DeletedUser
Guest
[video=youtube;c2HC2rwB2IE]https://www.youtube.com/watch?v=c2HC2rwB2IE[/video]
Wat mij het meest stoort aan Harris' uitspraken, is dat hij in het geval van Israel de context begrijpt waarin zij opereren. Zij krijgen immers raketten naar zich toegeschoten, dus het is logisch dat er gehandeld wordt om daar iets tegen te doen. De context erkent hij echter niet in het geval van de Palestijnen. Hij doet net alsof alle gewapende Palestijnen geboren terroristen/Hamas-strijders zijn, wiens enige doel vanaf de geboorte is om alle Joden uit te roeien of iets dergelijks. De context van de bezetting, verschillende invasies en de blokkade doet er blijkbaar niet toe, dus begrijpen (begrijpen =/= sympathie uiten) waarom veel Palestijnen sympathie hebben voor Hamas, bij verkiezingen erop stemmen of zich zelfs bij deze groepering gaan aansluiten. Ik heb het al eens eerder gezegd, maar iedereen begrijpt het dat een Israëliër zich vrijwillig bij de IDF gaat aansluiten, omdat er raketten richting Israel vliegen, maar Israel-apologeten weigeren te erkennen dat in de hoofden van veel Palestijnen hetzelfde omgaat. Het verschil dat Gaza geen nationaal leger heeft en dus ook geen centraal orgaan heeft waar het op kan rekenen voor veiligheid. Als de realiteit verandert, verandert de situatie. Als de rollen in dit conflict waren omgedraaid en de Israëliërs waren degenen die al decennia lang onder een bezetting leven, eens in de zoveel tijd militair worden gesloopt, kunstmatig arm worden gehouden en verder niet op een centraal orgaan hadden kunnen rekenen om zich veilig te houden, had Harris zich dan niet kunnen voorstellen hoe de Joodse/Israëlische gemeenschap, van jong tot oud, hierdoor gevormd en misvormd zou worden? Blijkbaar kan hij dat wel, want hij erkent het al in de situatie waarin de Israëliërs nu zitten. Als dit basale besef al ontbreekt, is er wat mij betreft geen enkele reden om hem serieus te nemen op dit vlak.
Daarnaast hebben Israeliërs ook nog het Iron Dome om op te bouwen, iets wat voor de Palestijnen totaal niet geldt. Ja, het Iron Dome onderschept 'maar' 90% van de raketten, maar dat is nog altijd 90% meer dan de bommen die Hamas kan onderscheppen. Mensen in Gaza hebben trouwens maar 1 andere optie dan de wapens oppakken, en dat is tegen de leuke muur aankijken terwijl de Israelische straaljagers overvliegen. Ze kunnen nergens heen, en een leven opbouwen gaat daar ook niet echt, aangezien er nauwelijks wat binnenkomt in Gaza.
De situatie van een Israeliër in Tel Aviv die soms de moeite niet eens neemt om een schuilkelder in te gaan, omdat hij kan bouwen op het Iron Dome, is totaal niet te vergelijken met een Palestijn in Gaza-stad wiens huis niet kan worden herbouwd, wegens een boycot van bouwmaterialen. De een heeft meer drijfveren om de wapens op te pakken dan de ander, omdat zijn situatie uitzichtloos is en de ander veel te verliezen heeft.
Deze discussie hebben wij al eens geprobeerd te voeren en toen noemde jij mij een antisemitische neonazi, beweerde je mensen met mildere opvattingen dan ik te hebben gedood, noemde je alle Palestijnen terroristen en zou je graag bij het moment suprême aanwezig zijn dat Gaza van de kaart wordt gebombardeerd. Ik waardeer je poging, maar ik laat me hier niet in meesleuren.
Ieders handelen is een vrij logisch gevolg van een combinatie van genen en invloed vanuit de omgeving, ik vind je rechtvaardiging dan ook niet al te sterk. De Israëliërs gedragen zich ontegenzeggelijk veel beschaafder, dat de Palestijnen zulke klootzakken zijn is prima te verklaren maar dat neemt de basis niet weg, namelijk dat ze zulke klootzakken zijn. Ik denk niet dat Harris probeert dat te zeggen dat de Palestijnen een inferieur ras zijn die eigenlijk gewoon willen moorden, maar de situatie is nu eenmaal dat ze een tikkeltje of tien moordlustiger en haatdragender zijn dan Israëliërs en daar mag je ze wat mij betreft op beoordelen.Wat mij het meest stoort aan Harris' uitspraken, is dat hij in het geval van Israel de context begrijpt waarin zij opereren. Zij krijgen immers raketten naar zich toegeschoten, dus het is logisch dat er gehandeld wordt om daar iets tegen te doen. De context erkent hij echter niet in het geval van de Palestijnen. Hij doet net alsof alle gewapende Palestijnen geboren terroristen/Hamas-strijders zijn, wiens enige doel vanaf de geboorte is om alle Joden uit te roeien of iets dergelijks. De context van de bezetting, verschillende invasies en de blokkade doet er blijkbaar niet toe, dus begrijpen (begrijpen =/= sympathie uiten) waarom veel Palestijnen sympathie hebben voor Hamas, bij verkiezingen erop stemmen of zich zelfs bij deze groepering gaan aansluiten. Ik heb het al eens eerder gezegd, maar iedereen begrijpt het dat een Israëliër zich vrijwillig bij de IDF gaat aansluiten, omdat er raketten richting Israel vliegen, maar Israel-apologeten weigeren te erkennen dat in de hoofden van veel Palestijnen hetzelfde omgaat. Het verschil dat Gaza geen nationaal leger heeft en dus ook geen centraal orgaan heeft waar het op kan rekenen voor veiligheid. Als de realiteit verandert, verandert de situatie. Als de rollen in dit conflict waren omgedraaid en de Israëliërs waren degenen die al decennia lang onder een bezetting leven, eens in de zoveel tijd militair worden gesloopt, kunstmatig arm worden gehouden en verder niet op een centraal orgaan hadden kunnen rekenen om zich veilig te houden, had Harris zich dan niet kunnen voorstellen hoe de Joodse/Israëlische gemeenschap, van jong tot oud, hierdoor gevormd en misvormd zou worden? Blijkbaar kan hij dat wel, want hij erkent het al in de situatie waarin de Israëliërs nu zitten. Als dit basale besef al ontbreekt, is er wat mij betreft geen enkele reden om hem serieus te nemen op dit vlak.
Israël leeft van Westerse steun die ze enkel kunnen behouden door beschaafd te handelen. Je ziet al hoe het nederzettingenbeleid en het gebrek aan respect voor mensenlevens waar Israël van beschuldigd wordt de publieke opinie en regeringsposities in het Westen hebben beïnvloed. Funest voor Israël's lange termijn. Dus de Gazanen zouden prima zich koest kunnen houden, in plaats van terroristen tot hun vertegenwoordigers bombarderen (hihi) waarna die vertegenwoordigers proberen burgerslachtoffers te creëren in Israël én Gaza, waar Israël dat in beide gebieden probeert te voorkomen. Zie je het, bijzonder subtiele, verschil?Daarnaast hebben Israeliërs ook nog het Iron Dome om op te bouwen, iets wat voor de Palestijnen totaal niet geldt. Ja, het Iron Dome onderschept 'maar' 90% van de raketten, maar dat is nog altijd 90% meer dan de bommen die Hamas kan onderscheppen. Mensen in Gaza hebben trouwens maar 1 andere optie dan de wapens oppakken, en dat is tegen de leuke muur aankijken terwijl de Israelische straaljagers overvliegen. Ze kunnen nergens heen, en een leven opbouwen gaat daar ook niet echt, aangezien er nauwelijks wat binnenkomt in Gaza.
De situatie van een Israeliër in Tel Aviv die soms de moeite niet eens neemt om een schuilkelder in te gaan, omdat hij kan bouwen op het Iron Dome, is totaal niet te vergelijken met een Palestijn in Gaza-stad wiens huis niet kan worden herbouwd, wegens een boycot van bouwmaterialen. De een heeft meer drijfveren om de wapens op te pakken dan de ander, omdat zijn situatie uitzichtloos is en de ander veel te verliezen heeft.
Fascinerend om te zien hoe de golfstaten reageren op de opmars van de Sjiitische Houthis in Jemen en de opmars van het Soennitische IS in Irak en Syrië. Wat een contrast.
The outcome was that Yemen got the worst of all worlds, suffering more from the war than any other non-combatant country: UN sanctions cut off its trade with Iraq and the US cut off its aid (declaring Yemen’s vote “the most expensive no in history”). Saudi Arabia ended all economic assistance to Yemen and deployed troops in the frontier zone. In addition, it announced that Yemenis working in the kingdom must find a Saudi sponsor or business partner or leave the country. Almost none of them found sponsors or partners before the deadline, and within a few weeks some 750,000 people were bundled over the border into Yemen, many of them leaving behind most of their possessions. Those who owned property in Saudi Arabia were obliged to dispose of it quickly, which in most cases seems to have meant selling it for a fraction of its real worth. Needless to say, the withdrawal of privileges for Yemenis was interpreted in Sana’a as a breach of the Ta’if treaty.
This amounted to double punishment of Yemen, for not only did the country suffer a sudden loss of remittances but also faced the problem of absorbing this huge influx of returnees. In the space of three months, Yemen experienced a 7% increase in its population and a 15% increase in its workforce, severely exacerbating unemployment. To begin to comprehend the upheaval this caused, in proportional terms one would have to imagine close to four million British expatriates suddenly arriving at Dover – jobless and largely homeless.
The luckier returnees drifted back to their cities and villages. In Sana’a, a year later, they could be seen every morning, sitting by the kerbside at major cross-roads, hoping someone would hire them for a day’s work. Most were still there by nightfall. For months, several hundred thousand camped out on the hot and humid Tihama plain. The Yemeni government, arguing that they should not be treated as refugees in their own country, provided little comfort – hoping that this would encourage them to disperse. It worked up to a point. The numbers dwindled gradually, aided by outbreaks of cholera which at one point were killing 50-60 children every week.
Is Egyptian President Abdel Fatah al-Sissi really an ally in our ongoing struggle against Islamic jihadism and terrorism in the Middle East? That seems to be the prevailing view these days. The Wall Street Journal’s Bret Stephens called him a “geopolitical godsend.” The Post's George F. Will suggested on Fox News that he be given a Nobel Prize (for mass killing and torture, perhaps. A new category.). Last week, President Obama gave Sissi the ultimate benediction, restoring the military assistance that had been suspended following the 2013 military overthrow of the first freely elected president in Egypt and despite the government’s unrelenting campaign of human rights abuses. The decision came just days after Egypt announced it was sending four warships to aid Saudi Arabia in the fight against Iranian-backed rebels in Yemen. So Obama’s decision looks like a reward for Egypt’s enlisting in that fight.
Unfortunately the idea that Sissi will be an effective ally against Islamic terrorists is misguided. He has, in fact, become one of the jihadists’ most effective recruiting tools. The simple truth is that, since Sissi took power, the frequency of terrorist attacks in Egypt has soared; there have been more than 700 attacks over 22 months, as opposed to fewer than 90 in the previous 22 months. Harder to measure is the number of young people radicalized by Sissi’s repression, but we can assume it is significant and growing. A well-regarded Egyptian rights organization estimates that 42,000 political prisoners are being held; torture and sexual assault in the course of arrest or detention reportedly are rampant. There has been no accountability for the mass killings of 2013. Amnesty International listed Egypt as one of the top two countries issuing death sentences, with 509 people condemned in 2014.
Much of the political opposition, including secular youth activists as well as the Muslim Brotherhood, which won the greatest share of votes in 2012 elections, is in prison, and those still free face legal and extralegal harassment. The internal security apparatus, reinvigorated after the 2013 coup, has run amok. After the shooting of activist Shaimaa al-Sabbagh in the back by a masked police officer, during a small, peaceful march in Cairo in January, was caught on video, public outrage forced the government to investigate the killing and arrest the perpetrator. But the security apparatus then took its revenge by arresting a witness who stepped forward to give testimony.
In this environment, is it surprising that reports surface regularly about the trend of radicalization of Egyptian youth, including previously peaceful Islamists? Sissi’s brutal actions speak far louder than his few words about reforming Islam; to believe that he, or the religious institutions of his government, can have a positive impact on young people susceptible to radicalization is beyond wishful thinking. It would be laughable if it were not dangerous self-delusion.
You would think we would have learned from experience. The idea of supporting dictators as proxies in a fight against radicalism in the Middle East is not new. Nor is the abject failure of that strategy any secret. We supported the shah of Iran, who stamped out moderate as well as radical opposition, only to see him overthrown by the most significant radical Islamic movement of the past century. We supported the Pakistani military dictator Muhammad Zia ul-Haq , who presided over a period of unprecedented Islamic radicalization. We supported the Saudis and the milder Egyptian dictatorship of Hosni Mubarak, only to watch as their repression produced al-Qaeda and the perpetrators of the 9/11 terrorist attacks.
The funny thing is, Sissi didn’t need the weapons. Egypt has large back stocks, and in any case the United States has all along provided critical counterterrorism assistance. What Sissi wanted and needed was a signal of full endorsement by the United States to strengthen his legitimacy. The Obama administration has now duly provided this gift. And in return for what? Do we need to pay Sissi to fight radicalism? This is another great folly of U.S. foreign policy: the idea that we have to ply dictators with hundreds of millions of dollars to get them to do what they already want to do. Sissi is going to fight radicalism in his special way whether we pay him or not. The only difference is our complicity. Now when our “ally” locks up and tortures young Egyptians, perhaps converting them to terrorism, they’ll have a bigger target to aim at.
We are back on the same old course in Egypt. It’s the Nixon Doctrine all over again, and we are falling prey to the same illusions that dictatorship equals stability, that brutal repression is the answer to radicalism. We lionize Sissi just as we lionized the shah, Mubarak and the other Middle East dictators before him. He is our guy, right up until the day his regime collapses. Geopolitical godsend? Try geopolitical time bomb.