Hallo, mijn naam is Jason. Ik ben een ingenieur en heb de afgelopen jaren een sterke reputatie opgelopen door mijn revolutionaire ontwerpen voor vervoersmiddelen. Maar ongeveer een jaar geleden, ben ik gestopt met mijn job. Ik kreeg een kans dat ik niet af kon slaan, maar nu heb ik er elke dag spijt van. De beste advocaten ter wereld proberen mij de gevangenis in te werken, en ik vrees dat ik niet veel tijd meer heb op mijn verhaal te vertellen. Wat is er gebeurd?
Wel… Het begon allemaal met een afspraak met een man genaamd John Doe. Natuurlijk niet zijn echte naam, maar hij weigerde zijn echte naam op te geven. Aan zijn kleding zag ik echter dat hij enorm rijk was, dus ik kon zijn uitnodiging niet weigeren. Hij vroeg me een trein te ontwerpen. Een trein voor zijn soort – rijk, succesvol, intelligent en risicovol. Een trein voor de allerrijkste gokkers. Een trein voor zij die alles in durven zetten om de grootste mogelijke rijkdom te bemachtigen. Hij duwde mij een koffer met een voorschot. Meer geld dan ik ooit gezien heb.
Uiteraard accepteerde ik het, en begon ik aan mijn ontwerp. Een trein vol luxe. Grote slaapzalen, een diner- en keukenwagon waar de beste chefs in zouden werken en uiteraard een casinozaal waar de gasten zich kunnen uitleven naar genoegen. Alle casinogames waren er. Maar John wou een plek waar ze alles in konden zetten. Alles. Dus aan het uiteinde van de trein, ontwierp ik een martelkamer. Een kamer waarin de gasten, als ze er toe bereid waren, de grootste inzet konden plaatsen: hun leven.
Wat ik nooit had kunnen indenken, is dat toen de trein vertrok, er zo veel mensen deelnamen. Onmiddellijk werden er fracties gemaakt. Er waren enkele mensen die gewoon wat wilden pokeren en met meer geld afstappen dan waarmee ze aan boord kwamen, maar er waren ook anderen… Zij wilden dat niemand kon afstappen, ze wilden de martelkamer maximaal benutten en daarbij zorgen dat alleen zij deze treinrit zouden overleven.
Het resultaat was uiteraard afschuwelijk. Was ik in fout? Misschien. Ik had deze opdracht nooit mogen aanvaarden, maar ik had nooit kunnen voorspellen wat er gebeurde. Deze miljardairs zijn ziek, machtsgeil en onmenselijk. Eens de trein vertrok was er niets dat ik kon doen.
Alsjeblieft, je moet me geloven. Laat me je mijn verhaal vertellen, geef me je tijd. Misschien zal je dan inzien dat ik niet de schuldige ben, dat er echte monsters rond ons schuilen en dat er geen ontsnappen aan hen is.
Ik smeek het je.
-Jason.