DeletedUser
Guest
Tigor en Jessica wisten dit al van me, maar ik wil er nu volledig open over zijn, en degene die me niet accepteren kunnen de vinger krijgen 
.
Goed, om even te beginnen;
Zoeen 8 jaar geleden, voelde ik me niet fijn in mijn lichaam, althans, nooit gevoeld. Maar nu drukte het gevoel zich er steeds meer uit, ik heb 4 jaar lang gedacht dat het een fasé was, en het compleet genegeerd, mezelf in de maatschappij mee bewogen zodat het zo min mogelijk opviel,
daarna heb ik 3 jaar lang gedacht, dit kan niet; mijn school; mijn werk; mijn omgeving, zullen het NOOIT accepteren! Negeren dus maar, en dan maar depressief leven!
Nu het laatste jaar, borrelde het steeds meer. Ik kreeg een depressie, steeds zonk ik dieper, en dieper, ik kon niet zijn wie ik was. En ik wou het graag, mezelf kunnen zijn.
Ja mensen, dit is serieus, ik ben Transgender, ik heb uren voor de spiegel gehuild, niet omdat ik dik ben, niet omdat ik dun ben, maar omdat ik NIET mezelf kon zijn.
Wat houd transgender in? (Voor die mensen die dit niet weten)
Ik sta nu op de wachtlijst, over 2 maanden heb ik mijn eerste intake, Transgender zijn betekent dat je niet gelukkig bent, en je niet identificeert met het geslacht wat je aangewezen hebt gekregen. Dit betekend ook dat ik over 2-3 jaar geen jongen meer ben, maar een meisje/vrouw, eindelijk de persoon wie ik altijd al was.
Ik identificeer mij niet met het mannelijke geslacht, nooit gedaan. Ik ga dit traject dus door, na de eerste intake heb je 6-12 gesprekken (1 per maand), daarna 1 jaar hormonen, en DAARNA de geslachtsoperatie.
Hoop dat jullie dit volledig accepteren/begrijpen, vragen? Prima, stel maar raak.
.Goed, om even te beginnen;
Zoeen 8 jaar geleden, voelde ik me niet fijn in mijn lichaam, althans, nooit gevoeld. Maar nu drukte het gevoel zich er steeds meer uit, ik heb 4 jaar lang gedacht dat het een fasé was, en het compleet genegeerd, mezelf in de maatschappij mee bewogen zodat het zo min mogelijk opviel,
daarna heb ik 3 jaar lang gedacht, dit kan niet; mijn school; mijn werk; mijn omgeving, zullen het NOOIT accepteren! Negeren dus maar, en dan maar depressief leven!
Nu het laatste jaar, borrelde het steeds meer. Ik kreeg een depressie, steeds zonk ik dieper, en dieper, ik kon niet zijn wie ik was. En ik wou het graag, mezelf kunnen zijn.
Ja mensen, dit is serieus, ik ben Transgender, ik heb uren voor de spiegel gehuild, niet omdat ik dik ben, niet omdat ik dun ben, maar omdat ik NIET mezelf kon zijn.
Wat houd transgender in? (Voor die mensen die dit niet weten)
Ik sta nu op de wachtlijst, over 2 maanden heb ik mijn eerste intake, Transgender zijn betekent dat je niet gelukkig bent, en je niet identificeert met het geslacht wat je aangewezen hebt gekregen. Dit betekend ook dat ik over 2-3 jaar geen jongen meer ben, maar een meisje/vrouw, eindelijk de persoon wie ik altijd al was.
Ik identificeer mij niet met het mannelijke geslacht, nooit gedaan. Ik ga dit traject dus door, na de eerste intake heb je 6-12 gesprekken (1 per maand), daarna 1 jaar hormonen, en DAARNA de geslachtsoperatie.
Hoop dat jullie dit volledig accepteren/begrijpen, vragen? Prima, stel maar raak.
Blij dat deze community niet kortdenkend is 
