Deleted User - 2265087
Guest
Met hun voeten verschuiven ze de laatste paar korrels zand, zodat er een bijna helemaal egale vlakte van zand ontstaat. Nu ziet het er op deze plek hetzelfde uit als overal. In het noorden, westen, oosten en zuiden, het maakt niet uit waar je kijkt, overal is zand, heel veel zand. Geen grote heuvel, rotsblok of eenzaam struik te zien. Erboven is een strak blauwe, felle lucht, waar geen wolkje te vinden is. Het is zo fel dat het pijn doet aan je ogen. In het westen hangt een rode bol, de zon. Het teken dat de dag bijna voorbij is, en de nacht snel af zal koelen.. Een paar mensen uit de groep pakken hun tent uit, om bij het laatste beetje daglicht op te zetten. De stemming in de groep is gelaten. Ze hebben al zoveel meegemaakt, deze mensen, in Wakkerdam groot geworden. Ze hebben vele kameraden verloren in de strijd tegen de weerwolven. Een strijd waarin de weerwolven zege vierden en de Wakkerdammers overheersten. Bij deze strijd zijn vele slachtoffers gevallen, maar die waren beter af dan de overlevenden. Die moesten leven als slaafjes van de weerwolven in wolven kleren. Nu de weerwolven de macht hadden, konden ze zich kenbaar maken. Ze veranderden nu ook niet meer terug, en het waren wolven geworden, lopend op twee poten die de Wakkerdamse taal machtig waren. Minuut na minuut, uur na uur, dag na dag, week na week, en zelfs maand na maand leefden de overlevenden onder het bewind van de weerwolven, tot de Opstand. Toen vertrokken bijna alle overlevenden, op die mensen na die te zwak waren om nog te reizen en het niet meer wilden. Vol moed waren ze vertrokken, de woestijn in die Wakkerdam omringt. Toen bleek dat mensen er niet op berust waren, en sommigen gingen dood, van uitputting, honger, dorst of omdat ze in de brandende zon gingen liggen, waardoor ze door verdroging stierven.
Ook vandaag gebeurt dit, en de meesten nemen het gelaten. Maar toch, het zijn niet de minste die vandaag zijn gevallen. *Netsky, Dragonfriend723 en Calamus Incendium hebben het vandaag opgegeven. Door hun trouwe kameraden zijn ze begraven, zodat ze niet ten prooi vallen aan de aasgieren, het enige levende dat ze aantreffen in deze woestijn.
Er wordt hier en daar dus wel wat gerouwd, en MyLove schrijft hun namen in het zand. Ook zij rouwt, maar zonder tranen. Vocht is een waardevol goed in deze woestijn, iets dat je nooit verspild. Elke druppel water wordt nuttig gebruikt. Knoeien is taboe.
Die nacht gaat iedereen slapen, nadat ze allemaal 1 beker met exact 200 milliliter water hebben gedronken. Maar de volgende dag….. liggen er enkelen in hun tent, twee doodziek, drie al overleden. Ze schuimbekken, hebben paarse lippen en hun ogen zijn rood omrand. Nog voordat de zon op het hoogte punt is, zijn de andere 2 ook overleden.
Wanneer deze gevallen kameraden, Sander14, Capricorno, MarshMallow, en nog een paar onbetekenende Wakkerdammers worden begraven, valt er een briefje uit Capricorno haar broekzak.
‘Jullie denken dat jullie Wakkerdam kunnen verlaten zonder tegenstand? Nee! Wij hebben onze flessen water vergiftigd. Aan jullie de taak om de goede fles uit te kiezen, en kies iemand om het te drinken. Is het een weerwolf, dan valt die niet dood, ook niet als de fles is vergiftigd. We zijn imuun. Is het een burger en is de fles vergiftigd? Dan zijn jullie weer een kameraad kwijt. Kies dus goed!
Sommigen van jullie hebben een speciale gaven, maar als je dat hardop zegt, dan zullen we jou een fles vergiftigd water geven, en zul je er spijt van hebben als haren op je kop, totdat je een pijnlijke dood bent gestorven.
Ons.’
‘The war is on,’ fluistert Lyonn, die het briefje voor heeft gelezen. De rest kijkt elkaar aan, met allemaal dezelfde zin in hun hoofd: ‘Trust nobody, your best friend can be a betrayer. Trust only yourself!’
