofwel om 8 of 9 uur (wanneer ze open zijn), of tegen sluitingsuur (wat ik niet graag doe) of het meest rond 1-2 uur (wanneer het het meest kalm is). Of ik merk dat er gebeld is om 1u30 in de middag met een briefje voor de post, en dat ik niet wakker ben geworden door de bel. Afspraken als ik er heb, altijd missen. Wekker vier of vijf keer moeten zetten en toch de wekkers afzetten en direct terug in een blok in slaap vallen. Ik kan je zelfs slaaplogjes tonen die ik bijgehouden heb van bijna een jaar lang (wel niet aan een stuk, maar daar ga je zien hoe ik slaap...). Al mijn gedachten (zelfs mijn posten) zijn chaotisch. Ik begin aan een post met de gedachte dat ik drie regels ga schrijven over iets, en ik eindig met een boek. Je kan dat soms zien aan de structuur van een post die ik maak. Ik ga niet rap een writer's block hebben, geloof me. De inspiratie die ik soms heb is oneindig. Twitter is voor mij een hel.

- mijn dagdromen die soms extreem zijn, en eigenlijk een vorm van meditatie zijn, vaak opgewekt door muziek. Ik ben ook verslaafd aan muziek. Ik denk dat ik 8 uur van mijn dag minstens muziek hoor. Ik moet films of series stopzetten omdat ik muziek moet horen bijvoorbeeld. Muziek is ook één van de weinige dingen waar ik me echt gelukkig in voel, of echt heerlijk bij kan voelen (en dat is dan meestal vrij repetitief of dromerig, zelfs meditatief). Ik kan dagdromen recht in lucide dromen omzetten in een juiste omgeving (visualiseren droom en verliezen van bewustzijn maar wel bewust zijn van dat je droomt, maar niet meer bewust zijn dat je wakker bent). Al kan ik ook luciditeit verliezen. Dan zet ik een dagdroom om in een lucide droom of soms rechtstreeks in een droom. Als ik s'ochtends wakker word kan ik ook heel levendig dromen, lucide dromen en super vreemde dromen hebben. Ik ga daar ook nog wel eens uitbreiden in svf. Ik denk dat ik zeer vatbaar ben voor hypnose, of mezelf voortdurend hypnotiseer.

- Ik heb last van hyperempathie,
dat betekent dat ik me zodanig hard in mensen inleef (zeker als ik het zo inbeeld), dat het voor mij altijd overweldigend wordt. Ik heb ook een bepaalde vorm van synesthesie, waarbij ik prikkels krijg als anderen die krijgen heel raar, maar als ik bijvoorbeeld iemand hoor vertellen over iemand die met een mes neergestoken wordt, dan zal ik die emoties gewoon hard ervaren, zodanig inbeelden dat ik er zelf op dat moment ook fysiek niet goed van ben. Ik ben wel meer vatbaarder voor bepaalde dingen dan anderen, dus het ene zal wel een heftigere reactie bij mij uitlokken dan het andere. En als anderen zich boos of verdrietig voelen, zal ik die emotie ook zelf ervaren. Voor mij is het wellicht de nummer één reden waarom ik depressief ben, want ik moet me bijvoorbeeld afsluiten van nieuws en dergelijke, omdat het anders te veel is voor mij om te verwerken. Ik voel de woede en verdriet van veel mensen, en dan mogen ze zelfs nog een antagonist zijn, maar wanneer ik de tijd en de inspanning neem om naar het verhaal te luisteren of het in te beelden (en er dus in op te gaan), zal ik dat ook enorm begrijpen. Zo heb ik vaak het probleem dat bij een misdaad, ik zowel de dader als het slachtoffer / familie v/d slachtoffers te goed begrijp, waardoor ik moeite heb om een evenwicht te vinden in het bedenken van wat de juiste oplossing zou kunnen zijn, waarbij beiden hun leven in positieve mate kan veranderen. Ik denk dat de hyperempathie ook mijn main driver is voor mijn politieke overtuiging. En dit is wellicht mijn grootste verschil met anderen die asd hebben om dat het juist een stereotiep beeld is dat ze zich niet goed in anderen kunnen inleven, of dat niet kunnen, en te veel met ik-principe bezig zijn (en het ander perspectief niet zien), maar bij mij is dat absoluut niet het geval.

- ik ben me bewust dat niet alles zwart / wit is, maar ik zie het leven als vijftig tinten grijs. Wel neem ik soms drastische beslissingen, of kan iemand het snel verkorven hebben bij mij (dan is het wel zwart, hoewel ik ook besef dat het niet al "slecht" is), of bij bepaalde levensgewoonten zoals vlees eten.

- ik ben redelijk zelfbewust van wat ik voel en ervaar (een autist heeft dat doorgaans niet, ook weer een stereotiep beeld). Ik kan misschien niet goed aan anderen uitleggen wat ik voel en ervaar (omdat ik me er misschien niet comfortabel bij voel...). Ik denk dat ik te zelfbewust ben van alles. Anderen zeggen ook dat ik alles overanalyseer, kapotanalyseer, in die mate dat ik elk debat eigenlijk kan winnen tegen 95% van de wereld, of voor alles wel een reden kan vinden waarom ik iets niet of juist wel kan doen.
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Bovenaan