Zelf heb ik twijfels over mijn eigen gender. Ik kan niet zeggen dat ik me 100% man voel. Ik kan anderzijds ook niet zeggen dat ik me een vrouw in een mannenlichaam voel, maar ik heb wel mijn twijfels. Alleen is het voor mij gewoon niet totaal duidelijk. Misschien kan ik me ook niet identificeren met een gender, en anderzijds zie ik kenmerken van beide genders in mezelf ook (androgynie). Maar in principe val ik niet graag op, en als transgender val je natuurlijk op of je dat nu wilt of niet. Wanneer ik me in de buitenwereld begeef, probeer ik graag te blenden in de groep mensenmassa zonder op te vallen, terwijl ik altijd het gevoel heb dat ik opval, of dat ik er niet bij hoor. Dat kan dan weer mijn autismespectrumstoornis zijn (en ik ben niet eens zeker over die diagnose). Wat ook duidelijk is, is dat ik totaal mijn plaats niet in de maatschappij kan vinden, en dat ik er ook een bepaalde wroeging voor heb, wat de reden kan zijn van mijn communistische voorkeur. Het gevoel dat de maatschappij er niet in geslaagd is om mij een plek in die maatschappij te geven, er steeds buiten te vallen en het gevoel in de steek gelaten te worden in de maatschappij. Zo heb ik op dit moment niet echt een toekomst, heb ik geen werk, studeer ik niet, heb ik geen relatie, heb ik weinig vrienden (laat ik het anders zeggen: geen echte vrienden, fake vrienden heb je altijd wel), geen familie en uiteindelijk ook weinig financiële middelen (al is mijn toestand ook niet erg op dat vlak). En laat mijn mentale gezondheid mogelijk de wensen over. Over dat laatste maak ik mij echt zorgen. Dus op zich is mijn leven op zich een hoopje waar ik niet echt controle over krijg. Vroeger deed ik alsof, nu doe ik geen moeite meer.
Ik voldoe totaal niet aan het stereotiepe mannelijke beeld. Het mannelijk beeld waar je aan moet voldoen, en ze je proberen op te leggen, is iets waar ik me totaal niet in kan inleven. Dat voelt gewoon erg fake aan. Machogedrag vertonen, en je echt typisch mannelijk gedragen is iets dat ik totaal niet kan. Daarom dat ik ook zo boos was wanneer die video van Donald Trump uitlekte, toen letterlijk iedereen die video veroordeelde, terwijl ik gewoon vond dat dat hoe iedere man was, want mannen onder elkaar zijn ALTIJD zo. Letterlijk fucking ALTIJD. En dan gaan we dat plots veroordelen. Dat is net zo hypocriet als mensen voortdurend gaan beledigen als homo's, of homo's gaan viseren, of zogezegd grapjes maken over homo's, en dan gaan zeggen dat je LGBT's aanvaardt. Eigenlijk is deze maatschappij vooral ontzettend hypocriet. Zelf werd ik bijvoorbeeld vroeger vaak als homo gezien (nog een bewijs dat ik me niet aan het stereotiepe mannenbeeld kan aanpassen), en het zijn vaak diezelfden die zogezegd positief staan tegenover LGBT's, en dat is iets waar ik me zo kapot aan erger. Het is gewoon zo fake. De mensen die zogezegd aan het politieke correcte ideaal voldoen, zijn de meest valsen.
In welke zin zie ik me dan als vrouwelijk en in welke kenmerken kan ik dat zien. Welke ervaringen in mijn leven staven dat. Wel, ik weet dat wanneer ik heel jong was en in een pleeggezin gezet werd en we voor de eerste keer schoenen wilden kopen, ik roze schoenen wou. Mijn pleegouders zeiden dat dat niet iets was voor jongens of dat dat niet aanvaard was. En eigenlijk heb ik later altijd wel ontkent dat ik roze een mooie kleur vind, maar stiekem vind ik het nog altijd super mooi. Zowel licht roze maar ook fel roze kleuren wanneer het gebruikt wordt in films, of wanneer het gebruikt wordt in kledij of als behangpapier. En sowieso vind ik roze een esthetisch mooi kleur. Nu vind ik rood, zeker fel rood ook echt een prachtig kleur, vooral als verlichting of in neonkleuren of opnieuw in films. En licht paars (neigend naar roze) vind ik ook super mooi. Magenta ook. En dat zijn echt allemaal 100% vrouwenkleuren. Verder vind ik geel en zo een soort citroengeelgroen (lime green) ook super mooi. Donkerblauw vind ik dan weer lelijk, net zoals grijs en bruin. Dus liever paars en wit dan blauw en zwart! Blauw en zwart moet ook meest vreselijke kleurencombinatie ever zijn, maar dat even terzijde.
Als ik veertien of vijftien jaar was weet ik ook eens dat ik luidop had gezegd dat ik liever een meisje wou zijn, en daar werd vreemd op gereageerd (gelukkig heeft niemand dat onthouden), maar ik heb dat dan maar als een bevlieging gezien, en nooit meer aan gedacht. Ik werd in die jaren ook wel gepest (maar niet erg), uitgesloten of bekeken als een homo. Wat ik bijvoorbeeld ook graag deed, en wat typisch vrouwelijk is, is bijvoorbeeld mijn benen over elkaar doen. Ik heb daar ook ooit eens commentaar op gehad. Ik vind bijvoorbeeld dat haar altijd super lang moet zijn, en dat kort verhaal extreem lelijk is. Zeker bij vrouwen. Haar moet lang zijn. Haar is heilig, en haar vind ik ook mooi. Ik weet niet of ik mijn gezichtsbeharing wel zo fijn vind. Verder ben ik ook aseksueel (maar dat wilt niet betekenen dat ik emotioneel geen partner wil), kijk ik zelden naar porno en kan ik me daar niet bij opwinden. Het interesseert me gewoon weg niet, en het voelt allemaal fake aan. Ik heb ook te veel angst voor seks in het algemeen, omdat ik het opnieuw als competitie zie of als presteren en niet met plezier associeer. Ik weet ook niet hoe je het als plezier kunt zien. Het ziet er in het algemeen ook gewoon pijnlijk uit, tenzij alles super nat is (glijmiddel). Verder plas ik ook quasi altijd zittend, behalve als ik wildplas buiten. Ik ga nooit in publieke mannenwc's plassen, zeker niet waar anderen op kunnen kijken. En ik heb nooit op school naar de wc gegaan. Mijn obsessie voor (gezond) eten, mijn interesse voor psychologie en mijn voorkeur voor drama en romantische films klinken ook eerder als vrouwelijk. Zo zal ik liever naar Twilight kijken dan naar een superheldenfilm (lol), en daar schaam ik me zelfs niet eens voor. Ik heb ook bijvoorbeeld geen interesse om als een spierbundel door het leven te gaan, en nog veel minder als obees. Ik heb ook ooit eens toen ik 19 was en ik had een bepaalde vriendin tegen haar vaker gezegd dat ik mezelf meer als vrouw zie, lol, omdat ik vond dat ze veel mannelijke interesses had, en ze veel mannelijker gedroeg was dan dat ik was. (zo keek ze graag naar actiefilms met Vin Diesel en JCVD) en was ze ook geïnteresseerd in onweer, nam ze drugs en was ze echt FEL een fel wijf).
Wat ik wel als mannelijk zie, is mijn interesse voor sport, hoewel dat ook op een lager pitje staat, en ik enkel nog voetbal volg om daarop te kunnen gokken. Vroeger was ik enorm geïnteresseerd in wielrennen, die interesse is bijna volledig weggevallen. Nu vind ik tennis de mooiste sport, maar ook daar volg ik ook weer graag tennis bij vrouwen, wellicht ook omdat het minder voorspelbaar is. De meeste van mijn interesses (het weer en klimaat) zullen wel wat mannelijker zijn. Ik ben niet geïnteresseerd in mode. Ik heb in mijn kindertijd nooit met barbiepoppen gespeeld, maar uiteindelijk heb ik ook veel jongensdingen aan mij laten voorbijgaan. Uiteindelijk heb ik wel met auto's gespeeld. Eigenlijk ben ik ook veel vergeten. Ik maakte graag tekeningen. Ik denk dat ik in mijn kindertijd veel duidelijker autistische kenmerken vertoonde dan ik nu doe, omdat als ik tekeningen van toen zie (al heb ik daar geen toegang op - vaak geografisch van aard), die wel wat autistisch lijken. Ik heb moeite om mezelf te herkennen, om mezelf in te kunnen leven in de persoon die ik ooit was. Ik voel dat ik op zo een manier ben veranderd dat ik me eigenlijk niet kan herkennen of inleven in de persoon die ik ooit was. Ik heb zelfs moeite om de persoon te zijn die ik jaren geleden was. Ik ben ook vergeten wat ik graag deed. Ik vind het moeilijk om me te herinneren wat ik deed als ik klein was (en dus lagere school). Ik weet dat ik lang een enorme aversie had tegenover films & muziek, en beide nu twee van mijn grootste passies zijn, maar dat ik er op een bepaalde manier mee omga waardoor ik nog steeds een aversie heb tegenover een grote groep films (de klassiekers en blockbusters) en muziek (vooral pop en rock). En van één van mijn grootste angsten heb ik ook een passie gemaakt. Games vond ik altijd wel interessant, maar die vind ik tot zekere hoogte ook genderneutraal, zeker veel van de games die ik graag speelde. En als EA er niet zo een gangsterpolitiek op nahield, speelde ik ook wellicht veel The Sims lol (hoewel dat eerder opwellingen zijn van een paar dagen, en ik het dan weer ben beu gespeeld, en dat heb ik met veel games). Minecraft is ook zo een game. Tribal Wars eigenlijk ook. Een weekje of twee - drie spelen, en dan gedaan ermee.
Mijn autisme (waar ik opnieuw niet zeker van ben of ik het wel heb, maar ik ben wel gediagnosticeerd op zeer jonge leeftijd, maar dat waren dezelfde mensen die zeiden dat ik nooit in zou slagen om gewoon onderwijs te kunnen volgen omdat ik er te dom voor was) kan een verklaring zijn voor dit alles. Het speelt natuurlijk ook wel mee dat mijn echte mama me juist zwaar mishandeld heeft juist omdat ze een meisje wou en geen jongen wou, en dat dat dus misschien psychologisch zijn weerslag heeft. Ik hoef bijvoorbeeld als ik een transgender zou zijn niet eens mijn naam te doen veranderen, want het is uiteindelijk toch al een meisjesnaam. En dat ik in een pleeggezin werd gegooid dat een vrij streng en beschermend lesbisch koppel waren heeft er ook geen goed gedaan. En ik achteraf betwijfel of dat wel een goede keuze was. Ik denk dat ik een vaderfiguur altijd enorm heb gemist. Het is erg om te zeggen, en ik heb niets tegen holebi's, maar tot vandaag de dag weet ik niet of het een goed idee is dat holebi's kinderen kunnen adopteren of een pleeggezin kunnen zijn, omdat ik vanuit mijn eigen ervaring het idee heb dat het schadelijk is voor de opvoeding van het kind. Ik heb zelfs het idee dat ik beter zou gevaard hebben als ik een instelling was opgegroeid omdat ik sneller het gevoel had dat ik beter voor mezelf zou zorgen (omdat ik nu moeite heb om gewoontes aan te leren en om een plaats te vinden in de maatschappij, om zelfvertrouwen en optimisme uit te stralen, om levensenergie uit te stralen en om sterk in het leven te staan. Dat mis ik, want ik heb dat niet). Als ik achteraf reflecteer op wat er fout gelopen is in mijn opvoeding, kan ik daar zoveel dingen voor aanwijzen. Ik kan daar de schuld gaan leggen op mijn echte ouders die niet in staat waren om me op te voeden, op mijn pleegouders die te beschermend was. Of mezelf, maar moet ik mezelf al gaan verwijten dat ik op negenjarige leeftijd niet bewuster over zaken ben gaan denken, dat ik altijd erg leeg ben geweest en niet geholpen heb met het huishouden of met het maken van eten. Over bepaalde keuzes die ik gemaakt heb in het leven. Over dat ik het mijn pa altijd moeilijk heb gemaakt tijdens mijn bezoeken. Deels omdat mijn pleegouders me altijd vertelden dat mijn mama en mijn papa een slechte mensen waren, en als ik hen niet wou bezoeken, dat ik een zeer stout kind moest zijn zodat mijn pa mij zou opgeven, dus ik heb altijd die raad opgevolgd en de boel daar altijd op stelten gezet, juist omdat het van mij gevraagd werd, en dat op de leeftijd van 8 en 9. En als ik daaraan denk, ben ik gewoon RAZEND. Gewoon enorm kwaad dat ik één dat nooit door gehad heb, twee dat ik van die bezoeken nooit het beste heb gemaakt, mijn pa een eerlijke kans had gegeven en er gewoon een mooie tijd van had gemaakt. Neen, het zal niet de ideale papa geweest zijn. Ja hij heeft een agressieprobleem en een alcoholprobleem. Hij heeft me bijvoorbeeld ooit zwaar geslaan, maar in alle eerlijkheid moet ik ook gewoon zeggen dat ik het eigenlijk altijd wel zelf heb uitgelokt. Mijn pleegouders gingen dan naar de huisdokter om dan foto's te laten nemen over de verwondingen die ik opgelopen had bij mijn vader. Ook bij leeftijdsgenoten heb ik altijd veel fouten gemaakt. Ik heb spijt van veel kleine dingen die ik gedaan heb, bepaalde houdingen die ik aangenomen heb, en ga zo voort. Ik heb belachelijk veel fout gedaan, en ik heb zeer veel verkeerde keuzes gemaakt. Uiteindelijk kan ik daar op zich ook weinig aan veranderen, maar één van de redenen waarom ik mijn pleegouders zelden zie, is ten eerste omdat ze uit elkaar zijn (en de ene persoon echt ver woont), ten tweede omdat ik er nauwelijks een band meer mee heb, en ten derde omdat ik gewoon kwaad ben, en meerdere keren heb gezegd dat ik ze nooit meer heb gezien en ze negeer. Voor mij doet het nog steeds pijn als ik bijvoorbeeld zie ik dat ik een gemiste oproep heb van hen. Ik heb het gevoel dat ik hen smerig behandel door niet op te nemen, niet terug te antwoorden, bewust zelf geen contact op te nemen, maar aan de andere kant, kan ik het ook niet over mijn hart krijgen om dat dan wel te doen, en vind ik dat ze verdienen om gekwetst te worden. En aan de andere kant wil ik er gewoon niets meer mee te maken hebben, en moet ik gewoon mijn eigen weg afleggen, een weg die niet makkelijk is, maar uiteindelijk heb ik weinige andere keuze. Uiteindelijk heb ik ook zeer veel angsten, zeer veel twijfels en vind ik het moeilijk om daar zelf oplossingen voor te vinden. En bijvoorbeeld over of ik wel een goed persoon ben, of ik voldoende inspanningen vertoon, heb ik echt veel twijfels.
Ik heb veel twijfels ook over mijn mentale gezondheid. Dat is gewoon mijn grootste vrees dat ik op mentaal vlak zo fucked up ben dat het gewoon niet meer verder kan, maar anderzijds zie ik gewoon echt niet in wat me echt kan oplossen. Ik heb al gedacht over een opname, maar ik zie gewoon niet in op welke manier dat dat ooit een verbetering zal tonen in mijn leven. Ik denk dat het alleen maar meer ergernissen zou opstarten omdat ik mijn vrijheid opgeef, en dat ik me nog meer dan anders aan angsten blootstel omdat je in een omgeving zit die je niet kent, en omdat je meer tentoongesteld wordt aan nieuwe angsten (angst voor beoordeeld te worden door andere mensen, angst voor uitgesloten te worden, angst om verlaten te worden opnieuw, angst om je te binden aan iemand). En ik zie niet in hoe je een verbetering kan creëren voor mensen zoals ik. Uiteindelijk zijn veel van die problemen die ik ken voor het leven, en moet ik mijn trauma's altijd dragen. Het enige wat ze doen is een pleister over de wonde plakken, maar de wondes moet ik altijd dragen. En die wetenschap maakt het moeilijk. Ik denk dat er nog iets valt uit te maken. Ja, ik klink wellicht megadepressief. Dat ben ik ook. Ik heb al eerder een zelfmoordpoging gedaan, en dat was voor veel minder. Ik vind dat de toestand gewoon enorm achteruit is gegaan, na de tijdelijke (fake) heropleving na de zelfmoordpoging. Maar uiteindelijk staat mijn leven sindsdien gewoon stil. Die poging is al vier of vijf jaar geleden, en ik heb in tussentijd letterlijk niets gedaan. Alle initiatief dat ik genomen heb is op niets uitgedraaid of telkens heb ik of hulpverleners op een muur gebotst die ze maar niet kunnen overwinnen, op quasi elk vlak. Op vlak van hobby's, op vlak van het zoeken naar werk, op het vlak van studeren is de muur van angst enorm. Zeker bij grote groepen mensen. En net zoals daklozen inventief omgaan met hun dakloosheid, heb ik gemerkt dat ik intuitief inventief omga met mijn angsten en erin slaag om mensen zoveel mogelijk te ontwijken door de mijzelf aangeleerde methoden, en ik meer en meer uitsluitend een echt sociaal leven op het internet leiden (als je dat al "sociaal" kan noemen, omdat ik minder en minder aandacht besteed aan fake vrienden.)
Als ik kijk hoe ik mezelf zie, dan heb ik gewoon het idee dat ik nooit aan dat beeld kan voldoen. En op meerdere momenten in mijn leven zie ik mezelf zelf als vrouw of beeld ik me in als vrouw, als ik bijvoorbeeld mezelf inbeeld hoe ik het wel had gewild, omdat het op een vreemde manier natuurlijker klinkt. Als meisje, als dochter in een echt gezin, met het liefst één broer of zus, waar ik tenminste mijn lang haar kan stylen. Dat is iets wat men mij nooit kan geven. Dat motiveert ook niet echt. Ik vind het moeilijk om te weten wat ik wil, en uiteindelijk zijn de meeste dingen waar ik enthousiast over word, gewoon dingen die niet haalbaar zijn. Zo wil ik bijvoorbeeld graag eens een survival challenge doen in de jungle doen voor een week of twee, drie. Dat zijn de dromen die ik heb. Dat zijn de dingen die mij blij maken. Het huisje, tuintje, carrière maken zegt me weinig. De enige reden waarom ik zou moeten gaan werken is om geld te verdienen, maar dan weet ik niet eens waar ik het geld aan zou moeten uitgeven voor de vaste kosten, omdat ik niet eens weet waarvoor ik geld zou nodig hebben. Om voor vliegticketten te bepalen zodat ik kan vluchten kan problemen, terwijl ik te bang ben om naar een luchthaven te reizen, of dat ik liever alles zie georganiseerd worden door een ander zonder dat ik de persoon die alles zou moeten organiseren voor mij ik ooit zou moeten zien. Omdat ik niet weet hoe ik aan een hotelbalie moet vragen of ik ergens kan boeken, en omdat ik niet weet of ik dat op voorhand kan betalen. Omdat ik geen nieuwe mensen wil leren kennen op reis, of omdat ik daar toch niet zeker van ben. En buiten reizen weet ik niet wat ik wil, alle dagen onweer misschien? Al is het wel het enige wat ik kan bedenken dat ik nog graag wil doen. Veel angsten houden me op veel vlakken tegen, en zullen ook dat ook op reizen, maar veel van de wereld zien is iets dat ik graag zou doen. Ik heb ook veel verandering van spijs nodig in mijn leven. Ik wil niet graag op één locatie blijven rondhangen, maar een soort van globetrotter die een tijdje daar settelt, een tijdje daar settelt en het gewoon van dag tot dag ziet, met een joint in de morgen en een joint in de avond. En misschien een beetje LSD en XTC van tijd tot tijd.
Maar mocht ik een meisje in de maatschappij dan klinkt het idee van huisje, tuintje, carrière weer aantrekkelijker. Vooral het opgroeien klinkt dan een pak beter. Ik heb het gevoel dat mijn jeugd beter zou geweest zijn, dat mijn jongvolwassen periode een pak beter zou geweest zijn. Dat zijn allemaal dingen die niemand me kan geven. Eigenlijk vind ik een mooi meisje aantrekkelijk, maar doorheen mijn leven, ben ik vaak, zeer vaak (zeker na het afwijzen ervan min of meer) gewoon gemeen beginnen doen juist tegen hen, puur uit jaloezie.
Ik zie enorm weinig waarvoor ik me kan motiveren op mijn leeftijd. Ik ben nu 22. Ik zie gewoon niet in wat ik nog in het leven kan bereiken, waarvoor ik een inkomen hoor te hebben, waarvoor ik nog moeite zou doen, en ergens ben ik ook bang dat als er nog iets te bereiken valt dat de klok aan het tikken is. Ik bedoel als ik ooit kinderen wil en daar mentaal klaar voor moet zijn, en tegen die tijd een vriendin vinden die vertrouwen in me heeft, en ik zelf die klaar moet zijn om een goede vader te zijn (met de toestand waar ik nu in verkeer). En dat allemaal op 13 jaar tijd. Want dan ben ik al 35. Eigenlijk maakt de toekomst vooral bang, omdat het enige wat ik mezelf nog zie doen, meer zelfmoordpogingen zou zijn of een aanvraag voor euthanasie wat ik ook al overwogen heb, maar ik heb geen zin in een lange procedure. Ik wil ook graag fysiek nog in orde zijn, maar tegelijkertijd ben ik ook alweer bang voor de aftakeling. En om iets te bereiken met je lichaam, is er ook niet veel tijd meer. Als ik ooit mijn sociale angsten overwin, en ik wil graag uitgaan, tegen dan ben ik misschien al te oud. Het is jammer dat er geen replay button ergens aan vasthingt, of het aan en uitknopje ergens aan hangt, en dat ik niet "delete game" kan klikken. Of dat ik niet een nieuwe minecraft wereld kan starten omdat ik moet starten in een oceaan bioom of in een woestijnbioom en niet zoals alle anderen in de plains of een forest waar het makkelijker is om iets op te bouwen.
).
